christophe01 november 2006 – 11:46

Luc Cortebeeck: "Je weet altijd wat je achterlaat, maar nooit wat er komt. In die zin begrijp ik heel goed dat sommigen gemengde gevoelens hebben. Die zijn er ook bij mij. Je moet ook zien waarvan we komen. We hebben zoveel mensen leren kennen. Zoveel vakbonden die partnerorganisatie geworden zijn. We hebben er heel wat Afrikaanse, Oost-Europese en Latijns-Amerikaanse organisaties zien bijkomen. We hebben ook gezien hoe het leiderschap geëvolueerd is in die landen. Wij kunnen aangeven wat mogelijk is, maar zij moeten zelf de keuzes maken. We hebben die mensen en organisaties zien groeien. Sommigen zijn ook goede vrienden geworden. We gaan nu samen deel uitmaken van een veel groter geheel. Gaan we verdrinken in die nieuwe grote organisatie? Dat vragen veel mensen zich af. Aan de andere kant hebben we historisch nooit de kans gekregen om samen met de twee organisaties een nieuwe organisatie op te richten."

Waarom was de tijd nu wel rijp?
"Ik heb de tijd nog gekend dat er geen gesprek mogelijk was tussen de twee organisaties. Langzaam is dat wel mogelijk geworden. In 2001 is beslist om een forum op te richten met de twee organisaties. Ook dat is niet gelukt. Ik heb zelf vastgesteld dat het forum niet leefde bij de toenmalige leiding van het IVVV. De nieuwe leider Guy Ryder heeft dan op een bepaald moment geopperd om een nieuwe organisatie op te richten met drie componenten: de twee bestaande vakbondskoepels en een aantal vakbonden die nu nergens bijhoren zoals de Franse CGT. Na een lange consultatieperiode is het er uiteindelijk toch van gekomen."

Wat was het specifieke karakter van het WVA?
"Dat we zo dicht bij de basis staan. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de plaatsen waar we sterk staan. In Europa staat het WVA niet sterk. Maar in het Zuiden wel met organisaties die zowel de formele als de informele economie omvatten, die dicht bij de basis staan en die zeer vrij zijn en niet gedicteerd worden vanuit het Noorden. Echte grassrootsbewegingen. Dat is belangrijk. In onze vorming en werking hebben we heel hard gewerkt om dergelijke organisaties te steunen. Wij geven hen opleiding, maar het is aan hen om de conclusies te trekken. Vakbonden uit het Zuiden moeten hun eigen weg zoeken en mogen niet gedicteerd worden door syndicale opvattingen en ideeën uit het Noorden. Dat waren de sterke punten van het WVA."

Gaan jullie die ook in de nieuwe wereldvakbond onderhouden?
"Absoluut, uiteraard moet er gelobbyd worden bij die mastodonten als het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank. Maar wat nog veel harder nodig is, is de uitbouw en de versterking van de basisorganisaties."

In Afrika zijn er heel weinig werknemers in de formele economie. De meeste mensen werken in de informele sector. Hebben zij wel nood aan een vakbond? Zijn zij niet meer gebaat met NGO's?
"NGO's moeten er natuurlijk ook zijn. Mar ook de mensen die in de informele economie werken, zijn werknemers die nood hebben aan structuur. Zij hebben ook nood aan een basisbescherming en aan sociale zekerheid. Zeker de vrouwen die hun gezinnen rechthouden en actief zijn in kleine projecten. Zij nemen vaak de leiding binnen kleine werknemersorganisaties die schitterend werk doen. Zij hebben ook recht op bescherming."

Financieel zijn dergelijke organisaties vaak afhankelijk van steun uit het Noorden. Is dat geen bedreiging voor hun onafhankelijkheid?
"Wij trachten hen duidelijk te maken dat ze alleen kunnen overleven als ze ook eigen middelen hebben. Sommigen slagen daar vrij goed in. Dat heb ik kunnen zien aan de bijdragen die ze betalen aan het WVA."

U bent wel kritisch over de huidige vorm van internationale samenwerking. Het zou allemaal wat krachtiger mogen?
"Alle lidorganisaties zullen een stukje macht moeten afstaan zeker als het over het internationale beleid gaat. Op dit moment gebeurt dat nog te weinig. Nationale vakbonden zouden ook meer financiële middelen moeten afstaan."

Als een militant u vraagt waarom een deel van zijn geld naar de wereldvakbond gaat, wat antwoordt u dan?
"Als de wereldvakbond de vakbeweging ook in armere landen steunt, krijgen werknemers daar ook rechten en worden op zijn minst al de minimale rechten van de Internationale Arbeidsorganisatie gerespecteerd. Als multinationals zien dat ze ook daar niet alle rechten met de voeten kunnen treden, gaan ze minder druk kunnen zetten op onze werknemers. Er is dus een welbegrepen eigenbelang."

Gebeurt die samenwerking niet makkelijker in de sectoren? De christelijke bediendencentrale deed vorige week nog mee aan een wereldwijde actie in de callcenters.
"In de sectoren kan je veel doen, maar je hebt altijd de twee nodig. Internationale sectorvakbonden kunnen druk zetten op de multinationals. Dat moet in de toekomst nog versterkt worden. Maar je moet ook interprofessioneel werken anders zullen we er nooit in slagen om druk te zetten op die internationale instellingen."

In mei leeft u altijd op als de jaarlijkse conferentie van de Internationale Arbeidsorganisatie er aan komt. Hebt u nooit zin gehad om voltijds te gaan voor de internationale arbeidersbeweging?
"Ik leef even goed op als het ACV een congres organiseert. Je hebt geen sterke internationale vakbeweging als je geen sterke nationale bewegingen hebt. Net als je ook geen nationale beweging hebt als je niet sterk staat in de bedrijven. Het hangt zo sterk aan elkaar. Ik leef even hard op als een actie slaagt in een bedrijf of een regio dan als er iets belangrijks gestemd wordt op internationaal vlak. Het ene betekent niets zonder het andere. Zolang ik die combinatie kan maken, zal ik het blijven doen. Dat is niet altijd makkelijk, maar het is een enorme rijkdom om zowel zicht te hebben op wat er in de wereld gebeurt als in België."