Tijdingen Oostende20 december 2006 – 11:17

Het is een boek dat in geen enkele officiële instelling of bij geen enkele politicus kan ontbreken.

De definitie van Armoede is nog steeds dezelfde: een netwerk van sociale uitsluitingen dat zich uitstrekt over meerdere gebieden van het individuele en collectieve bestaan. Het scheidt de armen van de algemeen aanvaarde leefpatronen van de samenleving. Deze kloof kunnen ze niet op eigen kracht overbruggen.

Het aantal armen is een zeer constant gegeven dat eerder aangroeit. De kloof tussen de netto inkomens van de armsten en de rijksten neemt toe. Het aantal allochtonen dat in armoede leeft is groot.

Ondertussen zijn er in de loop van de voorbije 15 jaren wel veranderingen gekomen: de armenorganisaties worden meer betrokken, er is inclusiviteit en aandacht voor doelgroepen gekomen, het raamwerk is uitgebreid, de lokale besturen zijn betrokken, er is activering naar tewerkstelling gekomen.

De armen worden nog steeds niet opgenomen in het arbeidsbestel door te laaggeschoold.
De allochtonen worden nergens zo uitgesloten uit het arbeidsbestel dan in Vlaanderen en België...
Trouwens laaggeschoolden, ou-deren, niet-Europeanen en vrouwen zijn eerder kansloos en worden dus “kansengroepen” genoemd..
In het onderwijs krijgen de armen en nog minder de allochtonen kansen. In het onderwijs overheersen ook feitelijke uitslui-tingsmechanismen. De absolute keuzevrijheid van school leidt in Vlaanderen tot gesegregeerd onderwijs.

De gezondheidstoestand van de armen is slechter dan die van de rest van de bevolking. Ze sterven ook jonger en meer.

Voor wonen is de invloed van de markt te groot. De grond- en huizenprijzen zijn gestegen. Huisjesmelkerij en krottenverhuur tieren welig. De wachtlijsten van sociale huisvestings- maatschappijen en sociale verhuurkantoren zijn ellenlang. Er is een schromelijk tekort aan (kwalitatieve) sociale huurwoningen. De huidige doelstellingen voor sociale woningen sluiten aan bij de wetten de Taeye (1948) en Brunfaut (1949).
In Vlaanderen leeft 11% onder de armoedegrens (in België 15%).

De bijstandsuitkeringen liggen onder de armoedegrens. De mensen die tot de 30% laagste inkomensgroep behoren hebben meer uitgaven dan inkomens en krijgen schulden. Het aantal mensen dat beroep doet op de voedselbanken stijgt...
Vlaanderen en België varen mee op de Europese doelstellingen om het aantal werkenden op te krikken. De armsten - veelal zeer laaggeschoolden - worden sneller werkloos en blijven het ook langer.

Op vlak van het onderwijs heeft de Vlaamse Regering en vooral de minister van Onderwijs wel belangrijke maatregelen genomen.

Op de private huurmarkt zijn de armen zeer slecht gediend er is omzeggens geen kwaliteit aan te dure huurprijzen. De sociale huurmarkt is zo onbeduidend dat ze geen soelaas biedt.

Ook op Europees vlak, ondanks de 4 armoede programma’s, is er geen vooruiutgang. De onderzoeksgroep OASeS stelt vast dat de helft van de personen van Marokkaanse of Turkse herkomst inkomensarm is. Er is ook bij de kinderen in Vlaanderen een onaanvaardbaar hoog niveau van armoede. In gans België is de ongelijke inkomenverdeling zeer groot. Het uiterst geringe inkomensniveau van de mensen die in armoede pogen te overleven blijft een schande voor één van de rijkste regio’s van de wereld.

En we mogen niet vergeten dat de oorzaken liggen aan het beleid.
Het is een feit dat met 3% van het totale inkomen in België er niemand meer onder de armoededrempel zou moeten leven. Zelfs op basis van officiële cijfers weten wij dat het inkomensaandeel van de 20% rijksten blijft stij-gen (41,9% van alle inkomens na belasting); de 20% armsten beschikken over 5,9 % van de inkomens na belasting in 2003. In 2001 was dat nog 7,2%. Dus de armen worden steeds armer en de rijken steeds rijker.

Dit is mede het resultaat van de belastings vermindering voor de hoogste inkomens en in mindere mate voor de middenste inkomens.
Niemand kan het ons kwalijk nemen dat wij het boek niet verder bespreken. Wij raden iedereen aan het boek zelf te lezen. Wij zijn ervan overtuigd dat elke mens in onze samenleving de armoede zou moeten kennen. Zou het niet een belangrijk gegeven zijn om ons standpunt te bepalen bij de verkiezingen.

Het “Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting 2006” is uitgegeven bij Acco, 491 blz., en kost 34 euro