Een feestje voor de rijken?
“Sloppenbewoners zien WSF als een feestje voor de rijken,” bericht Joyce Mulama uit Nairobi. De bewoners van Kibera – met 700.000 inwoners de grootste sloppenwijk van Afrika – hebben geen al te hoge pet op van de activisten en de ngo's die daar komen 'praten'. Niet alleen omdat zulk gepraat nog niets heeft veranderd aan hun concrete leefomstandigheden. Ook omdat er gepraat wordt over de armen en verdrukten zonder dat die zélf het woord krijgen. Vandaar het verwijt dat de ngo's 'de problemen van de armen gebruiken om zichzelf te verrijken'. Dat is althans het gevoel dat volgens Mulama overheerst. (lees 'Sloppenbewoners zien WSF als feestje voor de rijken')

Nefaste invloed Westerse ngo's?
Dat onvermogen om 'de stem van het volk' te verwoorden heeft ook te maken met een onderliggend probleem: de Afrikaanse sociale bewegingen kampen met een schrijnend geldgebrek. Dat maakt hen ofwel afhankelijk van de overheid, ofwel van buitenlandse steun. Concreet wil dat zeggen dat veel van de aanwezigen uit het Zuiden geen politieke activisten zijn maar ngo-werkers in dienst van Westerse ngo's. En dat zorgt voor specifieke problemen. Volgens Humeira Iqtidar zorgt het voor een de-politisering van de beweging: “Funding for the NGOs is often conditional on their apolitical stances (...) politics becomes a taboo word, and all energies are focused on framing problems as 'social' (...) as if these problems could be solved in isolation, without fundamental structural changes”. En zonder totaalbeeld kan je ook niet tot massamobilisatie komen (lees 'Ngo Factor at Wsf Worries Activists').

Kenyaanse context
Maar ook de Kenyaanse context zelf speelt mee.
Godwin Rapando Murunga beschrijft dat onder het bewind van president Daniel Arap Moi (1978-2002) de strijd van de Kenyaanse civiele maatschappij vooral gericht was op politieke democratisering, niet op sociale en economische rechten (in En lutte!, de Manière de voir nr. 84, een stand van zaken van het andersglobalistische verzet wereldwijd). Nu het regime van Moi gesneuveld is, leunen veel van die voormalige activisten aan bij de regering, en is elke opstandige dimensie verdwenen. Niet verwonderlijk dus dat ngo's en activisten er in de ogen van de sloppenwijkbewoners bekaaid vanaf komen.

En toch: organisatie
Toch is dit maar het halve verhaal. Joyce Mulama schetst alleen de wanhoop en de desillusie, maar vermeldt niet de hoopgevende signalen.
Als je alleen al maar het lijstje ziet van de organisaties die Onyangoo Oloo probeert te betrekken bij het WSF 2OO7... Oloo, de coördinaor van het Kenyaans Sociaal Forum, werkt samen met vakbonden, landlozen, minderheidsgroepen allerhande,... om het WSF een lokale verankering te geven. Zij zijn vast van plan om ervoor te zorgen dat het WSF geen 'ngo-jamboree' wordt. Er is kennelijk wat gaande...(lees 'Social Movements Set to Assert Their Presence at WSF Nairobi 2007')

En dat gaat enkel over Kenya. Bij Demba Moussa Dembélé (weerom in Mdv 84) lees je hoe de andersglobaliseringsbeweging vorm krijgt in heel Afrika – een dynamiek die sinds 2006 (het WSF in Bamako, Mali) in een stroomversnelling zit.