Wat een helse mediaweek alweer voor commentaarschrijvers. Van wilde stakingen tot nog eens een voorbeeld van onze falende justitie, het was moeilijk kiezen voor de neringdoeners die hun brood verdienen met hun mening. Voor de meeste journalisten was het in de eerste plaats een frustrerende week. Het begon vorige vrijdag al. Veiligheidslui op de luchthaven leggen het werk neer in een aanslepend conflict met hun oversten. Op zo'n moment ligt het scenario klaar. Journalisten reppen zich naar de luchthaven om beelden te schieten van radeloze toeristen. Wie wil weten waarom werknemers zo boos zijn dat ze zoiets doen is er aan voor de moeite. Een ultrakort interviewtje met een vakbondsverantwoordelijke zit weggemoffeld in een minutenlange reportage in het tv-journaal. Na al die ellende is het tijd voor het grote maatschappelijke debat: “Mag dat wel staken en zoveel mensen 'gijzelen'?”. Ik zet het woord hier nu zelf wel tussen aanhalingstekens, maar dat doen de meeste media niet.

De krantencommentaren zijn bijna unaniem: “nee, dat mag niet”. Vervolgens worden de specialisten aan het woord gelaten: usual suspects als Blanpain en andere professoren die ook wel zien dat Blanpain nu toch wel echt oud wordt. Dan is het de beurt aan de politici die wel ergens een wetsvoorstel in een lade hebben liggen dat het probleem van de week meteen kan oplossen. Vakbondsvoorzitter Rudy De Leeuw kan niet anders dan volgen en moet op tv uitleggen waarom stakingsrecht echt wel een democratische verworvenheid is. Luc Cortebeeck kruipt zelfs in zijn pen en schrijft er een – overigens uitstekend en zeer interessant – commentaarstuk over in het weekblad van de christelijke arbeidersbeweging Visie. Wellicht goed wetende dat de storm al lang weer gaan liggen is nog voor het nieuwe nummer in de brievenbus ligt van zijn leden.

Steekvlamjournalistiek heeft iemand dat (ook hier op de mediablog) al genoemd. Je zou het ook strovuurjournalistiek kunnen noemen. Iemand gooit een molotovcocktail op een droge hooimijt en na een korte hevige brand blijft er niks over. Zo ging het eerder ook al met de dood van Bart Bonroy in Oostende en de andere gevallen van 'zinloos geweld'. Een goede oefening om te zien of het al dan niet om een strovuur gaat is Knack lezen. De meeste mediastormen zijn van zo'n korte duur dat ze niet eens de volgende editie van het weekblad halen.

Blijft er echt niks over? Dat weet ik dus niet. Op de momenten dat de vlammen wild in het rond slaan, klinken de meest populistische en platste meningen het luidst. De meest rechtse en onzinnige voorstellen worden serieus genomen. Diezelfde opiniemakers die over China schrijven dat het gebrekkige stakingsrecht daar één van de grootste problemen is, willen dat recht in België aan banden leggen. Voor een genuanceerd debat is er geen plaats. Over de klimaatvoorstellen bijvoorbeeld van Keytsman en Jones die diezelfde week werden gepresenteerd. Voorstellen die geen antwoord zijn op een incident, maar het resultaat van jaren studie en bewustmaking rond het probleem van de opwarming van de aarde. De actie die het hoogtepunt was van de campagne van 11.11.11 tegen de EU-vrijhandelsakkoorden (EPA's) haalde niet eens de kranten. Specialisten van de Noord-Zuidbeweging kunnen zwart op wit bewijzen dat de akkoorden die binnenkort getekend moeten worden desastreuze gevolgen zullen hebben voor het Zuiden: nog meer verlies van banen, minder geld voor de overheid en minder integratie tussen de Afrikaanse landen. Wie nog wat verder kijkt ziet nieuwe stromen vluchtelingen, hongersnoden en oorlogen. En wellicht dan ook wel een nieuw strovuurdebatje over één van die gevolgen als ze wat te dicht bij ons bed komen.

En ja, hoe komt zoiets? Commercialisering. Alles moet goedkoper en sneller. Niet alleen in de Opel-fabriek van Antwerpen, maar ook in de media. Als het middagjournaal van VRT iets heeft, moeten de veel te hard werkende journalisten van VTM knarstetandend volgen of omgekeerd. En als het op TV is geweest, moet het 's anderendaags ook op de voorpagina van de krant. Zelfs wij hier op Indymedia.be moeten volgen want ook wij zien op zo'n momenten lezers passeren op zoek naar informatie, al was het maar een argument om de populistische meningen in hun omgeving te counteren. Een positieve noot om te eindigen? (even hard nadenken, ik wil uw dag niet vergallen :-). Wel, de meeste journalisten die we tegen het lijf lopen, zijn zich bewust van het probleem en voelen dezelfde frustratie. Na het strovuur rond de moord in Oostende was er zelfs even een mediadebatje over het falen van de media (helaas was dat op zich ook weer een strovuurtje).