Jan Hertogen30 april 2007 – 09:40

Misdaad, fysieke agressie en diefstal is rechts en per definitie onderdeel en exponent van het onderdrukkende systeem, ook de kleine 'crimineel' plaatst zich in de traditie van het nationaal-socialisme, waar ook het Vlaams Belang en extreem-rechts schuldplichtig aan zijn. Ook het Marokkanendrama van Fleur Jurgens wordt kort besproken voortgaande op de pers die zij in enkele kranten gekregen heeft.

Onder het nationaal-socialisme waren de ‘gewone’ criminelen, de veroordeelden en misdadigers de gewillige uitvoerders van de fysieke terreur over gevangenen en kampbewoners. Zij hadden absolute macht over weerlozen die zij door fysiek geweld en diefstal hun integriteit ontnamen en voor de rest van hun leven en tot in hun dood traumatiseerden. De situatie, dat niemand nog veiligheid kon geven en men volledig overgeleverd was aan de willekeur en het fysiek geweld van een medemens degradeerde de mens tot het niets. Door de duur van de terreur en het politieke doel dat de nationaal-socialisten nastreefden eindigde dit terreurregime voor vele kampbewoners en voor de meeste joden in de dood. Het is een teken van historisch en maatschappelijk besef dat iemand die t.a.v. van een weerloze fysiek geweld gebruikt, of eigendom ontneemt, zich in feite in de lijn plaats van het nationaal-socialisme. De onmacht die een slachtoffer van agressie en diefstal ondervindt en het trauma dat hij oploopt is in essentie de onmacht van geagresseerde in de kampen. Jean Amery evenals Fleur Jurgens filosoof, heeft die ervaring en ‘vernietiging’ beschreven die onmiddellijk gebeurt bij de eerste slag die hij in Breendonk gekregen heeft (De foltering door Jean Améry ; vertaald door Leonard Nolens in Nieuw Wereldtijdschrift, 10, nr. 4, juli/augustus 1993, p. 4-13). Hij beschrijft tot in detail de ‘degradatie’ die op dat moment gebeurt. Wie zijn medemens brutaliseert en/of diefstal pleegt is niet averechts maar rechts, is deel van het grotere (historische) systeem waarvan het nationaal-socialisme vooralsnog een van wreedaardigste exponenten was. Het nationaal-socialisme, het denksysteem dat op racistische basis door de toenmalige intellectuele en wetenschappelijke klasse ontwikkeld werd, vormt tevens nog altijd het referentiepunt voor de bedenkers en kaders van het Vlaams Belang.

Het zal veel politieke en pedagogische moed en enkele decennia vragen om dit collectieve besef, dit ‘dader’perspectief en de herhaalbaarheid ervan in de ‘kleine of grote crimineel van tegenwoordig’ langs opvoeding, onderwijs en media gemeengoed te maken. Tevens is dit een essentieel element in de ‘heropvoeding’ van wie zich aan individuele terreur heeft schuldig gemaakt t.a.v. de medemens. In deze context is spreken over pamperen en een ‘softe’ aanpak van misdrijvigheid eerder gericht op het veroordelen en stigmatiseren van een hele groep op racistische basis dan het individuele misdragen te plaatsten in een breder maatschappelijk en historisch perspectief. Na de doelgerichte depreciatie van de ‘vreemde arbeider en zijn kinderen’ zien we nu de depreciatie tot ‘volwaardige crimineel', ‘overlastbezorger’ en ‘onhebbelijke’. Hij/zij is evenwel t.a.v. de wettelijkheid een ‘dader’ als elke andere. En daarop moet hij/zij consequent afgerekend worden, zoals iedereen trouwens. Of is het verdrievoudigen van het aantal gevangenisplaatsen in Nederland tussen 1992-2006 (de laatste 15 jaar alweer) een ernstiger signaal voor de Nederlandse samenleving dan de alles bijeen beperkte groep 'hebzuchtige en gemakzuchtige' Marokkaanse jongens? In België is gedurende dezelfde 15 jaar het aantal gevangenisplaatsen gestegen van 7.116 naar 9.800, met niet meer ‘allochtonen’ in ‘de bak’ dan gemiddeld in de andere Europese landen. Of moeten we naar Amerika kijken waar 10 maal méér mensen in gevangenissen opgesloten zitten dan in België en 7x meer dan in Nederland.

En ook op het vlak van veiligheid en respect voor de fysieke- en eigendomsintegriteit hebben ‘allochtone’ intellectuelen van de toekomst belangrijke opdrachten en tewerkstellingskansen. En effectieve en door elkeen aangevoelde veiligheid zal maar tot stand komen als Marokkaanse en Turkse jongens in gelijke mate terug te vinden zijn bij de bus-en tramchauffeurs en -conducteurs, de bewakers van gevangenissen en in veiligheidsdiensten, bij de brandweer en civiele bescherming (waar nu de grote verjongingsoperatie zal gebeuren), bij de verpleegkundigen, opvoeders en begeleiders. Dat is de maatschappelijke meerwaarde waarnaar de toegang en het slagen in Secundair en Hoger Onderwijs zal leiden.

Voor het volledige artikel zie http://www.npdata.be/BuG/57

Jan Hertogen, socioloog