Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Dries

Dries's blog

(Holebi)discriminatie, niet in de wet, maar in de mens?

De aanleiding van deze blog is geen actuele gebeurtenis, toch niet in de zin dat actualiteit iets is dat de media haalt. De aanleiding van deze blog is niets meer dan actualiteit, de nakende discriminatie die iedere holebi in België mag meemaken, of die het nu voelen of niet, ooit worden we er allen mee geconfronteerd.

In Amerika werd jarenlang gedebateerd over of zwarten al dan niet in staat waren dezelfde intellectuele capaciteiten te koesteren als blanken. Mijn beste lezers, laat mij de eerste zijn om mijn meerdere te bekennen aan vrijheidstrijders zoals Leonard Farmer Jr of Martin Luther King. Buiten enkele extremische hardhoofden die handelen uit ofwel haat, angst of woede zal er niemand nog zijn die aan deze stelling twijfelt.

Toch heeft de meerderheid van de westerse bevolking, die de eerste is om kritiek te uiten op 'minder ontwikkelde' of 'achterstaande' culturen of landen, ernstige twijfels of een holebikoppel in staat is om op een 'pedagogisch verantwoorde manier' een kind op te voeden. Zoals iemand me ooit vertelde: 'ik ken voldoende heterokoppels die niet in staat zijn om op een pedagogisch verantwoorde manier een kind op te voeden'.

Eindeloos blijft men muggeziften dat een kind een vader én een moeder nodig heeft, toch is een alleenstaande volgens de publieke opinie geen probleem om een kind op te voeden. Kan iemand mij hier de logica aanduiden? Het enige dat een kind nodig heeft in zijn opvoeding is liefde, of die liefde nu komt van een vader, een moeder, 2 moeders , 2 vaders of een mix met wat twijfelgevallen.

Laat ons in deze post-moderne tijd onze ogen openen en toegeven dat het angst is die ons tegenhoud. Laat ons in deze periode van welvaart en economische crisis waar wij geen idee van hebben wat het eigenlijk inhoud snappen dat discriminatie niet in de wet zit. Discriminatie zit in ons, angst is wat ons belemmerd, angst is wat ons tegenhoud om verder te gaan. Angst is wat voorkomt uit onwetendheid, niet weten wat een holebi zoekt in een relatie. Zou het mijn beste vrienden niet liefde zijn? Liefde van de partner? In diens ogen kijken en jezelf terug vinden, die persoon die je doet zweven? Of die persoon die je terug op de grond krijgt.

Is dit dan niet het moment om op te staan? Is dit dan niet het moment om te vechten? Is dit dan niet het moment om van deze ziekelijke assumpties gebaseerd op angst en onwetendheid een holebi koppel te begroeten met een glimlach? Is dit niet het mooiste dat je hun kunt geven? Een glimlach, een gebaar, héél even laten weten dat ze ook mensen zijn. Of willen we terug naar de tijd waarbij men dacht dat een vrouw goed was voor de was en de plas en mijn liefste heterovrienden vergeet zeker niet de seks.

Gedaan met de tolerantie, tijd voor acceptatie!
Tolerantie volgens pasolini is een machtshebber, meerderheid, die een minderheid iets toestaat, in dit geval het 'zijn'. Wie zijn jullie om te beslissen of holebi's er mogen zijn? Erger wie zijn jullie om te beslissen wat holebi's kunnen en niet kunnen of mogen of niet mogen? Is het niet enkel God die dit recht bezit? Is het niet enkel God die zal oordelen over ons vermogen. Is het niet enkel liefde dat jou gelukkig kan maken? Eén ding is zeker... het geluk verkregen door liefde is het enige dat zal blijven, een mens leeft van de liefde gekregen van een ander.

Heb in deze laatste woorden van mijn pleidooi dan je medemens holebi, of hetero, zwart of wit, man of vrouw of iets anders dan ook lief. Heb respect voor elkander en besef dat seksuele geaardheid niet is wie wij zijn, maar enkel een aspect van het potentiëel dat in een mens zit.
Als de katholieke Kerk niet open staat voor debat, als de regering zeikt dat er wetten zijn als bescherming, laat ons dat opstaan en liefde tonen voor al dat leeft.

Laat ons een revolutie beginnen, zoals thoreau die beschreef, laat ons een revolutie beginnen in ons hart. Laat ons het voorbeeld stellen voor anderen. Laat ons verdergaan en bevecht haat met liefde, zoals water de oplossing is om het vuur te doven.

Wie droomt van een wereld waar iemand beoordeeld wordt op zijn of haar (of iets anders) potentiëel:
BE THE CHANGE YOU WANT TO SEE IN THE WORLD!!!!!!!!!!!!

Lees meer / 2 comment(s)

UM4P in Israël: Dag 6 Israël... en België dan?

Tijd is iets dat me niet zo gezind is op deze uitwisseling, ik tracht ervaringen te delen terwijl ik hier ben, maar dat is niet altijd zo evident. Zo heb ik alweer een dag moeten overslaan vooraleer ik hier iets kon neerpoten.
Vandaag 6 augustus is de zesde dag van onze uitwisseling in Israël en als mensen normaal zouden verwachten dat we het conflict stilaan zouden begrijpen, werkt dit net omgekeerd. Twee dagen terug hebben we Jeruzalem bezocht en het bezoek aan de muur (ook gekend als de ‘apartheidsmuur’) heeft me een eind stil gemaakt.

Het staan voor de muur is een gevoel van onmacht en onbegrip. Een kolossaal gedrocht, gemaakt uit beton dat symboliseert tot wat de mens in staat is. Terwijl ik hier vroeger alle blaam bij Israël durfde te leggen, snap ik dat de zaken ingewikkelder zijn dan ze lijken. Laten we eerst duidelijk maken dat het nog steeds de personen zijn die deze muur bouwen, degenen zijn die de verantwoordelijkheid ervoor dragen. Doch is dit niet meer een conflict dat zomaar opgelost kan raken, zelfs niet als alle betrokken partijen van zin zijn om koste wat kost er een oplossing voor te vinden.

De trip naar Jeruzalem werd in de voormiddag geleid door een gids die ons wegwijs maakte in het hedendaagse Jeruzalem. Dit is eigenlijk een sterke uitbreiding van het historisch gekende Jeruzalem. De muur is hier ook aanwezig en de plek die wij bezochten scheidde niet Israëlisch gebeid en Palestijns gebied, maar Palestijns gebied enkel. Door Jeruzalem rijden met de bus en plaatsen bezoeken maakt je echt stil. De complexiteit van het conflict is dan heel duidelijk. Zoals eerder gezegd zal het zelfs met volledige overtuiging van beide partijen niet eenvoudig zijn om hier een oplossing te vinden.

Toen we ’s namiddags de oude stad gingen bezoeken werden we gegidst door de Christelijke plaatsen van Jeruzalem. Ook waar Jezus naar de hemel zou gestegen zijn hebben we bezocht. Een culturele gebeurtenis dat is zeker, maar het echte Christelijke gevoel kreeg ik toen een ‘simpele’ straatveger me er attent op kwam maken dat ik mijn rugzak vergeten was. Deze man toonde me meer Christelijkheid dan de vele mensen die bij het aanschuiven in de kerk me voorstaken om het graf te bezoeken. Dit schrijf ik denk ik omdat dit een ervaring is die me wel bijblijft, vanuit mijn hart wil ik deze man dan ook nog eens bedanken.

Wat me hier nog het meest verbaast is de interesse dat de deelnemers van Sadaka Reut vertonen als we het hebben over het conflict in België (Wallonië – Vlaanderen). Deze avond hadden we een discussie over hoe we het bezoek aan Jeruzalem vonden en die is volledig uitgelopen in de situatie in België. Het mag voor velen in België dan wel lijken dat er geen conflict is, maar na 6 dagen kwamen volgende woorden uit de mond van een Palestijnse: “Seriousely, you HAVE a conflict!”.

Wat ons besluit was van de discussie was zoveel als “Think local, act local”. Wie zouden wij ook zijn als we moord en brand roepen voor wat hier gebeurt terwijl we ons blind staren op het conflict in België? (noot: ik spreek uit eigen naam). Het minste dat we kunnen doen is erkennen dat we in ons eigen land een conflict hebben die we niet mogen vergeten. Ik bied geen oplossingen aan, voor geen enkel conflict of probleem, enkel de vraag om de situatie eens te bekijken in eigen land.

Morgen staat voor ons een bezoek aan Nazareth op het programma, wat ons dit zal brengen is voor mij nog onbekend. Verder zijn we nu overgegaan naar het organisatitionele deel van de uitwisseling. Elk is een project toegewezen van één van de organisaties die hier aanwezig zijn. Zo werk ik momenteel aan een uitwisseling tussen Vlaamse, Brusselse en Waalse jongeren voor het komende jaar. Op deze manier proberen we op een praktische manier door middel van goed opgebouwde workshops een zicht te krijgen op hoe we een project opzetten en dit draaiende houden.

Als afsluiter wou ik nog eens de heer Talens bedanken die me de interessante vraag bracht of de aanslagen op toeristische bussen naar Hebron van Joodse of Arabische kant kwamen. Na nog eens navragen hier kan ik stellen dat dit het ‘werk’ is van Joodse extremisten.

Lees meer / 42 comment(s)

UM4P in Israël: Dag 4, en we leven nog steeds!

Ik heb besloten deze blog over een andere boei te gooien ik kreeg de laatste dagen enkele bezorgde mailtjes van mensen die denken dat we, wegens gebrek aan nieuws, opgeblazen waren door de zoveelste zelfmoordaanslag. Een erg vreemd verschijnsel is dit niet, de meeste deelnemers aan deze uitwisseling kampen met hetzelfde probleem. Volgens ons stelt het probleem zich bij een gebrek aan informatie over het werkelijke conflict. Eén van de doelen dat ik me dan ook gesteld heb is om het conflict en de situatie als ‘toerist’ hier eens onder de loep te nemen.

Laat me beginnen met duidelijk te stellen dat sinds we hier zijn er in Israël geen enkele (zelfmoord)aanslag heeft plaatsgevonden. De kans is ook maar miniem dat er een aanslag zou gebeuren, het enige dat we hier weten is dat we afgeraden worden om Hebron te bezoeken. Omdat daar wel enkele incidenten gemeld zijn van (pogingen tot) aanslagen op toeristische bussen in de laatste maanden. Dus een eerste tip voor wie zich hier begeeft is natuurlijk het zorgvuldig plannen van zijn/haar bezoeken.

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Jeruzalem en zoals onze gids in de voormiddag het stelde hadden we 2 realistische mogelijkheden om de trip niet te overleven. De eerste zijnde een ernstig auto(bus) ongeluk en de tweede te lang in de zon blijven staan. Wel krijgen we op bepaalde opmerkingen van mensen als we bijvoorbeeld per gids door een exclusieve Joodse buurt met privébewaking wandelen. Dit is een voorbeeld van twee dagen geleden waar een vrouw ons toeriep dat we van het domein moesten of ze de politie zou bellen.

Een korte geschiedenis bij het domein: oorspronkelijk was het een luxeoord voor rijke Israëlische Joden. Wegens veel protest van Arabisch/Palestijnse kant is dan besloten om de doorweg ook vrij te maken voor Palestijnen, maar die mogen dit enkel als doorgang gebruiken, ze mogen er nog steeds niet ‘rondhangen’. Toen we er (toegegeven met opzet) tien minuten naar wat meer uitleg van de gids zaten te luisteren riep een bewoonster ons al toe dat we moesten ‘opkrassen’. Onze gids ‘Sammy’ is daar een geen onbekende.

Als afsluiter wil ik nog eens een oproep lanceren naar mensen die vragen hebben over het conflict, de uitwisseling, of zaken waar ze iets over willen lezen me te mailen op dries@claerhout.org die ik zal trachten elke avond te lezen.
Morgen zal u ‘verwennen’ met een verslag van ons bezoek aan Jeruzalem en u een beeld geven van enkele mensen die aanwezig zijn op de uitwisseling.

Lees meer / 2 comment(s)

Uitwisseling UM4P Dag 2, 2augustus 2008

Vandaag begonnen we de dag om 8.30 met een uitgebreid ontbijt in de jeugdherberg. Snel erna vertrokken we naar ‘The Markaz’ een oude bomkelder die sadaka reut gebruikt voor workshops als de onze. Uitgerust met een degelijke airconditioning was het hier bijna hemels werken. Het programma startte met een workshop omtrent identiteit. Opgedeeld in twee groepen, gemixt Belgisch en Israëlisch/Palestijns spraken we in alle eerlijkheid over momenten dat we een conflict voelden met ons leven en dat we in actie getreden zijn, breekpunten die ons leven veranderd hebben.
Na de pauze omstreeks 10.30 spraken we over maatschappelijke problemen die sadaka reut kan aanpakken zoals racisme, seksisme, homofobie, onwetendheid, …

Over de middag verplaatsten we ons naar het kantoor van sadaka reut waar een overheerlijke maaltijd op ons lag te wachten. Naar goeie gewoonte gebruiken we pauzes als deze om elkaar beter te leren kennen deze 10 dagen, zo leerden enkelen wat Palestijnen en Isreälieten telen in het Nederlands of Frans en leerden zij ons tellen in het Hebreeuws en Arabisch.

De workshops pikten we terug op in de Markaz met een rollenspel waarbij we een fictieve presentatie gaven aan elkaar over uiteenlopende onderwerpen, onbewust werden we door enkele andere deelnemers onder de loep genomen die ons achteraf zouden evalueren.
De evaluatie had vooral om aan te tonen hoe we in bepaalde situaties kunnen beïnvloed worden door de situatie waar we ons in bevinden. Zo is het denkbaar dat een groep Vlamingen die moest spreken over de communitaire in België, er een andere mening op aan zal houden dan bijvoorbeeld Odile, de enige Waalse in ons gezelschap.

Met dit besef en een uitgebreide uitleg door de ‘youth leaders’ van sadaka reut konden we vertrekken voor het avondeten waar we in een lokaal restaurantje verder van de plaatselijke eetgewoonten konden genieten. Naar goeie gewoonte is dit een moment om met elkaar te spreken over verscheidene onderwerpen zoals hoe media ons kan beïnvloeden in België en welk effect dit heeft voor het lokaal conflict en andere conflicten. Of heel eenvoudig het verschil tussen het Belgisch en Israëlisch / Palestijns eten.

De nacht wordt gebruikt door de meesten om terug het strand te bezichtigen of elkaar hier in de herberg verder te leren kennen en te spreken over koetjes en kalfjes en serieuze onderwerpen tegelijk in een ontspannen sfeer. De band tussen de lokale deelnemers en ons als bezoekers is sterk aan het toenemen en het is een goeie gewoonte gekomen om in Vlaams gezelschap verder Engels te spreken terwijl er niemand die het Nederlands niet beheerst niet aanwezig is.

Een anekdote om te eindigen:
Ikzelf heb deze nacht gebruikt om de workshop van Jacob (vrijwilliger UM4P) over de geschiedenis van Israël/Palestina nog eens onder de loep te nemen en op 1.36 lokale tijd schrijf ik deze woorden, achter me zitten nog enkele deelnemers die ik nog even zal vergezellen en dan het bed op te zoeken, de groep die terug de stad en het strand is ingetrokken is nog steeds van de lokale sfeer aan het genieten. Het drukke programma maakt het mij moeilijk om dagelijks te bloggen, maar ik zal er trachten een goeie gewoonte van te maken en u de kans te geven om ons (zowel de lokale deelnemers en de ‘gasten’) te leren kennen en een realistisch beeld te scheppen over het uitzichtloze conflict dat hier dagelijkse realiteit is.

Lees meer / 1 comment(s)

Uitwisseling UM4P: Dag 1: 1 augustus 2008

Het wakker worden vandaag was een directe confrontatie met de zon in Tel Aviv. Zelfs om 9 uur in de ochtend was het voor mij te warm om me in de zon te blijven zitten. Toen we geld hadden gaan wisselen konden we eindelijk aan de brunch beginnen, een eerste ontmoeting met het lokale eten, wat ons zeker heel erg beviel. Na de middag begon het echte werk en maakten we kennis met ‘Sammy’ een Palestijnse activist die aan groepen zoals ons rondleidingen geeft door Jaffa, wat ooit de hoofdstad van Palestina was.

De rondleiding was een ware shock, de maanden voor de uitwisseling waren we ernstig bezig met het leren en proberen te begrijpen van het conflict, maar de realiteit van wat we te zien kregen was een reden om even heel erg stil te worden. Zo vertelde Sammy ons ondermeer dat na de oorlog om Palestina/Israël de Palestijnen die terugkeerden hun eigen huis moesten huren dat door de oorlog in bezit geworden werd van de Israëlische regering. Het verschil tussen de Palestijnse en Israëlische huizen is fenomenaal, overwegend zijn Israëlische huizen erg net en vrij groot, terwijl de Palestijnse huizen er veelal verkrot en niet onderhouden bijstaan.

Toen we door wat voorheen een verboden plek liepen voor Palestijnen - We kunnen het vergelijken met een vakantieoord, maar dan als woonplek voor ‘elite-Israëlieten, de prijs van het penthouse was bijvoorbeeld niet minder dan 4miljoen euro. – kregen we te horen van een vrouw die ons vanuit haar raam op de tweede verdieping toesprak dat we er niet moesten zijn en dat we haar aan het storen waren. Eerlijkheidshalve neemt Sammy iedere groep hierheen om het verschil tussen Israëlische rijkdom en de overwegende Palestijnse armoede aan te tonen.

Toen ze ons toeriep dat Palestijnen beter gaan werken en geld verdienen zodat ze een appartement al het hare (circa 1.5miljoen EUR) zouden kunnen betalen en dreigde de politie te bellen zijn we om verder conflict te vermijden vertrokken.

We hebben het programma afgesloten met een workshop waarbij we onze angsten en hoop voor deze uitwisseling noteerden, de rest van de avond hebben we erop uitgetrokken met de Palestijnse organisatie Baladna die ook aanwezig was op de vorige uitwisseling in België.

Lees meer / 3 comment(s)

Uitwisseling UM4P in Israël: Het vertrek en aankomst

Op donderdag 31 augustus stapte ik samen met U Move For Peace (jongerenwerking Pax Christi Vlaanderen) op het vliegtuig naar Tel Aviv, Israel.
Jaarlijks vertrekt UM4P op internationale uitwisseling naar een conflictgebied, of zetten ze één op in België. Zo werd vorig jaar een grootschalig project georganiseerd waar jongeren-vredesorganisaties uit landen die met elkaar in conflict liggen bijeen gekomen zijn in Mesen, België. Te gast waren jongeren uit Israël en Palestina, Congo en Burundi, Rusland en Tsjetsjenië en natuurlijk Nederland en Palestina.

Dit jaar zijn we te gast bij sadaka reut, een Israëlisch/Palestijnse organisatie in Tel Aviv, Israël, die aanwezig was bij het afgelopen project. Mijn intentie met deze blog is het delen van onze ervaringen.

31 Augustus 2007: Het vertrek en aankomst.

Aangekomen in het station Brussel Noord was het wachten op de rest van de groep, eens compleet stapten we op de bus die ons naar de luchthaven in Luik bracht. Op dit moment besefte nog niemand waar we eigenlijk heengingen en wat we gingen doen, het leek meer een droom dan een realiteit voor ons. De douane verliep zonder problemen en eens opgestegen hingen we enkele honderden meter boven de grond. De gebouwen en steden leken niets meer dan een klein model van de streek waar we over vliegen. Zelfs op dit moment was het vooral een droom.

Eens we in de verte de lichten van Tel Aviv konden aanschouwen kwam het besef, we zijn in Israëlisch luchtruim, over enkele minuten landen we en de maanden voorbereiding op deze reis zullen weldra hun vruchten afwerpen. Zelfs hier verliep de douane zonder problemen en voordat we het wisten maakten we kennis met Elias en Hana die ons per taxi begeleidden naar het ‘Jaffa Old Hotel’ waar we nu 10 dagen verblijven. Niemand had een gids nodig om te beseffen dat we Jaffa, een dominerend Palestijnse buurt van Tel Aviv binnenreden. Voor mij was het haast een eerste cultuurshock, de buurt lag er vol afval en de huizen waren vervallen, in schril contrast met het centrum van Tel Aviv waar je enkel Joden zult aantreffen.

Rond 00.30 waren we dan eindelijk in het hotel, maar het beloofde een lange nacht te worden. Vergezeld door Elias van sadaka reut zijn we met enkelen van onze groep op verkenning gegaan naar het strand van Jaffa. Hier noem ik Jaffa de stad die nooit slaapt, toen we aankwamen rond 00.00 in Jaffa waren de straatwinkeltjes nog steeds open en iedereen was op straat. Ook aan het strand leefde de stad nog steeds.

Lees meer / 4 comment(s)