Dries22 maart 2009 – 02:08

"Waarom doet nu iemand zoiets?", is de vraag die mensen zich al te vaak gaan stellen. "Willen ze de wereld veranderen dan?". Al teveel mensen gaan nog steeds gemakshalve oordelen dat een dergelijke actie geen effect heeft. De enige zinnige reactie die hierop te geven valt, staat volgens mij hierboven in de foto. Niks doen brengt ook niks op. Hoe klein je effect ook is, het is altijd mogelijk een beweging in gang te brengen. Dus met dit in gedachten kan het nut van de NATO Game Over wel bewezen worden.

Tijdens onze optocht naar de NATO was de vastberadenheid van de activisten alvast heel duidelijk. Anarchistisch kan je niet niet noemen, want net zoals Ghandi geloven ze allemaal dat ze ook de wettelijke gevolgen moeten accepteren van hun acties. Concreet betekent dat, dat men maximaal niet actief meewerkt bij arrestatie (bv op de grond gaan liggen en moeten weggedragen worden), maar onder geen beding zich gaan verweren.

Wie zich begeeft op deze actie is zeker weten voldoende gebrieft over de mogelijke gevolgen en de meest waarschijnlijke scenario's. Gevraagd wordt ook om te ondertekenen dat je je vindt in de standpunten en idealen van vredesactie en bomspotting en geen geweld gaat ondernemen. Je bent met andere woorden voldoende op de hoogte van wat je onderneemt en ook waarom. Hierdoor kan je de vastberadenheid van de activisten wel begrijpen. Koste wat koste moet willen ze 'de draad' bereiken en als het kan er nog over klimmen ook. Toch weet men heel goed dat als de politie te dicht nadert, het Game Over is voor hun en niet direct de NATO.

Eerlijkheidshalve, als de politie nu eenmaal nadert en enkele van je collega's over het hek zijn, dan denk je zelf "we hadden moeten sneller zijn". Je wordt geconfronteerd met machteloosheid, want weglopen is geen optie meer. Het enige zinnige dat te doen valt is netjes wachten tot de politie er is, misschien het nog eens proberen op een lopen te zetten. Doch als niets lijkt te lukken sta je best stil en aanvaard je de gevolgen van je acties. Niet iedereen had het voorrecht om vandaag, zoals mij, met een perskaart te kunnen zwaaien terwijl je in allerijl nog foto's staat te maken, uit vrees ook geboeid te worden.

Toch, een stuk tot mijn verbazing, werd mijn fotografie volledig genegeerd door de politie en gingen ze over tot een rustige en kalme arrestatie van 2 activisten. Voor één van hun bleken de boeien wel wat te sterk en kon je een "aauw" horen, maar verder is er over dit feit helemaal niks te vermelden. Was dit nu omdat ik erbij stond met een camera en een perskaart van Indymedia? Of is dit hoe de politie zich vandaag over het algemeen heeft opgesteld.

Mijn tweede ervaring met de politie, was toen ik naar het punt ging waar ik afgesproken had met enkele andere mensen van Indymedia, om mijn fotomateriaal op de website te kunnen zetten. Enkele agenten benaderden me van achter de hekken van Toyota en bemerkten wat ironisch, doch helemaal niet cynisch, dat het wel "die andere draad" was waarover ik moest klimmen. Hun vrij vriendelijke benadering stimuleerde me enkel om mijn identiteit direct kenbaar te maken en mijn intenties van de dag. Het gesprek eindigde met ons die heel even over het goede weer spraken en elkaar nog wat moed inpraatten voor de dag.

Dat het voor de politie ook geen leuke gebeurtenis is, dat is wel al duidelijk voor velen. Doch waren ze zich er ook van bewust dat dit een geweldloze actie was en zij de ongelukkigen waren om 'orde op zaken te stellen'. Een klein gebaar van respect ten opzichte van hun stimuleert ook hen om de arrestaties rustig te laten verlopen en cynische opmerkingen achterwege te laten.

Toen de bus naar Leuven vertrokken was vanuit Everne kreeg ik van de busverantwoordelijke een telefoon, waarop ik vertrok naar het aankomstpunt in Leuven om nog een laatste interview te houden en te poolsen naar de ervaringen van de groep en individuen. De algemene consensus is dat het politieoptreden erg rustig verliep en van geweld bitter weinig sprake was. De enige terugkerende opmerking was dat het op voorhand opgestelde verhoordocument, die op het VTM nieuws van 13u ter sprake kwam, nutteloos was omdat de politie liet weten daar niks mee te kunnen/willen aanvangen.

Als laatste wou ik het nog even hebben over het concept van burgerlijke ongehoorzaamheid. Of zoals in het Engels wel bekender is als "Civil disobedience" zoals het essay van H.D. Thoreau. Burgerlijke ongehoorzaamheid betekent kortweg dat burgers het recht in eigen handen nemen op actief geweldloos groter onrecht aan te klagen. Hierin gesteund door het internationale recht volgens vredesactie, maar voor mij op zijn minst even belangrijk: gesteund door grote denkers uit het verleden.
Zoals St. Augustine het ooit stelde: "An unjust law, is no law at all".
Betekenend dat je het recht hebt, als niet een plicht om op te komen tegen deze wet. Of je hierop kunt berusten om een kleinere inbreuk te begaan om een groter onderwerp bespreekbaar te maken.

Onafhankelijkheid in de media is een onbestaande zaak, een journalist is ook een mens en deze heeft ook een mening. Als die mening verborgen dient te worden, dan moet je je als journalist beperken tot het geven van naakte cijfers en hooguit enkele beelden of foto's van arrestaties, actievoerders en de politiemacht. Vrijheid van meningsuiting en persvrijheid zorgen ervoor dat opiniestukken als deze mogelijk zijn en dat er over onafhankelijkheid weinig discussie hoeft te zijn. Belangrijk is dat je als journalist je berust op feiten en als het kan ook ervaringen. Mijn ervaringen van afgelopen actie heb ik alvast neergeschreven en wie weet vindt men me volgend jaar wel terug op de NATO Game Over, zonder perskaart of fototoestel.