Het slachthuis op zijn kop

Victoria11 januari 2006 – 23:48

Het Offerfeest was een echte kwelling voor vele plichtbewuste moslims die aanwezig waren in de regionale en lokale slachthuizen. De beloofde coördinatie liet te wensen over, zowel in Brussel als in enkele ander Vlaamse slachtsites.

De veeartsen, die moesten toezien op het welzijn van de dieren, waren op enkele sites zelfs niet aanwezig, ondanks dat hiervoor werd betaald bij de inschrijving. In het Brusselse, tijdelijke slachthuis was er een hele tijd geen water beschikbaar met als gevolg had dat het overvloedige bloed niet kon worden weggespoeld.

“Mijn man stond letterlijk in een plas bloed, zijn sokken waren doorweekt”, getuigt een moslimvrouw. “Een echte vieze bedoening.

De niet-moslim beroepsslachters, die enkele moslimslachters hielpen bij de hele operatie, hingen vol bloed. Bij het slachten hielden ze hun voet op de kop van het schaap.”, zegt een verbouwereerde moslim uit de regio Tienen.

Niet enkel de hygiënische maar ook de rituele, islamitische voorschriften werden met voeten betreden. Tot hun grote ergernis waren de moslims, die zelf de slachthandeling niet mochten uitvoeren, getuige van barbaarse toestanden.

Bij vroegere thuisslachtingen werd het schaap enkele dagen op voorhand thuisgebracht en vertroeteld als een huisdier, door alle familieleden, jong en oud.

Een belangrijk islamitisch principe is het dier niet te laten lijden. Het rustig op zijn zijkant leggen in de richting van Mekka en het bij verrassing slachten zodat het geen pijn zou voelen. Daarbij is een psychologische aanpak tegenover het dier nodig. Het dier mag de slachting van een ander dier niet aanschouwen, zelfs de bloedgeur niet ruiken, dus worden de schapen normaal gezien van elkaar gescheiden. Het mes wordt ook niet aan het schaap getoond.

“Dit jaar, in het slachthuis, heb ik gezien dat de schapen de slachtingen van de andere schapen zagen, hierdoor begonnen ze hevig te roepen en te trillen, ze wilden vluchten”, getuigt een moslim, die aangeeft dat hij dit een verschrikkelijk tafereel vond.

“Bij ons viel alles goed mee”, getuigt een andere moslim. Hij liet in een erkende boerderij in de rand rond Brussel de slachting van zijn schaap uitvoeren. “We hebben wel een hele tijd moeten wachten, maar het verliep nadien heel vlot, het was er heel proper en respectvol voor het dier.”

“Ik voel me echt beetgenomen”, zegt nog iemand, “ik heb mijn vertrouwen gegeven aan de regionale overheid, maar volgend jaar zien ze me hier niet meer terug”.

De motivatie van menig moslim om de slachting volgens de wettelijke richtlijnen te doen, is met deze chaotische situatie een stille dood tegemoet gegaan.

Altijd makkelijk om met de vinger te wijzen...

Kevin Wolfs, 13/01/2006 – 21:54

Persoonlijk vind ik het altijd makkelijk om met de vinger te wijzen.
Er wordt gesproken over "zowel in Brussel als in enkele andere Vlaamse slachsites"...

Vlaanderen is groot, over welke slachthuizen gaat het dan?

Concreet, ik woon in Antwerpen: men had op de Slachthuislaan al het verkeer afgezet, men mocht alleen door op vertoon van een kaart dat je een schaap had aangekocht, anders mocht je er niet door.
Op den Dam had men een speciaal slachthuis tijdelijk ingericht. Wederom kon ik er met de auto niet door.

De Moslim kinderen bij ons op school kregen van de Vlaamse overheid vrijaf. Veel van mijn Marokkaanse buren kregen zonder problemen ook vrijaf op hun werk.

Persoonlijk heb ik er vragen bij of men zo'n belangrijke verkeersader kan afzetten voor een religieus feest.
Want er waren een groot deel mensen die een uur in de file hebben gestaan. Dus er was verkeersoverlast voor anderen.

Een beetje water in de wijn doen kan dan, want het is per slotte voor de moslims een belangrijk feest en daar moet je begrip voor hebben.

Dus ik stel me vragen bij het artikel omdat het vaag is + omdat er wel degelijk in Antwerpen, mijn inziens, zeker rekening is gehouden.

Vriendelijke groeten

Reactie op het artikel in Le Soir op 12/01

Fouad Ahidar, 14/01/2006 – 14:15

De organisatie van de rituele slachtingen in de gewestelijke slachtplaats was een voorspelbaar fiasco. Minister-president Picqué is, gezien zijn bevoegdheid, de eerste die hiervoor verantwoordelijk is. Hij vond er niets beters op dan de moslimgemeenschap aan te raden om in een vervanging te voorzien voor het ritueel van de slachtingen.

Dit is een onwaardige en beledigende reactie. De moslimgemeenschap had terecht van de eerste verantwoordelijke in dit dossier, meer opbeurende en wijze woorden verwacht. In de ogen van vele moslims is de dag van het Offerfeest immers allesbehalve een feestdag geworden. Bovendien gaat het om een heilig ritueel dat, in tegenstelling tot een voedings- of geneesmiddel, niet vervangbaar is.

Er zijn slechts enkele slachtplaatsen waar het slachten goed verliep. De Belgische moslimgemeenschap is zeer teleurgesteld in de organisatie van de rituele slachtingen, die vele tekortkomingen vertoonde. Maar in geen geval is ze bereid om een compromis te sluiten met betrekking tot het belang van de rituele slachtingen.

Integendeel. De moslimgemeenschap eist dat de bevoegde politici hun verantwoordelijkheid opnemen en de wet naleven die de uitoefening van haar godsdienst mogelijk maakt. De rituele slachting is een vorm waarin haar godsdienst wordt uitgeoefend. Ze rekent op een degelijke organisatie, met respect voor de betrokken partijen.

Minister-president Picqué benadrukte dat dit teveel middelen zou vereisen. Maar net zoals andere bevolkingsgroepen, bestaat de moslimgemeenschap uit kiezers die belastingen betalen. Het ter beschikking stellen van een infrastructuur waar de rituelen kunnen plaatsvinden, is in geen geval een gebaar van vriendjespolitiek.

De moslimgemeenschap stelt zich vandaag vele vragen over het beheer van dit levensbeschouwelijk dossier.

Fouad Ahidar, volksvertegenwoordiger - Spirit

straten afsluiten kan NIET door de beugel

anoeniemoes, 14/01/2006 – 16:37

Bon, als men voor een stoet van VTM-corifeeën tram 8 kan dichtgooien en een hele reeks straten in Antwerpen-centrum, dan kan iets dergelijk toch ook voor het offerfeest? Ieder zijn godsdienst - Volgende keer dat je zelf een feestje geeft moet dat je dat ook maar aanvragen me dunkt, ik zal met mijn trotinet in de file komen staan. Verdraagzaamheid rulezzzz mon...

"Ik wil je iets vertellen" is de nieuwe barmhartige talkshow over familierelaties, vriendschapsbanden en gewone mensen die een tweede kans verdienen. Gastvrouw Ingeborg geeft mensen de kans om zich met elkaar te herenigen, zich te verzoenen of om een bijzonder iemand op een speciale manier te bedanken:

http://www.vtm.be/ikwiljeietsvertellen/index_programma_ik_wil_je_iets_ve...

Slachters

Anonymous, 14/01/2006 – 21:52

Offerfeest van start, vlees van ritueel geslachte dieren hele jaar door op bordje Offerfeest van start, vlees van ritueel geslachte dieren hele jaar door op bordje onwetende consument
Amsterdam, 10 januari 2005 -

Vandaag begint het jaarlijkse offerfeest. Meer dan 80.000 dieren, vooral schapen, worden op "middeleeuwse" wijze geslacht. De maatschappelijke weerstand tegen het onverdoofd slachten van dieren is groot. Desalniettemin verdwijnt jaarlijks een aanzienlijke hoeveelheid vlees van ritueel geslachte dieren in de reguliere verkoopcircuits. Nietsvermoedende consumenten lopen het risico een stukje vlees aan te schaffen waar meer dierenleed aan kleeft dan zij weet van hebben. Minister Veerman schrijft in een brief aan de Partij voor de Dieren dat de informatievoorziening over de herkomst van het vlees bij de sector ligt. Hij weigert zelf maatregelen te treffen. De Produktschappen voor Vee, Vlees en Eieren laten de PvdD weten zich niet verantwoordelijk te voelen voor het juist informeren van de consument. In het "Besluit doden van dieren" van het ministerie van Landbouw, waarin de slachtregels zijn opgenomen, wordt gesteld dat pijn bij dieren voorafgaand aan de slacht tot een minimum dient te worden beperkt. De minister schrijft: "Het slachten van dieren vindt plaats na voorafgaande bedwelming omdat daardoor met de grootste mate van zekerheid wordt voorkomen dat dier lijdt door pijn of stress." Op basis van artikel 6 van de grondwet -vrijheid van godsdienst- is echter bepaald dat dieren ook volgens de joodse of islamitische traditie geslacht mogen worden. Bij het ritueel slachten van schapen, runderen en geiten mag in Nederland de verdoving dus achterwege blijven. Een uitzending van het RVU-programma Keuringsdienst van Waarde bracht eind 2004 aan het licht dat halalvlees, afkomstig van ritueel geslachte dieren, zonder nadere informatie over de herkomst geregeld in de reguliere schappen van de supermarkt belandt. Dierenwelzijnsregels worden hiermee niet alleen ondergeschikt gemaakt aan de vrijheid van godsdienst, maar tellen kennelijk ook niet als het gaat om economische motieven als het realiseren van afzet. Ritueel slachten begint niet zelden met een reis op de achterbank of in de kofferbak van een auto naar het slachthuis. Jaarlijks deelt de Algemene Inspectie Dienst vele bekeuringen uit voor pijnlijk en stressvol vervoer van dieren.

Tijdens steekproeven bij slachterijen is het ook ieder jaar weer raak. Lange wachtrijen waardoor de dieren onnodig lang moeten lijden, botte messen waardoor het schaap een pijnlijke en langzame dood sterft, dieren die niet goed vastgebonden worden met allerlei verwondingen als gevolg daarvan, kortom dierenwelzijn wordt totaal ondergeschikt gemaakt aan menselijke behoeftes.

De maatschappelijke weerstand tegen deze vorm van dierenmishandeling is groot. Steeds meer mensen zijn van mening dat het toebrengen van onnodig leed aan dieren omwille van rituelen niet acceptabel is en willen een verbod op onverdoofd slachten.

Ritueel slachten zonder voorafgaande bedwelming van de dieren is ook onderwerp van discussie in Groot-Brittannie, Belgie tot zelfs in islamitische landen als Turkije. Ook de joodse rituele slacht is niet verheven boven kritiek. Deze methode veroorzaakt zo mogelijk nog meer leed, omdat volgens de overlevering de slager geen druk op het mes mag uitoefenen. Het doorsnijden van de hals van een groot rund wordt hierdoor een langdurige en voor het dier ondragelijke ervaring. Onverdoofd slachten is in Nederland soepel geregeld, terwijl zelfs in sommige islamitische landen niet altijd (betaalbaar) onverdoofd geslacht vlees kan worden gekocht. Een belangrijk deel van de in Nederland onverdoofd geslachte dieren wordt dan ook geëxporteerd. Dierenleed is een Nederlands exportproduct. Nu al wordt in 20% van alle Nederlandse slachterijen onverdoofd geslacht, en niet al dat vlees belandt in de Nederlandse of buitenlandse schappen als halal of kosjer vlees. En ook het biefstukje van de lokale supermarkt kan dus afkomstig zijn van een dier dat zonder verdoving geslacht is. In het productieproces is het niet altijd praktisch uitvoerbaar om onderscheid te maken tussen met of zonder verdoving geslacht. En daarom krijgen de dieren het nadeel van de twijfel, dan maar allemaal letterlijk met het mes op de keel.

Marianne Thieme: "Overwegingen van politieke correctheid maakten dat tot voor kort werd vermeden om iets te zeggen over de onaanvaardbare manier waarop dieren onverdoofd worden geslacht. In feite is dat oneigenlijk; kritiek op de productie van foie gras wordt immers ook
niet uitgelegd als een Francofobe houding.

"Bron: http://www.partijvoordedieren.nl/art...pe=pers&id=273Het wordt ijd dat men niet meer godsdienstwaanzin boven dierenwelzijn zet en dat links niet meer rood boven groen verkiest, of het nu het stierenvechten in Spanje is dat word gezegend door de kerk of het offerfeest door de islam, dieren mogen nooit meer lijden onder godsdienstwaanzin.________________
__Maar de natuur verdwijnt als sneeuw voor de zon.Onze velden, onze bossen verworden tot beton.Overbevolking betekent het einde van ons land.Voor geld moet ook het laatste boompje aan de kant. Âµ

PARTIJ VOOR DE DIEREN

| Opinie zaterdag 14

Anonymous, 14/01/2006 – 22:11

| Opinie
zaterdag 14 januari 2006
Een welgemeend 'suskewiet' aan de rituele slachting

Jean-Marie Dedecker: ,,Negen op de tien slachtingen gebeuren illegaal.''

© Photo News
Bij de rituele slachtingen voor het jaarlijkse offerfeest liep het ook dit jaar weer her en der uit de hand. ,,Het gedoogbeleid van de overheid is een kromme redenering die het maatschappelijk evenwicht verstoort'', vindt Jean-Marie Dedecker.

WAT de migrant moet opgeven of aanvaarden, wordt bepaald door de eisen die zijn nieuwe samenleving stelt om goed te kunnen functioneren. Men kan zich de vraag stellen of religieuze gebruiken zoals rituele slachtingen vanuit een rurale samenleving zomaar kunnen worden overgeplaatst naar een moderne, industriële, verstedelijkte maatschappij.

Rituele slachtingen zijn een eeuwenoud gebruik. Zowel de joodse als de islamitische geloofsgemeenschap mogen slechts vlees eten van dieren die 'rein' zijn en die door middel van een halssnede en zonder verdoving worden gedood en uitgebloed zijn. Het gaat dan over halal of koosjer voedsel. In 2004 werden in ons land 187.903 dieren op die manier wijze geslacht.

Het jaarlijks offerfeest is de belangrijkste religieuze hoogdag voor de islam. Elke familie wil dan zelf zijn dier offeren. Volgens een Europese richtlijn moet elke rituele slachting plaatsvinden in een erkend slachthuis.

Van tijdelijke slachtplaatsen is in die richtlijn nergens sprake. Maar volgens het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen blijkt dat bij het islamitisch offerfeest van 2004 liefst 7.265 schapen (waarvan 6.062 Vlaanderen) in tijdelijke slachtplaatsen geslacht werden, tegenover 6.034 schapen en 169 runderen in erkende slachthuizen. Ongeveer 22.000 schapen, waarvan 16.900 in Brussel, zouden toen illegaal geslacht zijn, buiten erkende slachthuizen of tijdelijke slachtplaatsen.

In de praktijk ligt het aantal illegale slachtingen nog veel hoger. Volgens cijfers van het Brussels Gewest en de Brusselse staatssecretaris voor Openbare Netheid Emir Kir (PS) gebeuren negen op tien rituele slachtingen illegaal. De huidige schatting is gebaseerd op het opgehaald slachtafval uit de afvalcontainers.

De illegale dumping van slachtafval zou daar een veelvoud van zijn. Nochtans is thuis slachten sinds 1986 wettelijk verboden, en wat geldt voor boer Charel, geldt ook voor Mohammed. De badkuip is geen slachttafel. Het gedoogbeleid van de overheid is een kromme redenering: we plaatsen afvalcontainers en tijdelijke slachtvloeren omdat men anders toch maar thuis slacht.

Alsof we alle verkeerslichten zouden uitschakelen omdat men toch door het rode licht rijdt. Nochtans is er voor een moslim geen enkel probleem om aan zijn religieuze verplichting van het Offerfeest te voldoen zonder een dier te moeten slachten. Een gift aan een goed doel, ter waarde van een schaap, is gelijkgesteld aan het offer van een dier.

Onze westerse samenleving is overgereglementeerd qua netheid, hygiëne, voedselcontrole en dies meer. Het druist dan ook tegen elke logica in dat men slachtingen toelaat buiten de officiële slachthuizen, en dan nog vooral in stedelijke gebieden, met de nadruk op Brussel. Dat de boer uit Alveringem wel eens een varkentje ,,wast'' voor eigen gebruik is veeleer uitzondering dan regel. Dat rechtvaardigt absoluut niet het massaal slachten van offerlammeren voor eigen gebruik.

Naast de reglementering van de voedselketen zijn er ook nog de wetten op het dierenwelzijn, meer in het bijzonder de bedwelming bij het slachten. Daarover schreef professor Koen Raes voor de hoorzittingen in de senaat, in mei 2005: ,,In de Koran staat nergens vermeld dat het dier, voorafgaandelijk aan de slachting middels de halssnede, niet zou mogen worden verdoofd. () Het is bekend dat de islam streng oordeelt over verdovende middelen zoals alcohol.

Niettemin wordt de verdoving van mensen bij heelkundige ingrepen wel degelijk toegestaan. Waarom wordt thans, wat dieren betreft, een verdoving wél, maar allerlei inentingen tegen ziekten niet als een bezoedeling opgevat? En waarom zou een 'elektrische' verdoving dan niet kunnen worden toegestaan? Het 'leegbloeden' van het dier wordt door een voorafgaande verdoving niet verhinderd. () Het lijkt er daarom ook op dat de thans vigerende praktijken eerder in strijd zijn met de intenties van de islam dan dat zij die gehoorzamen.''

De praktijk is schrijnend. Bij het Offerfeest worden 70 procent van de slachtingen uitgevoerd door 'familievaders' die allesbehalve professioneel zijn. We citeren uit het schrijven van Wilfried Becue op 12 maart 2005 naar aanleiding van een senaatsdebat over rituele slachtingen: ,,Als dierenarts-keurder in een runderslachthuis, word ik bijna wekelijks geconfronteerd met de praktijk van rituele slachtingen zonder verdoving bij runderen. Het blijft mij telkens schokken als ik het zie gebeuren. Ondanks het feit dat deze slachtingen uitgevoerd worden door ervaren personen (geautoriseerd door de islamitische gemeenschap in België), worden de dieren enorm gestresseerd om ze te fixeren, om vervolgens een gruwelijke en pijnlijke keling te moeten ondergaan.

Zelfs vele landbouwers en veehandelaars, die meestal toch tegen een stootje kunnen, komen bij het zien van deze slachtingen naar mij toe om hun verontwaardiging te uiten. Helaas kunnen wij niets ondernemen, alles is immers wettelijk toegelaten. Dat er indertijd mistoestanden in verband met dierenwelzijn waren op bepaalde veemarkten, wil ik zeker niet ontkennen.

Sinds de heisa hieromtrent van enkele jaren geleden, riskeert bijvoorbeeld een veehandelaar bij het geven van een ferme tik aan een weerspannige stier een correctionele veroordeling; terwijl dergelijke gruwel van slachtingen zonder probleem kan gebeuren. Ik blijf het ongeloofwaardig vinden dat dergelijke zaken kunnen plaatsvinden in België in de 21ste eeuw. Verdraagzaamheid tegenover andere culturen en godsdiensten mag geen excuus zijn om echte dierenmishandeling te blijven tolereren." Cultuur en godsdienst zijn ondergeschikt aan ethiek.

Naast strenge voorschriften voor het slachten van dieren werden in onze samenleving verbodsmaatregelen opgelegd aan diverse vormen van traditioneel volksvermaak die nochtans tot de culturele leefwereld van de 'gewone man' behoorden. Niet alleen de excessen van het rattenschieten, de paardenkoersen in de straat, hanengevechten en het katten gooien van het Belfort. Voor het drinken van visjes op het Krakelingenfeest wordt het gemeentebestuur van Geraardsbergen voor de rechter gedaagd, omdat ,,het drinken van levende visjes uit een beker wijn stress en lijden bij de dieren veroorzaakt''. Het afsnijden van de staart van het Belgisch trekpaard werd zelfs verboden door parlementair initiatief.

De huidige strijd die de roodgroene aanhangers van de milieukerk voeren tegen de vinkenzetting is omgekeerd evenredig met hun bezorgdheid voor het offerschaap. Er mogen geen vinken meer gevangen worden. Suskewiet is echter folklore die dateert uit de Middeleeuwen. Cultuur van de volksmens. De eredienst van een Vlaamse kermis. Een doodlopende straat, liefst langs een waterloop en in het weiland, een oase van rust en stilte. Enkele honderden vinkenzetters, om de drie meter neergepoot op hun plooistoeltje, sacraal knielend voor het houten bakje waarin de vink zijn aria's zingt.

Elke Suskewiet wordt met een krijtje op een stok, eerbiedig aangestreept door lui die net uit Boerenpsalm zijn gestapt: eelt op de vingers, klak op de kop die bloost van de gezonde buitenlucht en zelfgedraaide sigaret uitgedoofd in de mondhoek. Het heeft iets heiligs, deze processie van vogelkooien en ingetogen Vlaamse zielen, die na afloop een pint pakken in café De Reisduif en hun vink vertroetelen als een relikwie. De vrouw komt na de vink.

Alle bovengenoemde vormen van volksvermaak waren nochtans stuk voor stuk socio-culturele activiteiten van de gewone man. Het ergert deze gewone man dan ook des te meer dat dierenleed met twee maten wordt gewogen en beoordeeld met selectieve culturele argumenten al naargelang de bevolkingsgroep. Willen we de zuurtegraad van extreem-rechts counteren, dan moeten we maatregelen durven te nemen om de verpolitisering van de ergernissen tegen te gaan, want die ondermijnen de verdraagzaamheid.

Met een eenvoudige 'fatwa' kan de islamitische gemeenschap onder narcose geslachte dieren als halal erkennen. Dit gebeurde al in diverse landen. Er bestaat immers een even grote zwarte handel in halal-certificaten als in halal-vlees. Voor de jaarlijkse consumptie van 382 runderen door de joodse gemeenschap kunnen we net zoals in Zwitserland een invoergarantie uitwerken.

In 2004 werden er in ons land in totaal 549.562 runderen geslacht. Het wegwerken van dierenleed voor deze massa primeert op het kleine aantal koosjer slachtingen. Het legaliseren van rituele slachtingen naar westerse normen viseert geenszins de levensbeschouwelijke en godsdienstvrijheid. Het gaat niet om het slachten middels de halssnede, maar wel om de voorwaarden waaronder dit gebeurt. Rituele slachtingen kunnen enkel in slachthuizen, door deskundige professionele slachters en onder verdoving. De Zwitsers passen dit principe al toe sedert 1893. Nieuw-Zeeland is de grootste uitvoerder van halal-schapen ter wereld. Alle dieren worden er geslacht onder electro-narcose.

Een overheid die bekommerd is om de levensbeschouwelijke verdraagzaamheid, moet de discussie durven aangaan met de diverse levensbeschouwelijke strekkingen en maatregelen nemen. Er bestaat ook een legaal geïnstalleerde moslimexecutieve die haar verantwoordelijkheid moet nemen in plaats van zich voortdurend geviseerd te voelen en zich onder te dompelen in de slachtoffercultuur. Hetzelfde geldt voor de joodse gemeenschap.

Pinchas Kornfeld, ondervoorzitter van het Centraal Israëlitisch Consistorie, verweet de indieners van een wetsvoorstel voor racisten omdat ze alle vlees dat op de markt komt willen etiketteren in het kader van de wetten op de voedselveiligheid (Senaat, 22 juni 2005). Kornfelds kromme argumentatie kwam er op neer dat men de joden ooit al eens met een ster geëtiketteerd had. Deze omgekeerde stigmatisering en het aanpraten van een vals schuld- en schaamtegevoel is koren op de molen van extreem-rechts en moet door ons ook niet meer verdragen worden. De tolerantiedrempel is voor iedereen gelijk, ook voor hen die denken het monopolie te bezitten op de slachtoffercultuur.

De levensbeschouwelijke vrijheid is niet absoluut en we moeten streven naar methoden om godsdienstige praktijken in overeenstemming te brengen met ons recht en vooral met onze ethiek. We moeten komen tot een open dialoog zonder dat andersgelovigen het gevoel krijgen dat de zogenaamde christelijke cultuur een aanval richt op hun eigen cultuur.

Onze multiculturele intellectuelen denken dat de waarden van onze maatschappij het niet waard zijn om verdedigd te worden. De man in de straat weet echter beter. Voor deze multiculturele politiek correcten zijn alle culturen dan wel moreel gelijk, behalve de onze. Wie dan ook maar de minste opmerking maakt over andere culturen of problemen signaleert, wordt onmiddellijk in het hoekje gedrukt van 'eigen volk eerst' en met pek en veren van onverdraagzaamheid overladen.

,,Een beschaving die zich voor alles schuldig voelt ontbreekt de energie en de overtuiging om zichzelf te verdedigen.'' (Jean-François Revel, Frans liberaal filosoof). Onverdraagzaamheid gedogen levert op zijn beurt geen wederkerige verdraagzaamheid op en verstoort het evenwicht in de maatschappij.

Multiculturaliteit is dan gebaseerd op de leugen dat alle culturen moreel gelijk zijn. Ze zijn slechts gelijk als ze evenveel en evenwaardig respect opbrengen voor onze wetten, duur bevochten liberale vrijheden en mensenrechten. Pas als diverse culturen hun normen en waarden kunnen samenbrengen onder één (gemeenschappelijk, overkoepelend) waardestelsel, heeft een multiculturele samenleving kans op slagen.

Jean-Marie Dedecker

(De auteur is VLD-senator.) Deze tekst is een hoofdstuk uit het boek 'Recht voor de raap' van Jean-Marie Dedecker, dat binnenkort verschijnt bij Van Halewijck.

Jean-Marie Dedecker