Welkom aan de nieuwe Belgen: de cijfers

Jan Hertogen10 februari 2006 – 17:55

Het is maar als je weet met hoeveel je bent dat je weet wie je bent en voor je belang kan opkomen. 10% van de inwoners van het Vlaamse gewest en 57% van het Brussele gewest zijn van vreemde origine; de helft van hen is tussen 1980 en 2005 Belg geworden, hun kinderen zijn als Belg geboren en zij overlijden als Belg.

(tabel 1: % van het aantal inwoners van vreemde afkomst in het Vlaamse gewest (een 20-tal gemeenten))

15 jaar geleden, enkele maanden na Zwarte Zondag, kon men redelijk goed voorspellen wat de demografische situatie in 2005 zou zijn: de doorstroom van de jongere migranten in de bevolkingspiramide zou zich op een bepaald ogenblik omzetten in politieke macht. En dat ogenblik lijkt gekomen. Mechelen was in 1990 in Vlaanderen de gemeente met het grootste aantal Marokkaanse jongeren (-12 jaar). Nu is 14,7% van de Mechelaars Marokkaans, in Antwerpen 10,7% terwijl dat voor gans Vlaanderen 1,9% bedraagt. Evengoed kan men nu al voorzien dat binnen 10 jaar Vlaanderen 14% en binnen 20 jaar 20% inwoners van ‘vreemde’ origine zal tellen. Niets om bevreesd of verwonderd over te zijn. Zonder hen zou Vlaanderen, Brussel en België een waar rampgebied zijn wat bevolkingsaantal betreft.

In Brussel en Vlaanderen wonen er in 2005 evenveel nieuwe Belgen (vreemdeling die Belg geworden is of daarna bij hen geboren) als er vreemdelingen zijn. In Brussel vertrekt dit van 26,3% vreemdelingen om op 57% inwoners van vreemde origine uit te komen, in Vlaanderen zijn er 4,9% met een vreemd paspoort en 5,1% nieuwe Belgen zodat het aantal van ‘vreemde’ afkomst 10% bedraagt. Voor België zijn dat 1,7 miljoen inwoners van vreemde afkomst waarvan de helft Belg geworden is tussen 1980 en 2005. De inwoners van Europese origine (Duitsers, Fransen, Italianen, Nederlanders, Bulgaren, Albanezen…) zijn maar voor 25% Belg geworden de laatste 25 jaar, die van niet-Europese origine voor 75%. De nieuwe Belgen zijn dus in hoofdzaak afkomstig met roots of ouders van buiten Europa. Door hun Belgwording bevestigen zij hun wil definitief en ten volle tot de Belgische samenleving te behoren. Niet alleen voor de BZN is dat een ongevraagd complimentje waard. Wie heeft ooit al welkom gezegd tegen deze honderdduizenden nieuwe Belgen? Dat zou pas een positief signaal zijn. Bij deze is dat dus gebeurd.

Door deze Belgwording zal de democratie zichzelf herstellen. Het eigen volk wordt wezenlijk uitgebreid met een grote groep van buitenlandse afkomst die hier geboren en getogen zijn.

Belangrijk voor het zelfgevoel en het ‘herstel’ van de beschadigde identiteit door misprijzen en haat in de ogen van sommigen, kan men zich bewust worden dat het kritische punt van de ‘grote getallen’ bereikt is en men bewust kan worden zijn eigen lot mee te bepalen in verantwoordelijkheid en maatschappelijke en politieke deelname. Een proces dat zich in Brussel al langer en ten gronde heeft gerealiseerd.

Dat is ook de historische les van Cardijn – zien, oordelen, handelen – die zich opnieuw voltrekt. Het zien laat in Vlaanderen al 15 jaar na – met deze cijfers kunnen meer mensen beseffen dat zij het waard zijn en in waarde moeten genomen worden – oordelen en (politiek) handelen. Het is ook de kracht geweest van de arbeidersbeweging en ook van de witte woede de laatste 15 jaar: weten wie men is, waar men voor gaat en niet loslaten voor men het heeft bereikt. De emancipatie en erkenning is onontkoombaar verbonden aan wie er zelf voor opkomt.

Alle gegevens over % vreemdelingen en % van vreemde afkomst in alle Vlaamse en Brussels gemeenten, naturalisaties en andere wegen van Belgwording enz. zijn terug te vinden op www.npdata.be

Jan Hertogen, Socioloog