Reina Lahaye - foto: Gilles Verschoore24 juli 2007 – 21:41

Al sinds eind jaren negentig zijn asielzoekers een vaste waarde op Sfinks en dragen ze hun steentje bij, net als alle andere vrijwilligers. Behalve hun vaak problematische situatie is er dan ook geen verschil met de anderen. Ze krijgen als dank een toegangskaart van het festival en een heel aantal drank- en eetbonnetjes toegestopt. Het festival zelf wordt vaak samen met hun vrienden en famillie bijgewoond en bonnetjes worden in dat geval vrijgevig uitgedeeld. Het aantal asielzoekers dat meewerkt op Sfinks variëert van jaar tot jaar. Dit jaar zijn ze met een tiental.

Een vast omlijnd project is er niet. De vluchtelingen uit het asielcentrum van Lint worden geregistreerd als vrijwilliger. De samenwerking tussen dit asielcentrum en het Sfinksfestival is voor Bart vanzelfsprekend. Hij werkt op deze manier al negen jaar mee aan Sfinks en dit is voor hem een dankbare job: "Je helpt de asielzoekers voor even hun situatie vergeten." Er wordt dan ook weinig of niet over de situatie van het land ven herkomst gepraat. Ook voor Sfinks is een dergelijke samenwerking logisch. "Aangezien Sfinks zich profileert als een alternatief wereldmuziekfestival is het ook niet vreemd om met vrijwilligers van uit alle uithoeken van de wereld samen te werken." Voor Bart zelf ligt dit zelfs nog meer voor hand: deze enthousiaste medewerker werkt door het jaar als begeleider voor zelfstandig wonen en neemt zo ook regelmatig minderjarige asielzoekers onder de arm in hun zoektocht naar een beter leven. Zijn jaarlijks verlof gaat naar Sfinks.

"De motivatie van de asielzoekers," filosofeert Bart verder, "ligt hem in het 'nodig zijn'. Terwijl we hier op hen rekenen, is dat buiten het Sfinksfestival zelden het geval. Bovendien vervelen ze zich vaak in het asielcentrum."

"Wel jammer is de weerstand die andere medewerkers hebben om zich ook te engageren om met de asielzoekers mee te werken. Natuurlijk is er ook de taalbarière. Er wordt ook weinig moeite gedaan om de vluchtelingen te laten integreren in de grote groep van medewerkers. Ze werken apart in een kleine groep samen met hun andere lotgenoten. Wel positief is dat omdat ze niet verspreid worden, het op deze manier wel overzichtelijker is om ze op te volgen en te begeleiden. Zo lopen ze niet verloren in de grote groep van vrijwilligers. En natuurlijk wordt het groepsgevoel zo versterkt."

"Het gebeurt al eens dat een van de illegalen niet kan komen werken. Dit kunnen heel banale redenen zijn, waar wij quasi nooit last van hebben. Hun schoenen zijn nat en ze hebben geen extra paar. Of ze hebben een afspraak met het O.C.M.W. wat vaak synoniem staat voor goed nieuws." Bart licht ons verder toe: "En dat is dan heel eigenaardig: ze komen zich dan excuseren. Ik zou kunnen zeggen 'het maakt niet uit', maar ik zeg dat niet. Dat zou een beetje vloeken met het feit dat ik zeg dat ik hen nodig heb. In de plaats zeg ik: het is niks, maar ik ben wel blij dat je terug bent." Een heel aantal van hen geniet dan ook lang na van deze dankbare sfeer en keren jaar na jaar terug.