Hannes Coudenys03 april 2006 – 19:29

Bruno Julliard, de voorzitter van de grootste studentenvakbond UNEF liet intussen weten dat er iets moet gebeuren om uit de crisis te komen. Hij staat open voor dialoog maar daarvoor moet nog steeds eerst het CPE worden ingetrokken. Voorlopig lijkt dat nog niet het geval en dus gaan ze onverminderd met hun strijd voort. De komende paasvakantie zal daar volgens hem niets aan veranderen.

De sociale onrust houdt het land nu al enkele maanden in de greep. Grote boosdoener is Premier Dominique De Villepin die op 16 januari het CPE (Contrat première embauche) voorstelde.

Volgend jaar zijn er parlement en president verkiezingen in Frankrijk en dat begint nu zijn plaats in de malaise op te eisen. Links teert op de afkeer die er op dit moment voor de rechtse partij UMP van De Villepin bestaat. Ze beloven ook het CPE meteen te vernietigen als zij aan de macht komen.

In de UMP zelf begint ook het één en ander te barsten. Minister van Binnenlandse zaken Nicolas Sarkozy die danig aan populariteit verloor na de onrusten in de voorsteden vorig jaar, profiteert nu van de slechte positie van Dominique De Villepin. Om zijn imago op te vijzelen, zegt hij in dialoog te willen gaan met de jongeren. Hij contacteerde afgelopen weekend verschillende vakbondleiders.

Het Franse grondwettelijk hof die gevraagd was om de wet te controleren op zijn legaliteit verklaarde vorige week donderdag dat het CPE niet in strijd is met de grondwet. Iets wat de bonden nochtans wel vonden.

Vrijdag 31 maart hield President Jacques Chirac een rechtstreekse tv-toespraak op de zender TF1. Meer dan 20 miljoen mensen (90% van de bevolking) keken naar de uitzending waarin de president zei dat hij de wet zal bekrachtigen.

Chirac benadrukt dat de wet snel zal worden vervangen door een aangepaste versie die in overleg met de bonden zal worden gemaakt.
Het lijkt erop dat premier De Villepin door de President buitenspel is gezet. De premier liet al weten spijt te hebben over de ‘misverstanden’ die zijn aanpak hebben opgeroepen.

De wet verscheen zondag 2 april in het staatsblad en kan vanaf vandaag, maandag 3 april worden gebruikt. Laurence Parisot, werkgeversvoorzitter heeft echter al opgeroepen om de wet niet toe te passen. Volgens haar zijn er ‘juridische onzekerheden’ omdat Chirac al heeft gezegd de proeftijd van twee naar één jaar terug te brengen en er alsnog een verplichting komt om een motivering te geven voor het ontslag.

Ondanks de beloftes willen de bonden nog steeds dat het CPE wordt ingetrokken. De manifestatie en nationale staking van 4 april gaan gewoon door. Verwacht wordt dat vooral het openbaar vervoer zal worden getroffen. De Europese Vakvereniging riep ook al zijn leden op om actie te voeren aan alle Franse ambassades in de Unie.

Donderdag 6 april staat een grote transport blokkade op het programma, vrijdag 7 april wordt actie gevoerd om de intussen 2500 gearresteerde jongeren te steunen en op 11 april, in de paasvakantie, worden weer in heel het land grote massa’s verwacht.

Een overzicht van de gebeurtenissen:

16 januari 2006 stelt Dominique De Villepin zijn CPE voor.
Met die wet, die deel is van een aantal arbeidsmarkthervormingen, wil de regering De Villepin de grote jongerenwerkloosheid aanpakken.

De grote studentenbonden zijn na 16 januari onmiddellijk beginnen mobiliseren tegen de wet die volgens hen teveel onzekerheid schept. Op basis van het eerste werkcontract (CPE) kan een werkgever jongeren onder de 26 jaar, twee jaar lang ontslaan zonder daarvoor een reden te moeten geven.

Na een week van overleg bij de bonden is er op 7 februari een eerste nationale protestdag. In 187 steden komen in totaal 400000 mensen op straat om te protesteren tegen de plannen van de regering. De vakbonden zijn niet tevreden over de opkomst maar geven de moed niet op. Ze roepen meteen op tot een nieuwe betoging op 7 maart.

De studenten hebben begin februari een maand vakantie. Die vakantie doet het protest niet afnemen integendeel, er begint een beweging te ontstaan. Overal in het land beginnen kleine groepen studenten met het bezetten van universiteiten en hogescholen. Als op 7 maart één miljoen mensen voor de tweede keer betogen zijn al de helft van de Franse universiteiten bezet. Na de betoging komt het in verschillende steden tot rellen tussen de politie en de jongeren.

De bezetting van universiteiten gaat ook na de betoging door. In de Sorbonne universiteit, destijds hét symbool van de studenten revolte in mei ’68 worden honderden jongeren door duizend agenten hardhandig uit het gebouw verdreven. Sindsdien is de campus hermetisch afgesloten en wordt ze beschermd door honderden politie agenten.

Een dag na de ontruiming van de Sorbonne kijken 10 miljoen mensen naar een televisie interview met De Villepin. De premier wil het CPE licht aanpassen maar hij zal het niet intrekken. “Over het CPE kan niet worden onderhandeld,” is de reactie van de bonden. Eerst moet de wet worden ingetrokken en dan kan gepraat worden over oplossingen voor de werkloosheid.

Het televisie optreden van De Villepin moedigde de jongeren alleen maar aan tot meer spontane acties. Elke dag is er wel ergens een betoging. Kruispunten, stations, luchthavens, overal werpen ze menselijke blokkades op. Op 16 maart betogen in Frankrijk 600000 studenten. Op 18 maart, de tweede grote actiedag van de studenten en de vakbonden samen brengt anderhalf miljoen mensen in beweging. Ook deze keer kwam het in verscheidene steden tot vechtpartijen tussen de CRS (Compagnie Republicaine de Securité) en jonge relschoppers. Epicentrum van het geweld is Place de la Nation in Parijs waar een vakbondsafgevaardigde Cyril Ferez zwaar gewond raakt.

De bonden vragen na de betoging nogmaals de terugtrekking van het CPE en stellen hiermee ook een ultimatum aan De Villepin. Het ultimatum wordt door de Premier al meteen weggewuifd en op dinsdag kondigen de grote nationale vakbonden dan ook een eerste dag van algemene staking af voor 28 maart. Dezelfde avond raakt ook bekend dat Cyril Ferez, die zaterdag zwaar gewond raakte, in coma ligt.

Op 28 maart beleeft Frankrijk een voorlopig hoogtepunt in de strijd tegen het eerste werk contract. Drie miljoen mensen betogen overal in het land. Hoofdstad Parijs kent de grootste manifestatie: 400000 mensen lopen ermee waaronder meer en meer sympathisanten. Uit opiniepeilingen blijkt immers dat nu al 80% van de bevolking zich tegen het CPE heeft gekeerd.