Eva De Clercq14 april 2006 – 23:43

Volgens Berlusconi hebben er zich namelijk ook in het buitenland tal van onregelmatigheden voorgedaan die de verkiezingsuitslag onrechtmatig hebben beïnvloed. Hij eist dan ook een strenge controle van de buitenlandse stemmen en pleit zelfs voor een tweede stembusgang voor de Italianen in het buitenland. Het zijn namelijk die kiezers die Prodi een nipte meerderheid in de Senaat hebben bezorgd en meteen ook een centrumlinkse regering mogelijk hebben gemaakt. Ironisch genoeg is het de nieuwe kieswet van Berlusconi zelf die de emigranten voor de eerste maal in de Italiaanse geschiedenis dit stemrecht verleende. Een maatregel waarvoor hij nu zwaar wordt afgestraft.

Ondanks dat de centrumlinkse coalitie zowel in de Kamer als in de Senaat een nipte meerderheid wist te behalen, blijft de Forza Italia, het ‘kindje’ van Berlusconi, de grootste partij in Italië. De voormalige premier stelde dan ook voor dat centrumlinks en centrumrechts samen in één grote alliantie, naar Duits voorbeeld, het land zouden besturen. Maar Prodi wees dit voorstel onmiddellijk van de hand en zei: “we kunnen vijf jaar regeren, de wet staat het toe, maar we zullen hard moeten werken”. De centrumlinkse coalitie zal inderdaad hard moeten zwoegen indien ze ook effectief wil regeren. Ze zal stabiliteit moeten brengen in een land dat politiek gezien in twee helften is verdeeld, maar om dat te kunnen realiseren, moet ze eerst eensgezindheid weten te creëren binnen de eigen gelederen. En is het maar de vraag of Prodi wel in die opdracht zal slagen.

Prodi mag dan wel aan het hoofd staan van de centrumlinkse coalitie, als voorzitter van de Europese Commissie voerde hij een ultraliberaal beleid, denken we maar aan de richtlijnen Bolkestein en Lissabon 2000. Hij was ook voorstander van de Europese grondwet en ijverde voor een verwijzing naar de wortels van het Christendom in diezelfde grondwet. Hoe een dergelijk beleid met het gedachtegoed van la Rifondazione Communista, een coalitiepartner van Prodi, valt te verzoenen, is te betwijfelen. De vraag is dan ook waarom Prodi überhaupt tot voorman van de Unione is verkozen. De reden hiervoor moeten we ongetwijfeld zoeken in de christelijke democratische traditie van het land, die van de conservatieve Prodi een soort van tactische spilfiguur maakt bij de werving van stemmen voor links.

Hoe zal het Italië nu verder vergaan? Dat is eigenlijk een vraag die niemand kan én durft te beantwoorden. Hopelijk slaagt de Unione erin zichzelf een grotere identiteit toe te kennen en de verwarrende periode van na de verkiezingen snel te doen vergeten. Maar zover is het nog niet. Het is de president van Italië die de nieuwe formateur moet aanduiden. Huidig president Ciampi heeft echter al laten weten dat hij die taak aan zijn opvolger wil overlaten. Die opvolger zal op 18 mei door de leden van het nieuwe parlement verkozen worden. Italië zal dus nog een tijdje onder een zure politieke mist bedekt blijven; een mist die ongetwijfeld een grote domper zet op de overwinning van l’Unione.