ABVV17 augustus 2007 – 13:36

Het ABVV betreurt het communautaire opbod waarbij institutionele kwesties in het middelpunt staan en de échte bekommernissen - met name wat echt van belang is voor de werknemers - in de verschillende gesprekken, bilaterale onderhandelingen en andere vergaderingen naar de achtergrond worden geschoven.

Het ABVV heeft de recente verklaring van Yves Leterme goed genoteerd: “Het is nodig de symbolen los te laten en te mikken op wat echt van belang is voor de mensen”.

Maar weet Yves Leterme wel wat echt van belang is voor de mensen?

De tweede nota die op Hertoginnendal werd besproken, doet daar ernstige twijfel over rijzen.

De werknemers wachten nog altijd op werk! Ze zijn bereid te werken, op voorwaarde dat het werk dat hen wordt aangeboden kwaliteitsvol is en ze er voldoende voor opgeleid worden. Daarbij is ook hun levenskwaliteit belangrijk: het is cruciaal dat de Belgische werknemers hun werk op een evenwichtige manier kunnen verzoenen met hun gezinsleven.

Ook hun pensioen is van wezenlijk belang: de werknemers moeten perspectieven behouden op een menswaardige eindeloopbaan.

Dat zijn de kwesties die de werknemers écht bezig houden.

Maar wat stelt de eventuele toekomstige centrum-rechtse regering hen voor: de regionalisering van de tewerkstelling en een status quo inzake vorming en opleiding van de werknemers!

De onderhandelaars buigen zich ook over de deeltijdsen en de 50-plussers: hun beschikbaarheid zou moeten worden gecontroleerd!

Ook de pensioenen worden besproken. De huidige pensioenleeftijd is 65 jaar (of vervroegd 60 jaar, na een loopbaan van 35 jaar). Het is onaanvaardbaar dat een werknemer 45 jaar zou moeten werken alvorens op pensioen te kunnen gaan. En wat dan met de deeltijdse werknemers en de werknemers die langer studeerden?

Ook ouderschapsverlof (1 jaar, te verdelen onder beide partners) komt in de discussies aan bod.

Het ABVV is van mening dat deze maatregel contraproductief zal zijn voor de gelijkheid m/v, dit zowel met betrekking tot de lonen als de carrièremogelijkheden (bevordering en promotiekansen voor vrouwen).

Bedoelt de formateur echt dergelijke maatregelen wanneer hij het heeft over maatregelen die „mikken op wat echt van belang is voor de mensen“?

Het ABVV begrijpt ook niet goed wat de bevoorrechte pistes ( “geleidelijke koppeling van pensioenen en kinderbijslag aan de evolutie van de gemiddelde lonen” ...) kunnen bieden als antwoord op de huidige problemen op het vlak van lonen en sociale uitkeringen.

Deze inkomens moeten absoluut een redelijke koopkracht waarborgen en moeten rekening houden met een inhaalbeweging van de verloren koopkracht (aanhoudende stijging huishuur en energieprijzen).

Het ABVV aanvaardt het uiteenrafelen van het wettelijke mechanisme - dat de vorige regering invoerde - niet en vraagt dan ook het behoud van de welvaartsaanpassing van alle vervangingsinkomens, werkloosheidsuitkeringen inbegrepen.

Om de werknemers meer te laten verdienen, zou worden voorgesteld ze meer te laten werken. Door ze overuren te laten presteren ... die dan wel minder zouden worden betaald dan de normale werkuren.

De regionalisatie van de kinderbijslag staat ook op het programma, net zoals de regionalisering van de collectieve arbeidsovereenkomsten, met alle negatieve gevolgen vandien voor de lonen (ook de werkgevers kennen die). Werknemers worden zo elkaars concurrent.

En wat met de werkloze werknemers? Hun uitkeringen zouden in de tijd beperkt worden en de langdurig werklozen zouden uit de werkloosheid worden uitgesloten ... Is de begeleiding van de werklozen - zo geloofd door de liberale vleugel - dan misschien toch niet zo afdoend? Begrijpe wie begrijpen kan ....

Geen woord over de financiering van de sociale zekerheid om het hoofd te bieden aan de vergrijzing (het Zilverfonds wordt zelfs niet meer gespijsd).

Evenmin iets over het aanzwengelen van de economie, a fortiori op het vlak van onderzoek en ontwikkeling. Of zouden dit allemaal symbolen zijn?

Het ABVV stelt het helemaal niet op prijs dat er met het werk van de sociale gesprekspartners geen rekening wordt gehouden: de dossiers over de winstgebonden verloning, studentenarbeid en ook het statuut arbeiders-bedienden maakten deel uit van de discussies in de Groep van 10 en worden nu, in de feiten, door de onderhandelaars ingepalmd.

Luidt dit het einde in van het Belgische overlegsysteem, een systeem dat heel Europa ons benijdt?