[Opinie] Arno, fellow traveller van het Vlaams Belang?

Thomas Blommaert28 april 2006 – 15:38

Die vraag dringt zich op na het lezen van het stuk “Arno en de straat in Brussel” op de site van het Vlaams Belang. Tot je ook effectief het interview in De Standaard waarop het artikel volledig gebaseerd is, onder ogen krijgt. De Propaganda Abteilung van het Belang draait op volle toeren.

Geen enkele politieke website scoort beter dan die van het Vlaams Belang, tot spijt van wat de koe schijt. Naar eigen zeggen ontving de partijsite in 2004 twee miljoen unieke bezoekers. Als dat klopt, is dat behoorlijk indrukwekkend (of onrustwekkend, zo u wil), want er zijn zoals u weet maar zes miljoen Vlamingen. Het mag dan ook niet verbazen dat het Belang zijn webstek “optimaal” benut. Iedere dag scherpen enkele redacteurs de messen en likken met elk artikel de in 1945 opgelopen wonden. Ze spuwen korte, op maat van de surfer gesneden stukjes. Gemakkelijk werk trouwens: met de schaar door de kranten gaan, hier en daar citaten uit interviews wegplukken, wat pittige commentaar toevoegen en eindigen met een pointe waarin de Walen, de migranten of de socialisten de mantel wordt uitgeveegd. Of eindigen met: “arm België!”.

Hoe demagogisch de extreemrechtse propagandajongens – of meisjes bij hun knip - en plakwerk tewerk gaan, bleek nog maar eens met “Arno en de straat in Brussel” (24/4), een artikel waarin uitvoerig geciteerd wordt uit een opmerkelijk interview dat de krant De Standaard afnam met Arno (22/4), naar aanleiding van de moord op Joe Van Holsbeeck. Arno op de site van het Vlaams Belang? Yep. De citaten van de Oostendse Brusselaar over zijn ervaring met agressie in de hoofdstad, zijn angst en zijn harde oordeel over de “ontspoorde” groep jongeren worden breed uitgesmeerd en kwistig becommentarieerd:

“Wat elke blanke autochtoon in Brussel kan overkomen, heeft Arno ook al aan de lijve mogen ondervinden. Hij werd warempel al uitgescholden voor racist, ondanks alle moeite die hij tot hier toe heeft gedaan om zich zover mogelijk van deze ‘gevaarlijke’ partij te houden. Maar soms kan je niet anders dan reageren. “Op een nacht, het was al drie uur, zie ik twee gasten die een jongedame lastigvallen. Ik denk: wat moet ik doen? Ik ga erheen en een van die gasten zegt tegen mij: ‘Vlaams Blokker’ Razend ben ik geworden, ze zijn echt moeten gaan lopen.”

”Arno heeft tenminste geen last van politiek correcte muizenissen en hij benoemt – wat hem de banbliksems van een bepaalde culturele toplaag kan opleveren – de problemen zoals hij ze vaststelt. Zoals de ‘fundamentalisering’ van de wijken: “Er lopen hier jonge gasten rond, motherfuckers van Arabische afkomst, die hier geboren zijn. Ze zijn gefrustreerd en stoppen zich daarachter weg om geweld te plegen (…) Ik heb Marokkaanse vriendinnen die niet meer op straat kunnen wandelen, omdat ze uitgekafferd worden voor hoeren. Sommige (van hen) geven les aan allochtonen, op vrijwillige basis.” Arno begrijpt hoe jonge allochtonen in de hand die geeft, kunnen bijten. “

"Als je dit eenmaal gelezen hebt, dan denk je dat Arno ook het laatste taboe zou durven doorbreken. Op de vraag of de moord op Joe van Holsbeeck door racistische motieven zou kunnen ingegeven zijn, antwoordt hij: “Dat kan ik me niet voorstellen. Weet je, die jonge generatie ziet die raciale verschillen veel minder dan wij.” Klinkt een beetje “vals” als je enkele bladzijden verder Jesse Jackson (in een ver verleden presidentskandidaat in de V.S.A.) naar aanleiding van een verkrachting van een zwarte stripdanseres door drie blanke studenten verwijst naar het latent blank racisme.” Tussen haakjes: wat bedoelen ze daar nu weer mee?

Goebbels
En zo gaat dat zeven alinea’s door. Toch is Arno – alle gespierde taal ten spijt - geen fellow traveller van het Vlaams Belang geworden, zowat de enig mogelijke conclusie na de lectuur van het stukje. Neen, wie het interview in De Standaard leest, begrijpt dat de VB’er die dit stukje redigeerde Goebbels op zijn nachtkastje heeft liggen. Hoe slaag je er anders in om in een artikel van zeven alinea’s niet een letter van onderstaande, nochtans allesbehalve irrelevante, citaten op te nemen?

“Hij is dezer dagen in Oostende een nieuwe plaat aan het voorbereiden, maar toen de zeventienjarige Joe Van Holsbeeck zo onnodig zijn einde vond in het Centraal Station van Brussel, was Arno met vakantie in Sicilië. Nee, verbaasd is hij niet over wat hij naderhand las en hoorde. “Een paar maanden geleden werd in Brussel een Afrikaan neergestoken in gelijkaardige omstandigheden'', zegt hij veelbetekenend. In die ene zin ligt een hele resem vragen. Zoals: waarom hebben de media daar niet groot over bericht? Omdat het slachtoffer niet een van ons was? Maar er ligt ook bevestiging in: wat nu gebeurd is, was te verwachten. Vanuit zijn hoge appartement in de Dansaertstraat, niet ver van de Beurs, overschouwt Arno dagelijks het dag- en nachtleven van Brussel en ziet hij de stad, zijn stad, veranderen.”

“U bent bang dat deze affaire het Vlaams Belang in de kaart speelt? Natuurlijk. Ze moeten gewoon zwijgen en achterover leunen, het komt nu gewoon naar hen toe. Publiciteit voor niets. Maar als zij aan de macht komen, is dat perte totale . Dat is voor tien jaar en ze gaan in De Munt en in de Ancienne Belgique zeggen wat er mag en niet mag. We zijn er in Vlaanderen met onze ogen open aan het inlopen. Ik denk dan: is Vlaanderen nu nog niet Vlaams genoeg?''

”We vergeten soms hoe het hier vroeger was. Het is toch niet zo lang geleden dat vrouwen met een sjaal op liepen, dat mannen en vrouwen in aparte beuken in de kerk zaten en dat je onder druk gezet werd als je je plechtige communie niet deed. Ik was van huis uit 'rood' en dat was voldoende reden voor sommige vaders om hun zonen te verbieden met mij op te trekken.''

“Maar dat Belang... als zanger kan ik daar niks aan doen. Ik vraag me soms af of andere artiesten dat weifelende publiek niet wat kunnen voorlichten. Will Tura of Koen Wauters of Flip Kowlier? Ik kan het niet, want mijn publiek stemt niet voor het Vlaams Belang. En ik zit hier ook voor de verkeerde krant te spreken, hé. Ik zou dit allemaal in Het Laatste Nieuws moeten zeggen.''

”Ik ben een aangespoelde Brusselaar. Ik hou van Brussel. Jongens toch, als je ziet wie hier allemaal gewoond heeft. Miles Davis, Baudelaire, Rimbaud. Het is de enige stad die echt Belgisch is. Als ik op café ga, ontmoet ik ook Spanjaarden en Italianen en Engelsen, en daar hou ik van. In Londen is het allemaal Engels, hé, en in Parijs hoor je vooral Frans.''

”Toen ik hier nog niet lang woonde, in de jaren zeventig, reed ik door de stad en ik hoorde al die talen - Vlaams, Frans, Engels en Arabisch - en dacht, dit is echt het centrum van Europa. En daaruit is 'Putain putain, c'est vachement bien, nous sommes quand-même tous des Européens' gekomen. Dat is puur Brussel, dat lied. Brussel staat open en het volk neemt zichzelf niet zo ernstig. De Vlaamse Brusselaars - niet te verwarren met Vlamingen - spelen een belangrijke rol in de stad. Op artistiek vlak gebeuren hier fantastische dingen.''

”Weet je, die jonge generatie ziet die raciale verschillen veel minder dan wij. Mijn zoon van tien speelt basket bij een club. Zijn beste vrienden zijn een Afrikaan en een Marokkaan. Die gasten zien geen kleurverschillen. Ze sporten met elkaar in harmonie en verstaan niet wat racisme is. Ze weten touwens ook niet wat links en rechts is.''

“De oorzaak ligt bij de mensen zelf. We moeten er nu eens mee ophouden onszelf in te delen in Vlamingen en Walen en Arabieren. We zijn allemaal mensen, we zijn het volk en het volk moet zijn verantwoordelijkheid nemen. Dat begint bij opvoeding en bij een beetje meer intelligentie. Dat zegt Fouad Ahidar van Spirit ook: de ouders zijn mee verantwoordelijk. Daar ben ik het mee eens.''

”Toen we in Laken woonden, leefden we tussen een Portugees, een Marokkaan en een Afrikaan. Dat was multi-België. Bon, daar was een plein vlakbij en het wemelde daar van de drugsdealers. Er was ook een bureau van het Front National en een van het Vlaams Blok. De mensen van dat kwartier zijn samen gekomen en daaruit is een actie gegroeid. We hebben alle dealers weggekregen, de twee bureaus zijn verdwenen en elk jaar vieren ze daar een feest met choucroute , couscous en muziek van Dan Lacksman, die daar ook woont. Dat is nu al twaalf jaar geleden en dat werkt. Het toont dat het volk, ongeacht van welk ras men is, de zaken in handen kan nemen. Die Marokkanen willen toch ook dat hun kinderen veilig zijn, dat ze kunnen studeren? Wat we daar gedaan hebben, kan overal.''

”Soms duikt solidariteit onverwachts op. Mijn zoon is met een Afrikaanse vriend en de twee zoons van Dominique Deruddere aan het basketten. Ze spelen op een prachtig plein, even verderop in de Dansaertstraat. Wij zitten ondertussen op een terras. Plots zien we daar de vrouw van Marc Didden, die ook in de straat woont, met de kinderen aankomen. Wat was er gebeurd? Ze waren lastig gevallen door een bende en een Marokkaan van 25 had hen gered. Hij had de groepen gescheiden en de kinderen naar huis gebracht. Dat is ook zoiets. Marokkanen die 25 worden, draaien precies een knop om en nemen verantwoordelijkheid. Eerst tergen ze je en dan slaat dat om.''

”En voor mij betekent dat: laten we mensen zijn. We zijn niet gebaat met extremisme. En laat de mensen toch zijn zoals ze zijn: lang of kort haar, blank of zwart, moslim of heiden. Laten we un petit pays avec un grand esprit zijn.''

Intellectuele eerlijkheid is niet de sterkste kant van het VB. Maar als er een Oscar voor de Demagogie bestond, was de winnaar bij deze bekend.