"Green is green"

"Green is green". Een evidentie? Of eerder het toppunt van cynisme? Uit de mond van van Jeffrey Immelt, de baas van General Electric, ruikt die slogan vooral naar dat laatste. Wat hij bedoelt (en hij windt er geen doekjes om) is: "Green is dollar (het groene biljet)". De ecologische crisis is voor multinationals een opportunity, een kans. Op nieuwe (niche)markten. Op meer winst voor de aandeelhouders... Op korte termijn, natuurlijk - de enige horizon die voor het roofkapitalisme telt. Bij General Electric heet dat 'Ecomagination'.

Geen wonder dus dat ook de reclame groen kleurt...

Doorprikt!
Wie dat soort peptalk aandachtig en met een vlijmscherpe humor in de gaten houden zijn de Casseurs de pub, die hun eigen (reclameloze) maandblad uitgeven: La décroissance, Le journal de la joie de vivre (klik hier), één van m'n favoriete bladen, alleen al omwille van de cartoons en de mediawatch - leuker en bovendien veel goedkoper (2,5 euro) dan het glossy Adbusters (13 euro, ook goed hoor!).

Genadeloos zetten de décroissants hun tanden niet alleen in het zelf- en wereldbeeld dat de reclame (en bij uitbreiding de commerciële media) ons aanpraat/inprent: sexisme, machismo, glitter, snelheid, prestige, onderscheid, veiligheid, ontspanning, de frisheid van limoenen, klasse, stijl, genot en nu dus ook ecologiche duurzaamheid... - allemaal te koop in de winkel (voor de winners die het zich kunnen permitteren, wel te verstaan). Ze kijken ook naar wat die luchtspiegelingen verbergen, naar het economische systeem, naar de machtsverhoudingen achter de ideologie.

Duurzame groei?
Dat 'radicalisme' (het naar de 'wortels' gaan van een probleem) heeft verregaande gevolgen, die ook heel wat zelfverklaarde 'groene jongens' wellicht in verwarring brengen. 'Duurzame ontwikkeling' - het concept waar zovelen van ons al onze hoop op zetten - is voor de décroissants een even grote leugen als alle vorige ontwikkelingsverhalen - toch als 'duurzame ontwikkeling' betekent 'duurzame economische groei'. Hun hoofdargument klinkt logisch: oneindige groei in een eindige wereld is een absurditeit, een contradictio in terminis - en dus voor de wereld en de mensheid géén goed idee, om niet te zeggen zelfmoord.

Bovendien geloven ze ook al niet dat steeds sneller vernieuwen, steeds meer produceren, steeds meer consumeren,... ons gelukkiger maakt. Het huidige systeem is voor hen dus een dubbele vergissing: we stevenen niet alleen af op een catastrofe, we worden er ook nog ongelukkig en bang van - al was het maar uit angst dat de losers onze priviliges zullen komen afpakken... Want dat is nog een van de 'foutjes' van het kapitalisme: het kan de geproduceerde rijkdom niet deftig verdelen.

Tegenover een wereld van competitie, productivisme en consumentisme (die ze met de toenemende schaarste aan grondstoffen in het achterhoofd ten dode opgeschreven achten), kiezen de Casseurs de pub de kaart van een wereld van vertaging ('simplicité volontaire') en vooral, natuurlijk, herverdeling. Vanuit een duidelijk links perspectief - voortdurend waakzaam tegen de verleiding van die àndere groenverpakte gruwel: het autoritaire, vaak racistische eco-fascisme...

In de reeks "vreemde eenden in de media-bijt" zeker een aanrader... Maar wacht eens, ben ik nu reclame aan het maken voor een anti-reclame blad?!?