maaika05 oktober 2007 – 10:14

Binnen het bredere debat over de regularisatieprocedures in België wilde ORCA (de Organisatie voor Clandestiene Arbeidsmigranten) aandacht vragen voor de duizenden arbeiders zonder papieren, die zij op zo’n 80.000 schatten. De organisatie, actief in Vlaanderen en Brussel, bracht vorig jaar samen met het ACV en ABVV een informatiebundel (“Werknemers zonder papieren: een rechtengids”) uit om de sans papiers op hun rechten als arbeider te wijzen. Zelfs zonder papieren heeft een arbeider in ons land verscheidene rechten waar hij aanspraak kan op maken. Deze zijn onder andere het recht op het wettelijke minimumloon van 7,5 euro/uur, de terugbetaling van een deel van de transportkosten of het recht te beslissen waaraan het loon uit te geven.

Zoals te verwachten schaarden zowel Fouad Lahssaini (Ecolo), Marie-Paule Quix (Spirit), Anne-Marie Lizin (PS), Nahima Lanjri (CD&V) als Els Keytsman (Groen!) zich achter de kritieken van Ilse Dielen (ACV) en Eric Boysson (ABVV) op het utilitarisme van de economische analyse van Unizovertegenwoordiger Karel Van Eetvelt. De kern van het debat draaide dan ook om de vraag wat er gedaan moet worden met de sans papiers die jarenlang meedraaien in de informele economie. Op de vraag naar een generaal pardon, een massieve regularisatie, was vooral de uitdrukkelijk negatieve reactie van Sp.a burgemeester van Sint-Truiden Van den Hove opmerkelijk.

De complexiteit van de bredere problematiek van de sans papiers kwam op verschillende punten duidelijk naar boven. Marie-Paule Quix en Els Keytsman wezen op de mogelijke nefaste braindrain van de landen van herkomst en wezen op de noodzakelijke samenwerking met hen. Het toelaten van werkkrachten mag namelijk niet ten koste gaan van het potentieel in deze landen.

Fouad Lahssaini haalde de wijze aan waarop de regularisatieprocedure in België wordt behandeld. Dit gebeurt namelijk door het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de Dienst Vreemdelingenzaken. Het is in laatste instantie de beslissing van de minister, die niet gebonden is om duidelijke criteria te hanteren die in de wet zouden kunnen worden opgenomen. De Ecolo-er pleitte er dan ook voor een onafhankelijke Commissie op te stellen om de dossiers te behandelen. Tot slot ging enkel Nahima Lanjri (CD&V) in op de belangrijke vraag hoe deze duidelijke criteria er dan concreet zouden moeten uitzien. Ze somde drie samenvoegbare categorieën op: personen die ziek zijn en niet terug kunnen, personen wiens asielprocedure al te lang aansleept en personen met langdurige banden in België zoals een kind, werk of zelfs toekomstig werk.

Wat een interessant reflectiemoment en debat kon worden over de te definiëren criteria voor regularisatie oversteeg echter niet het niveau van de voorstelling van de verschillende partijstandpunten. Op de vragen uit het publiek, voornamelijk mensen uit het Collectief van Mensen zonder Papieren in Strijd (CSPL), kwam ook zeer weinig onderbouwde reactie of reflectie. De woordvoerder van het Collectief van Mensen zonder Papieren in Strijd, Abdeslam Elyacoubi, vatte de boodschap van de avond samen : “On ne peut faire un mur autour de la Belgique, on a besoin d’une régularisation qui préserve la dignité humaine.” («Je kan geen muur bouwen rond België, er is een regularisatie nodig die de menselijke waardigheid vrijwaart »)