Peter Mertens21 december 2007 – 17:24

De drie voormannen van de Arabisch-Europese Liga wordt, behalve smaad aan de politie, geen enkel misdrijf aangewreven. Ze worden vervolgd op basis van de opruiingswet van 1886. Het principe is simpel: zij zijn verantwoordelijk voor zowat alles wat er op 26 en 27 november 2002 na de moord op Achrak gebeurde omdat zij voor de opruiing verantwoordelijk zijn. De eerste zitting was op 30 november, op 21 december volgt de uitspraak. Het openbaar ministerie eist twee jaar cel.

Centraal staat artikel 66§4 van het Strafwetboek. Een artikel dat in 1886 werd ingevoegd na massale stakingen in de steenkoolmijnen en glasblazerijen van de Borinage. In de Parlementaire Handelingen van die tijd kunnen we lezen hoe Charles Woeste - bekend als de aartsconservatieve industrieel en tegenstander van priester Daens - pleit voor een wet waarmee arbeidersleiders kunnen vervolgd worden. Dat artikel werd in 1970 tevergeefs gebruikt om Kris Hertogen, woordvoerder van Mijnwerkersmacht te vervolgen na de grote mijnstaking. En het werd in 1998, opnieuw tevergeefs, gebruikt om Roberto D’Orazio en twaalf staalarbeiders van de Forges De Clabecq te vervolgen na hun strijd om het staalbedrijf open te houden.

Er zijn heel wat vragen te stellen bij dit proces. Dyab noch Ahmed zijn die avond aanwezig op de Turnhoutsebaan. Zij komen slechts na twee uur toe. Men kan dus moeilijk van opruiing spreken. Meester André De Decker, advocaat van Dyab, verwees in zijn pleidooi naar het interview dat voormalig politiecommissaris Luc Lamine in 2006 aan Humo weggaf. Hij geeft daarin toe dat Dyab na zijn aankomst tot rust aanmaande. Zowel Dyab als Ahmed hebben de jongeren opgeroepen tot kalmte en zijn er uiteindelijk in geslaagd iedereen naar de nabij gelegen moskee van de Van Montfortstraat te krijgen, waar tot bezinning werd opgeroepen.

“Je moet heel artikel 66 lezen”

Meester Kris Luyckx, advocaat van Ahmed en Youssef, vroeg zich af of artikel 66 kan worden ingeroepen, aangezien niet eens bewezen is dat er die avond strafbare feiten zijn gepleegd. Procureur Björn Backx antwoordde ontluisterend: “Het is niet nodig dat er strafbare feiten zijn gepleegd. Je moet héél artikel 66 lezen.” En Backx citeerde daarop het hele artikel, met klemtoon op het laatste zinsdeel: “Als daders van een misdaad of wanbedrijf worden gestraft: (…) zij die, hetzij door woorden in openbare bijeenkomsten of plaatsen gesproken (…) het plegen van het feit rechtstreeks hebben uitgelokt, (…) zelfs voor het geval dat die aanzetting zonder gevolg is gebleven.”

Zoals de toenmalige voorzitters van de Liga van de Mensenrechten, Paul Pataer en Paul-Henri Beauthier, al stelden tijdens het proces Clabecq: de toepassing van artikel 66§4 gaat in tegen het recht op vrije meningsuiting, een recht gewaarborgd door het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). In dit proces gaat het niet over de vraag of men al dan niet akkoord gaat met de standpunten van Dyab, Ahmed en Youssef of van de Arabisch Europese Liga (AEL). Dit proces, dat met haken en ogen aan elkaar hangt, gaat over de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vereniging. Zowel in de zaak van de mijnstaking in 1970, als met de strijd van de Forges de Clabecq in 1998, heeft het hof van beroep telkens geweigerd om artikel 66 toe te passen. Wat men niet heeft kunnen doen tegen de leiders van de mijnwerkers en de staalarbeiders, probeert men nu wel te doen tegen de leiders van de autonome migrantenorganisaties. Wellicht vanuit de achterliggende idee dat het hier politiek gemakkelijker ligt. Het is duidelijk dat, als die rechtspraak er eenmaal is, ze nadien ook gemakkelijker kan toegepast worden tegen de gehele progressieve en syndicale beweging.