Uit de coöperatie van deze drie partijen vloeide een project voort over de impact van migratie op het leven van allochtone meisjes en vrouwen. Zes vrouwen en één man vertellen hun verhaal van heimwee, verlangen, roots en vervreemding. De vertelling gebeurt al zittend, met op de achtergrond prachtige beelden van landen die niet België zijn.

“Enkele vriendinnen hebben me op de hoogte gebracht van een project over vrouwen en hun land van herkomst”, vertelt Nadia Allaoui, participante. ”Een eerste idee was om een documentaire te maken, die op televisie zou worden uitgezonden, maar sommige meisjes krabbelden terug. Omdat regisseur Dominique Willaert niet wou dat onze verhalen verloren gingen, besloten we van het project een theatervoorstelling te maken. We kozen ervoor om ons relaas op een rustige manier over te brengen naar het publiek. Zittend in een stoel.”

Nadia Allaoui vertelt dat het uitwerken van de voorstelling aanzette tot nadenken over het concept “migratie”. Haar eigen Marokkaanse grootouders kwamen lange tijd geleden naar België. Nog altijd heeft deze vroegere migratie ook een invloed op háár leven. “Wij beleven de hele tijd een soort migratie in de samenleving zelf”, zegt ze.

De participanten leerden door het project stil te staan bij hun eigen leven en vooral bij dat van een ander. “Ik kon niet vatten hoe moeilijk het bijvoorbeeld is om te migreren uit een oorlog. Voorvallen waarbij oorlogsvluchtelingen asiel aanvragen maar toch teruggezonden worden naar hun land van herkomst; die kan ik niet begrijpen”, vertelt Allaoui.

Naast het probleem van teruggezonden worden, is er ook een probleem van integratie in het migratieland zelf. Fefkija Sehic vertelt een verhaal over Bosnië. Hoe de oorlog haar daar wegjoeg en waarom ze naar België vluchtte. “Mijn verhaal gaat niet enkel over mijn thuisland. Ik praat ook over Vlaanderen en mijn integratie hier. Ik heb geen contact met de lokale bevolking, omdat zij mij dat niet toelaten. Bovendien beheers ik het Nederlands, maar kan ik toch geen job krijgen. Met vluchtelingen wordt weinig rekening gehouden. Zij krijgen geen begeleiding om hun trauma te verwerken. Enkel steun van het OCMW. Maar die hulp is puur materieel. Het is geld waarmee je kan overleven, waarmee je eten kan kopen, dat is alles”, vertelt Fefkija Sehic.

In de tijdspanne van een theaterstuk kan je geen volledige verhalen vertellen, maar je kan mensen wel bewust maken. “Wij willen geen medelijden, maar begrip”, zegt Fefkija Sehic.