Jasper Rommel10 maart 2008 – 15:44

Ten eerste is het opmerkelijk dat Colombia net nu dergelijke maatregelen neemt. Recent slaagde de Venezolaanse president Chávez erin om na onderhandelingen met de FARC een aantal gijzelaars vrij te krijgen. In de nabije toekomst zouden nog meer gijzelaars vrijgelaten worden. Venezuela kreeg daarvoor de steun van Frankrijk, dat normaalgezien mee zou gaan onderhandelen in Colombia. Zeer toevallig is het die ontmoetingsplaats die gebombardeerd werd, waardoor Reyes de dood vond. De onderhandelingen lijken nu getorpedeerd.

Ten tweede heeft Colombia de soevereiniteit van buurland Ecuador geschaad door zonder toestemming een militaire operatie op hun grondgebied uit te voeren. Dit gaat in tegen een resem internationale wetten en afspraken. Dit werd ook bevestigd door de Vereniging van Amerikaanse Staten die in een speciale zitting naar aanleiding van het conflict verwees naar artikels 15, 19 en 21 van hun charter. In die artikels staat duidelijk beschreven dat hetgeen Colombia deed onder geen beding kan. Het is dan ook logisch dat deze provocatie een scherpe reactie uitlokte van Ecuador en Venezuela.

Maar waarom boycot Colombia de onderhandelingen van Venezuela met de FARC? En waarom provoceren ze de buurlanden, waaronder Venezuela, door internationale wetten en afspraken aan hun laars te lappen? Goed wetende welke reacties dit teweeg zou brengen. Is het hen er enkel om te doen de FARC aan te pakken, of willen ze met hun acties ook en vooral tegen de kar van Chávez en Venezuela rijden? De reacties in de VS op het incident waren opvallend. Zowel Bush als de drie in running zijnde presidentskandidaten spraken zich in strenge bewoordingen uit tegen… Venezuela!

Washington zit zeer verveeld met de situatie in Venezuela: een president die niet naar hun pijpen danst en die bovendien heel wat olievoorraden heeft waar de VS afhankelijk van zijn. Daarnaast heeft de Bolivariaanse revolutie heel wat invloed op strijdbewegingen in het continent. Het is niet toevallig dat er sinds Chávez een “draai naar links” is in Latijns-Amerika, met heel wat links verkozen presidenten als gevolg.

Een uitzondering hierop vormt Colombia. Dit land is de sterkste politieke en militaire enclave van de VS, in een regio die haar niet langer gunstig gezind is. Zoals Chávez het zei: Colombia is het Israël van Latijns-Amerika. Hoeft het te verbazen dat heel wat Colombiaanse paramilitairen hun opleiding kregen in Israël? Hoeft het te verbazen dat de Colombiaanse aanval op de FARC gebeurde met hoogtechnologische bommen uit de VS?

En hoeft het te verbazen dat wij de indruk hebben dat Colombia in deze zaak de vertegenwoordiger van de VS speelt? Wat de VS niet lukte in 2002 met de mislukte coup tegen Chávez, namelijk de Bolivariaanse Revolutie te “neutraliseren”, lukte hen ook niet bij de Venezolaanse presidentsverkiezingen in 2006. Tot overmaat van ramp slaagden ze er ook niet in om de linkse opgang in Latijns-Amerika te isoleren tot de landsgrenzen van Venezuela, wat hen wel lukte met Cuba indertijd. Dus moeten we het maar op een andere manier proberen zullen ze gedacht hebben.
Dit Latijns-Amerikaans conflict uitgelokt door Uribe, als marionet van Washington, speelt vooral die laatste in de kaart. De destabilisering van het continent met eventueel zwakke regeringen tot gevolg is alleszins niet in het voordeel van het Zuid-Amerikaanse continent en haar bevolking.

Op een openbare radio in New York belden enkele luisteraars naar de ochtendprogramma’s met als opmerking dat deze situatie een ideale gelegenheid is om openlijk tussen te komen en zo af te geraken van die lastpak van een Chávez. Zouden ze er in het Witte Huis ook zo over denken?

Voorlopig lijkt dit conflict afgewend. Maar de kans is groot dat de VS – en Colombia – het niet bij deze provocatie zullen laten. Venezuela staat wellicht voor een periode van toenemende interne en externe destabilisatie, made in USA.