Jan Cools11 maart 2008 – 13:06

Stonden terecht (“in absentia”): Ehud Olmert, eerste minister van Israël, Amir Peretz, Defensieminister, en Dan Haloutz, stafchef van het leger. De beschuldiging luidde: oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid, en de misdaad van genocide.

De acte van beschuldiging werd naar voor gebracht door Dr. Issam Naaman. Dr. Naaman begon zijn requisitoor met een ellenlange opsomming van de verschillende plaatsen waar burgers het slachtoffer werden van het Israëlisch leger. Hij vermeldde ook specifieke oorlogsdaden, zoals de aanvallen op archeologische sites, doelbewuste milieuvervuiling, het gebruik van verboden wapens en het vernietigen van communicatiecentra (o.a. het tv-station Al Manar). De aanklager legde dan uit welke verschillende internationale verdragen Israël hiermee heeft overtreden, waaronder de Conventies van Genève en van Den Haag. Een tweede aanklager, Dr. Hassan Jouni, wijdde uit over het internationaal erkend recht van volkeren om zich te verzetten tegen bezetting. Meester Albert Farhat tenslotte hekelde vooral het recidivisme van de staat Israël, en de straffeloosheid die Israël geniet.

Op de eerste zitdag van het tribunaal kwamen slachtoffers en ooggetuigen aan het woord, die speciaal uit Libanon waren overgekomen. Salaam Daher was als ambulancier direct geconfronteerd met de gevolgen van de slachtingen in Qana en Marwahine (Zuid-Libanon). De hulpverlening werd bemoeilijkt doordat de hulpverleners ook gebombardeerd werden. Zo wilde een comité voor burgerbescherming en brand blussen en gevaarlijke stoffen weghalen van een fabriek die gebombardeerd was. Maar tijdens dit werk werden ze beschoten door Israëlische helikopters.
Hassan al-Alchrass, een Libanese Canadees, was tijdens de oorlog bij zijn familie in Libanon op vakantie, in het dorpje Aitaroon. Hij toonde dia’s van hun familieuitstapje naar het strand in Tyrus, dag op dag één week voor het begin van de oorlog. Bij elke dia vertelde hij hoe zijn familieleden, twaalf in totaal, waren omgekomen bij een luchtraid door het Israëlische leger.

Dr. Mustapha Bader al-Din is cardioloog en burgemeester van de stad Nabatiyeh. In zijn stad vielen 250 doden. 420 huizen en 210 winkels werden vernietigd. “Maar ze hebben ons niet kleingekregen”, verklaart Dr. Bader al-Din fier.
Dr. Haider Debka werkte als geneesheer in een ziekenhuis in het zuiden van Beiroet, dicht tegen de luchthaven. Het ziekenhuis werd gebombardeerd, het personeel moest een tijd werken zonder elektriciteit, geneesmiddelen en water.

Daarna kwamen experten aan het woord. Dr. Mohamed Ali Kobeisy sprak over de kwalijke en langdurige gezondheidseffecten van verarmd uranium, dat gebruikt wordt in anti-tankmunitie. De Italiaanse professor Paola Manduca ging in op het mogelijk gebruik van nieuwe wapens door Israël.

De meest interessante uiteenzetting kwam van Dr. Rania Masri, over de ecologische effecten van de oorlog. Door het vernietigen van de olietanks ten zuiden van Beiroet is meer dan 20.000 ton petroleum in zee geraakt. De vervuiling van de stranden en de vissershavens is enorm. Bij de bombardementen op Zuid-Beiroet is 1,5 miljoen ton fijn stof gecreëerd. Dit is viermaal de hoeveelheid ontstaan op Ground Zero (New York), met uitgesproken gezondheidsproblemen (ademhalingsmoeilijkheden en asbestose).

Dr. Kamel Hamdan had het over de economische gevolgen van de oorlog: een groot verlies aan arbeidsplaatsen en een stijging van de armoedecijfers. Daarbij is er een grote overlapping tussen de kaart van de armoede en de kaart met de vernietigingen tijdens de oorlog.
Voor intal getuigde Dr. An Muylaert, ondersteund door een pakkende beeldmontage, over de solidariteitsmissies naar Libanon. Het is daaruit dat de petitiecampagne ontstond om Israël te doen betalen voor de opruim van de clustermunitie. Petitie die op het Tribunaal trouwens nog door 87 mensen werd ondertekend.

Op basis van deze verklaringen van getuigen en experten kwam de rechtbank tot het besluit dat Israël driemaal schuldig is: aan oorlogsmisdaden, aan misdaden tegen de menselijkheid en aan de misdaad van genocide. Het verdict werd door de 200 aanwezigen, waaronder de Libanese ambassadeur in Brussel, onthaald op een staande ovatie.