"We hebben zestien operatiezalen," zegt Lisette Covent, opleidingsverantwoordelijke op het operatiekwartier van het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen (eerste rij, derde van links). "Daar zou minstens twee man per zaal moet staan, maar momenteel staan we vaak alleen, òndanks de vele overuren die we draaien. Er is een ongelooflijk personeelstekort, en het wordt steeds erger. De jeugd haakt af, want de job is niet meer aantrekkelijk."

Katrien Gorez (links) werkt als thuisverpleegster bij het Wit-Gele Kruis in Oost-Vlaanderen. "We komen handen tekort. We moeten in dezelfde tijdspanne van vier uur steeds meer zorg toedienen. We hebben dus minder tijd om aanwezig te zijn bij de patient. Zijn we nog wel bezig met kwaliteitszorg?, vragen we ons af. We kunnen de mensen niet meer dienen zoals we op school geleerd hebben: hen de totaalzorg geven waar iedeen recht op heeft. Dat is meer dan alleen de technische zorg. Als je bij iemand thuis komt die aan het sterven is, dan is die technische zorg vaak minder belangrijk dan de aanwezigheid en het luisterend oor. Vroeger hadden we daar tijd voor, nu ligt het tempo veel hoger. De oplossing? Meer middelen investeren in de kwaliteit van het beroep, om terug meer mensen in de sector aan de slag te krijgen."

"Ik ben Rudy Mees en ik werk voor het Rode Kruis in een opvangcentrum voor asielzoekers in Antwerpen. We zitten met een heel hoog personeelsverloop. Daardoor zitten we constant onder de bezettingsgraad. Nieuwe collega's moeten ook allemaal ingewerkt en opgeleid worden. Dat verhoogt allemaal de werkdruk. Waar dat verloop vandaan komt? Het heeft natuurlijk veel te maken met de lonen. In verhouding tot vergelijkbare sectoren ligt ons loon 17 procent lager... De mensen blijven maximum drie of vier jaar, omdat ze elders betere voorwaarden krijgen."

Dennis Demeyer is BBTK-afgevaardigde in Rusthuis Zonnewende in Aartselaer. "Ik werk nu tien jaar in de sector. Toen ik begon deden we de vroege ploeg met acht mensen. Nu moeten we hetzelfde werk doen met drie mensen. In de late ploeg stonden vroeger vijf mensen, nu tweëenhalf. Hoe we dat klaarspelen? Met heel veel flexibiliteit. In één week kan je tegenwoordig de vroege, de late, gebroken dienst en zelfs de nacht doen - dat is geen uitzondering meer. Maar dat gaat natuurlijk ten koste van de kwaliteit: de mensen kunnen hun werk niet meer goed doen. Iedereen is gefrustreerd: de werknemers, de bewoners, de families. Waarschijnlijk gaat het in de toekomst nog erger worden, want volgens onze nieuwe eigenaar zijn we in vergelijking met de andere rusthuizen in de groep nog met teveel werknemers... Meer en meer instellingen worden op een commerciële manier gerund."