Roeland27 mei 2008 – 21:54

Ook een jonge Gentse lerares en moraalfilosoof schreef de intussen gekende klachten in een brief: "Vrijdagnacht vond er een drugsrazzia plaats in de Gentse Overpoort, meer bepaald in de Cuba Libre en de Decadance. Ik was een van de meer dan driehonderd ongelukkkigen die getuige werd van een sterk staaltje machtsmisbruik en burgerrechtenschendingen. Wat zich in de loop van vrijdagnacht heeft afgespeeld tart elke verbeelding: ik dacht dat wij in een rechtsstaat leefden, maar na vrijdagnacht zit ik met het bittere gevoel dat België een politiestaat aan het worden is, en dat het blauw op de straat – dat steeds meer aanwezig is om de burger gerust te stellen – eigenlijk is samengesteld uit een allegaartje van incompetente agressievelingen, enkele uitzonderingen niet te na gesproken – die blijkbaar zelf niet weten hoe ze zich tijdens een massale arrestatieactie dienen op te stellen. Want dat er in dit land een kloof is tussen theorie en praktijk, dat is duidelijk."

"Theorie (volgens de website van de federale politie en Comité P)
1) Je mag mensen enkel arresteren indien dit strikt noodzakelijk is. De wettelijke bepalingen dienaangaande luiden als volgt: er mag tot een bestuurlijke aanhouding worden overgegaan indien mensen de politie hinderen bij het regelen van het verkeer, indien ze de openbare rust verstoren, indien men met rede denkt dat ze een misdrijf zullen plegen of de openbare rust of veiligheid in het gedrang zullen brengen, indien ze een misdrijf hebben gepleegd of meedoen aan een samenscholing die zich zou kunnen uitspreiden.
2) De politie mag enkel handboeien gebruiken indien de arrestant zich verzet, agressief is of dreigt te ontsnappen.
3) Bij elke arrestatie moet de arrestant op de hoogte worden gesteld van het motief van zijn aanhouding, het vermoedelijke tijdstip van de vrijlating en de procedure die zal volgen. Persoonlijke spullen mogen enkel afgenomen worden indien de persoon in kwestie zijn handtekening plaatst, en de arrestant heeft steeds het recht om een vertrouwenspersoon in te lichten.
4) Tijdens de vrijheidsberoving heeft de arrestant recht op een menselijke behandeling en op een aantal minimumvoorzieningen.
5) Tijdens een bestuurlijke aanhouding mag men enkel een veiligheidsfouille uitvoeren – op zoek naar wapens – zeker geen fouille op het lichaam of een naakte fouille.
6) Je bent onschuldig totdat je schuld bewezen is."

"Praktijk:
Alle feestvierders in de geviseerde cafés werden rond een uur of drie zonder opgaaf van reden gearresteerd (eerste schending): iedereen moest zijn handen boven het hoofd plaatsen waarna ieders handen – zonder uitzondering – geboeid werden op de rug (tweede schending). Zij die eisten dat er eerst een reden werd gegeven voor deze handeling, werden hardhandig aangepakt (tegen de muur of grond gekwakt of zelfs naar de keel gevlogen). Wie lastig werd bevonden werd gestraft met extra hard aangespannen boeien, soms zelfs tot bloedens toe."

"Mijn vriend werd bij de keel gepakt omdat hij met zijn gsm een berichtje probeerde te sturen naar een kameraad die we in het tumult waren kwijtgeraakt. ‘Geen contact met de buitenwereld’ werd er gebruld (derde schending). In de uren die volgden werden we allemaal afgevoerd naar een kazerne (adres onbekend) en in een ondergrondse garage opgesloten, zonder voorzieningen (vierde schending). We kregen niets te drinken en mochten pas naar het toilet gaan ‘als onze onschuld bewezen was’ (vijfde schending) – op dat moment wisten we nog steeds niet waar we van verdacht werden of wanneer we terug vrijgelaten zouden worden."

"Sommige agenten stelden zich menselijk op, bevrijdden sommigen uit hun boeien omdat hun handen intussen blauw waren uitgeslagen en lieten hier en daar iemand naar het toilet gaan. Anderen hadden er blijkbaar plezier in om mensen te horen smeken om naar het toilet te mogen gaan (zesde schending). Daarna begon het urenlange wachten (we waren nog steeds geboeid, kregen totaal geen informatie, zeker niet over onze rechten – zevende schending)."

"De mannen kwamen eerst aan de beurt, want blijkbaar waren de meeste vrouwelijke agenten belast met het ‘minderwaardige’ administratieve werk (hoezo gelijke rechten?). Toen ik eindelijk aan de beurt was, was het al half zeven. Ik werd meegenomen naar een afgelegen, smerige douche, waar ik mij volledig moest ontkleden, op mijn onderbroek na (achtste schending). Pas na deze vernederende behandeling werden mijn persoonlijke spullen en mijn identiteit gecontroleerd (natuurlijk zonder resultaat). Vervolgens moest ik nog een uur wachten in een andere garage, vooraleer ik mijn spullen – die mij waren ontnomen zonder dat ik mijn handtekening had geplaatst (negende schending) – terugkreeg en naar huis mocht gaan."

"Wat ik overhoud aan dit avontuur: een pijnlijke, stijve pols, stramme armen, een ultiem gevoel van vernedering, een verstoorde nachtrust en een grote degout voor het blauw op de straat en een immens gevoel van woede."

"En dan kom ik er nog goed vanaf: volgens mij hebben veel mensen die avond zware psychologische schade geleden. Maar ja, dat kon de meeste agenten naar eigen zeggen totaal niets schelen. Ik heb alles alvast overgemaakt aan de bevoegde instanties, ik hoop dan ook van harte dat hier een gevolg aan wordt gebreid."