Said El Majdoub06 januari 2009 – 14:35

Wat voorafging
Hoewel Hamas in januari 2006 de parlementaire verkiezingen, georganiseerd door de VS, de EU en Israël op een democratische wijze won, weigerden diezelfde organisatoren de overwinning te erkennen. Hun wens om Hamas politiek uit te schakelen, was mislukt. Hamas verzette zich en nam pas in juni 2007, na een bloedig conflict, de macht over in de Gazastrook ten koste van de Fatah-partij van Palestijns president Abbas. Daarop reageerde Israël onmiddellijk met de oplegging van een economische blokkade in Gaza in de ‘bijzonder vreemde’ hoop dat de Palestijnse bevolking zich tegen de verzetsbeweging zou keren, nadat het een overweldigende democratische steun genoot van diezelfde bevolking.

De reactie van Hamas op de economische blokkade was er één van raketaanvallen richting Israël. In de zomer van 2008, sloten de twee rivalen uiteindelijk een wapenbestand af. Dat Hamas grotendeels respecteerde omdat het hiermee wezenlijk hoopte op een beëindiging van de onmenselijke economische blokkade, die de precaire levenssituatie in Gaza zou verbeteren.

Het niet opheffen, noch versoepelen van deze economische blokkade door Israël, met desastreuze humanitaire gevolgen in Gaza tot aan de vooravond van de bombardementen, was voor Hamas ook de hoofdreden om het wapenbestand met Israël niet te verlengen op 19 december. Het intensifieerde wanhopig opnieuw haar raketaanvallen op naburige Israëlische steden.

Kerstmis en vrede
Als reactie op deze raketaanvallen, is het Israëli Defence Force op 27 december gestart met een buitensporig aggressief luchtoffensief in Gaza dat naar eigen zeggen legitieme zelfverdediging is en ‘surgical’ gericht is op de militaire en politieke infrastructuur van Hamas. Om de precieze aanvallen hard te maken, werden o.a. de cockpit-beelden vanuit IDF-gevechtsvliegtuigen op Youtube geplaatst. Waarop duidelijk te zien is dat het doelwit effectief wordt geraakt, gevolgd door een gigantische zwarte rookwolk. Wat met de efficiëntie van de bombardementen in één van de meest dichtbevolkte gebieden op aarde, meer dan 4270 inwoners per km², bovendien hermetisch geïsoleerd van alle externe hulp en buitenwereld. Israël spreekt van collateral damage. Op het einde van dag 8 is ook het grondoffensief van start gegaan.

Sinds de eerste dag van dit excessief Israëlisch optreden ontvangen we gruwelijke, schrijnende berichten en beelden van lijdende, stervende Palestijnse vrouwen, kinderen en ontredderde ongewapende burgers. Op dag 9 loopt het dodental in Gaza ondertussen op tot 485, het aantal (zwaar- en licht)gewonden tot meer dan 2300. Een Noorse arts Dr. Eric Fosse ter plaatse in Al-Shifa Hospital bevestigt dat meer dan 25% van de doden en over 50% van de gewonden onschuldige, ongewapende vrouwen en kinderen zijn, zelfs babies van niet meer dan 8 maanden jong. In dezelfde periode zijn er langs Israëlische zijde 4 onschuldige burgerdoden gevallen ten gevolge van de Qassam-raketaanvallen. Disproportionele inzet van offensieve middelen kan niet anders dan leiden tot desastreuze disproportionele gevolgen.

Let there be no doubt: de 4 burgerdoden langs Israëlische zijde zijn er 4 te veel. Hoewel Hamas met haar raketaanvallen op bijna wanhopige wijze reageert op de achttien maanden durende strenge economische blokkade en het al sinds decennia ook een legitiem politiek antwoord biedt op de aanhoudende bezetting en koloniale politiek van Israël, dient de militaire tak ervan onmiddellijk op te houden met Qassam-raketten af te vuren als het de situatie niet wil verergeren.

De schuldvraag is hier al langer niet meer relevant voor de beëindiging van dit humanitair bloedbad. Om de wezenlijke schuldvraag te kunnen beantwoorden kan men best teruggaan tot in de beslissingsjaren 2000, 1993, 1987, 1967, 1948, 1922, 1917, enz…in het complexe Israëlo-Palestijns verzetsconflict. Wat de internationale gemeenschap vandaag prioritair moet bezighouden is meer dan ooit de humanitaire kwestie, de schending van de mensenrechten, de gruwelijke oorlogsmisdaden tegen de menselijkheid. First things first.

Humanitaire nakba

Ofschoon de staat Israël een humanitaire crisis blijft ontkennen, stellen en bewijzen internationale organisaties en diverse onafhankelijke media het tegendeel. Desastreuze beelden van een geterroriseerde burgerbevolking, gebombardeerde moskeën, markten, scholen en bruggen, vernielde woonwijken, de dood van onschuldige studenten, chaotische poging van Palestijnen tot hulpverlening na een Israëlische luchtaanval, ….

John Ging van de internationale hulporganisatie van de Verenigde Naties (UNRWA) noemt de ontkenning van Israël ‘absurd’. De schaal van de Israëlische luchtaanvallen is buiten elke verhouding en als Israël zoals het zegt het aantal burgerslachtoffers tracht te beperken, dan is het daarin flagrant niet gelukt. Bovendien is niet enkel het aantal doden en gewonden een maatstaf voor de ernst, de schade van het Israëlisch offensief.

De speciale mensenrechtenrapporteur van de Verenigde Naties in de bezette Palestijnse gebieden, professor Richard Falk toont in een recent rapport zorgvuldig aan dat de staat Israël ook verschillende ernstige inbreuken pleegt op de internationale humanitaire wetgeving. Sinds de oplegging van de strenge economische blokkade, moeten de 1.5 miljoen Palestijnen het stellen zonder voldoende basisgoederen, voedingswaren en brandstof, tenzij illegaal gesmokkeld via de tunnels, hun enige uitweg. De staat Israël is als bezetter verantwoordelijk voor het georganiseerd uithongeren van een ganse bevolking

Volgens Falk overtreedt Israël ondubbelzinnig en moedwillig de Conventionele verplichtingen van een bezettingsmacht. Het collectieve en buitensporige karakter van de agressie en het nalaten van onschuldige burgers in oorlogstijden te beschermen, zijn aantoonbare inbreuken op de internationale oorlogswetten. Falk spreekt van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid

Stemmen van hulporganisaties Oxfam, het Wereldvoedselprogramma (WFP) van de VN, Amnesty International, Save the Children, internationale artsen, de Red Cross, e.a. klinken eensluidend wanhopig. De humanitaire toestand in Gaza wordt met de dag onmenselijker doordat ziekenhuizen overstelpt worden met gewonden. De voorraad medicijnen en medisch materieel geraakt zienderogen uitgeput, bij gebrek aan bevoorrading. Ook watervoorraden, voedsel, elektriciteit en stookolie worden met de dag schaarser. Het maatschappelijk weefsel is aan flarden. Zowel de langdurige economische blokkade als de disproportionele moorddadige Israëlische bombardementen hebben de burgerbevolking in Gaza aan de rand van een humanitaire nakba gebracht, luidt het.

Ongeloofwaardig, onaanvaardbaar en triest
Samen met miljoenen burgers ben ik verbolgen over het gruwelijk onrecht en de flagrante schending van miljoenen mensenrechten door Israël. Hoe geloofwaardig en eerlijk is de Israëlische regering nog? Hoelang blijft ze een humanitaire crisis in Gaza met klem ontkennen om maar niet te hoeven in te grijpen? Deze criminele houding van de staat Israël is minstens even erg als het ‘wir haben es nicht gewuβt’ van de Europeanen. Met dat verschil dat het voor het Palestijnse volk nog niet voorbij. Dit is onaanvaardbaar en onvergeeflijk! Het is gelukkig ook nog niet te laat voor interventie.

Hoe zinvol is de internationale rechtsorde? Hoelang zal de internationale gemeenschap, incluis de Arabische, het onaanvaardbaar onmenselijk en gruwelijk optreden van de staat Israël in Gaza blijven gedogen? En waarom eigenlijk?

Geen enkel ander land zou moeten durven zich op deze manier te gedragen zonder de hete adem, vingerwijzing of sancties van de Verenigde Naties over zich heen te krijgen. De meer dan zeventig VN-resoluties aangenomen door de Veiligheidsraad, niet-bindend dan nog wel, naast meer dan de 400 aanbevelingen van de Algemene Vergadering, tegen Israël blijven dode letter. Omdat het de staat Israël is? Is het omdat zowel de ‘verwording van de herinnering aan de Holocaust’ bij Israël-VS enerzijds en de holocaust-schaamte bij EU anderzijds overheerst, en daarom de VN de ogen sluit voor een vermomde etnische zuivering sinds meer dan 60 jaar?

Omdat kritiek op de Israëlische bezettingspolitiek nog steeds gedreven door het ideologisch zionisme taboe is vanwege de gratuite klachtregen van antisemitisme als automatische Israëlische reactie? Is het omdat de Palestijnen in de Gaza-strook niet op petroleum of andere interessante grondstoffen zitten? Is het omdat de Islamitische vrijheids- en verzetsbeweging Hamas op een lijst van terroristische organisaties staat, dat het Israëlisch staatsterrorisme, i.e. de moedwillige collectieve aanvallen op onschuldige, weerloze burgers, met als doel het bereiken van een politiek doel, geoorloofd? Waarom eigenlijk, wordt de lidstaat Israël door de Verenigde Naties niet behandeld als elk ander lidstaat?

Te zwijgen over de tientallen resolutie-voorstellen die sinds 1972 onder hoofdstuk 7 van het VN Handvest, die het alleen maar niet haalden omdat de VS haar veto in de Veiligheidsraad gebruikte. Ter indicatie van de machtsverhoudingen: de aanbevelings-resoluties tegen Israël in de Algemene Vergadering worden vaak aangenomen met stemverhoudingen als 170 voor, 2 tegen en 20 onthoudingen. ‘All state are equal but some are more equal than others’

Verenigde Naties
Wil het nog een zinvolle toekomst hebben, dan is de VN dringend toe aan een grondige bezinning. De hoogste nood dat het een antwoord vindt om een dringende en noodzakelijke interventie in de Gaza-strook mogelijk te maken. Als het de VN niet is, wie dan wel?

De VN dient in het algemeen, zonder te worden gegijzeld door het veto-systeem, in staat te zijn om al zijn lidstaten tot orde te roepen en kunnen ingrijpen met het oog op de onmiddelijke stopzetting van gruweldaden. Ook in het geval van lidstaat Israël. Daarom kan het achterhaalde veto-stemrecht beter worden afgeschaft en werken met bijzondere meerderheden voor in hoogdringende kwesties en inzake mensenrechten zoals bvb. in Oost-Congo en Gaza.

De staat Israël en haar regering anno 2009 tot de internationale orde roepen, en vervolgens humanitair tussenkomen is een urgente zaak. Het zou geenszins een zaak zijn van ontkenning van de complexiteit van het Israël-Palestijns bezettingsconflict. Het heeft niets te maken met antisemitisme, noch minder met negationisme of met nazi-holocaust. Internationaal opkomen en effectief optreden voor de bescherming van 1,5 miljoen Palestijnen in de openlucht gevangenis van Gaza zou geen zaak van pro of contra Hamas zijn. Zoals in andere conflictgebieden is het een zaak van bescherming van onschuldige, onderdrukte, ontredderde burgers met mensenrechten: kinderen, babies, vrouwen en mannen.

Het is bijzonder triest dat net in het jaar van de drievoudige 60ste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, de Al-Nakba én de oprichting van de staat Israël, deze laatste ongestraft blijft met haar disproportioneel, moedwilig onmenselijk en militair gewelddadig optreden. Dat ze ongestraft zware inbreuken pleegt op het internationaal humanitair recht van de reeds bezette en onderdrukte Palestijnse burgerbevolking. Een bevolking dat door de VS en Israël en surplus continu wordt beladen met alle zonden van Israël.

Zelfs de meest idealistische naiëveling ver weg van deze oorlogmisdaden en van de humanitaire ramp, verliest reeds na dag 1 de hoop op verbetering voor de burgerbevolking wanneer de dreiging van een onverantwoord grondoffensief donderwolkte tegen een onbegrijpelijke internationale passiviteit.

Said El Majdoub
De auteur is zwaar verontwaardigd en begaan met de universele rechten van alle mensen