Thea Mathues26 maart 2009 – 18:26

40 dagen hongerstaking, opnieuw trekken de begeleiders van de mensen zonder papieren aan de alarmbel en organiseren ze een persconferentie. Die vindt plaats tussen de hongerstakers. Geen betere manier om mensen te confronteren met de ellende van een ander dan ze die ellende recht onder de neus te duwen. “Minister Turtelboom weigert elke vorm van contact met ons. Ze wil hier ook helemaal niet binnenkomen. Als ze dat wel zou doen, zou ze zeker en vast huilend buiten wandelen,” zegt Pol Van Camp, medewerker van de organisatie Recht op Migratie.

Meer dan een maand niets eten laat sporen na. “Er zijn ondertussen al 30 mensen afgevoerd naar spoed. 5 personen hebben nierproblemen en verschillende mensen zijn er mentaal erg aan toe,” zegt Abdessamad Asseddik. Hij is acht jaar geleden vanuit Marokko naar België gekomen en wil eigenlijk gewoon zo snel mogelijk werken. “Ik wil vooruit met mijn leven net als alle andere mensen hier. Zonder papieren lukt mij dit niet. Niemand luistert naar ons, niemand trekt het zich aan. We zijn wanhopig, desnoods staken we tot de dood.”

De mensen die hier liggen zijn hevig verzwakt. Het licht van de tl-lampen in de parking wordt ondraaglijk, de koude 's nachts snijdt door de huid. Alleen naar toilet gaan lukt niet meer. Het lichaamsvet is op, de organen zijn verwakt. Minister Turtelboom doet hongerstakingen af als een vorm van chantage, een kwaad dat je jezelf aandoet. Pol Van Camp is het daar absoluut niet mee eens. “Een hongerstaking is geen strategie! Het is iets waar mensen op terugvallen na maandenlange protesten, na veelvuldig lobbywerk. Telkens opnieuw moeten deze mensen loze beloften aanhoren. Ze zijn gewoon op en vragen aandacht voor hun schrijnende situatie.”

Arm en werkloos
Die noodzakelijke aandacht lijkt er voorlopig niet snel te komen. Gisteren nog werd er beslist om niets te beslissen in het migratiedossier tot na de regionale verkiezingen van zeven juni. Minister van Migratie Turtelboom en minister van Maatschappelijke Integratie Arena vliegen mekaar constant in de haren en willen nu zeker geen slechte reclame maken voor hun partij. Het zijn dan wel regionale verkiezingen en geen federale, maar dat doet er allemaal niet toe. En ook op veel media-aandacht moeten de sans-papiers niet rekenen. Hongerstakingen zijn al lang geen nieuws meer. Dat werd vandaag nog maar eens duidelijk. De opkomst voor de persconferentie beperkte zich voornamelijk tot enkele geëngageerde studenten. Kijkers worden nu eenmaal niet graag verveeld met elke dag dezelfde beelden. Voor veel mensen zien alle illegalen er dan ook hetzelfde uit. Arm en werkloos.

Al die werkloze nieuwkomers, wie gaat dat betalen?, is dan de vaak weerklinkende vraag. Nochtans is dat zeker niet altijd zo. “Ik kom van Ivoorkust en heb daar politieke wetenschappen gestudeerd. De man die daar ligt is piloot. Er verblijven hier ook veel ingenieurs en onderwijzers. Iedereen wil gewoon legaal kunnen werken.” Aan het woord is Oumar Diabra, zeven jaar geleden keerde hij zijn land de rug toe en trok hij naar België, maar het België waar hij van droomde heeft hij tot nu toe niet gevonden. “Elke dag zonder papieren is een dag in de schaduw leven. Angst hebben voor de politie. Uitgebuit worden op je werk. Het zijn dagen vol onzekerheid en schaamte. Hoe kan een groot land als België ons dit toch aandoen?”

Minister Turtelboom geeft telkens opnieuw dezelfde argumenten. Te veel illegalen legaliseren zal nefast zijn voor onze sociale zekerheid en daarnaast is het een maatregel die 'de mensen' niet zullen accepteren. Pol Van Camp staat sceptisch tegenover deze beweringen. “Tot nu toe hebben deze mensen altijd in het zwart moeten werken, ze dragen dus niets bij. Als ze eindelijk papieren krijgen zullen ook zij belastingen betalen, dat is toch goed voor onze sociale zekerheid? Trouwens het zijn zij die ons kunnen helpen de vergrijzing tegen te gaan, we hebben hen dus broodnodig.”

Ook het argument dat de publieke opinie tegen een grote regularisering gekant is schuift Van Camp aan de kant. “We vragen in de eerste plaats geen grote regularisering, we vragen duidelijke criteria. Daarmee zal niet alles opgelost zijn, maar is er tenminste een begin. De politici lijken niet te beseffen hoe groot het sociaal middenveld is dat achter ons staat. Zelfs alle Belgische advocaten steunen ons. Dat zou toch een krachtig signaal moeten zijn.”