Maar we laten hem vooral zelf vertellen waar hij nog allemaal mee bezig is ...
Samen met mijn partner, een dierenrechtenadvocate en onze bassist Garth vangen we thuis verwaarloosde honden en katten op. Op die manier leven we ons activisme wanneer we thuis zijn. Ook zul je ons vinden op betogingen en acties of bij zelforganiserende gemeenschappen van Afro-Amerikanen of Latino’s. Zij komen op voor hun rechten en laten hun stem horen, maar de media maken er hun eigen verhaal van en beschouwt hen vaak als relschoppers. Daarnaast zijn we ook actief in de ‘counter recruitment movement’ om mensen ervan te overtuigen niet in het leger te gaan. Dat zijn de zaken die ons omringen en beïnvloeden en deze boodschap, dat andere beeld van het machtigste land ter wereld, willen we dan ook graag brengen aan onze fans; nog steeds vooral blanke jongeren uit Amerika of Europa. We willen hen de omvang van ‘corporate media’ tonen. En uiteraard heb ik ook wel betaalde baantjes gehad, zoals koerier, productieassistent of biomarktkramer.

Vanwaar de keuze voor de groepsnaam, Strike Anywhere?
Om mensen de moed en inspiratie te geven niet in de voetstappen van het industriële productieapparaat te stappen. Je kan je gereedschappen neerleggen en je organiseren. Persoonlijk ben ik nogal erg beïnvloed door het anarcho-syndicalisme, maar voor ons is het ook een uiting van creativiteit, reizen, je eigen toekomst vinden, niet gedicteerd door allerlei machtige mensen. Het logo van de groep haalden we bij het ‘Iron Front’, een antifascistische organisatie die in Duitsland in de jaren dertig van de vorige eeuw opgericht werd.

Mag ik jullie een politieke band noemen?
Wij zien het gewoon veel breder. Iedereen die met hart en ziel met kunst bezig is, de waarheid vertelt en echte verhalen vertelt, is politiek bezig: omdat het ingaat tegen de gevestigde waarden! Voor mij is de wereld zoals beschreven in het boek ‘The Society of the Spectacle’ van de fransman Guy Debord, een marxistisch denker. In dat boek, een reeks van 221 polemische stellingen, beschrijft hij de westerse consumptiemaatschappij als beheerst door het ‘spektakel’, het geheel van elkaar napratende massamedia. Dit spektakel is een nieuwe vorm van vervreemding die het warenfetisjisme overstijgt doordat het het belang van ‘hebben’ (eigendom) vervangt door het belang van ‘verschijnen’ (imago). Daarnaast kritiseert het de sociaaldemocratie en het leninistische communisme en stelt hij een radicaal, direct democratisch alternatief voor het kapitalisme voor. Echte kunst die uit het hart komt, vereist moed om in te gaan tegen de heersende ideeën. Ook dat is politiek.

Hoe komt het dat jullie muziek hard en toch melodisch klinkt?
Richmond in de staat Virginia ligt aan de Oostkust op drie uur rijden van Washington DC. Daar werd eind jaren ’70 al vrij harde muziek gespeeld met Bad Brains, S.O.A. (met Henry ‘Rollins’ Garfield), Teen Idles, Minor Threat, … Wij maken eigenlijk ook deel uit van die Hardcorescene. Virginia is de staat waar de mensen wonen, die in Washington DC werken. Er is meer zware industrie, meer racisme en de burgerrechtenbewegingen daar ontstaan zijn, terwijl de Westkust, met vooral Californië, die maatschappelijke spanningen minder hebben gekend, meer zonneschijn heeft en er gewoon minder is om je druk over te maken. Niettegenstaande er ook een aantal invloedrijke groepen uit Californië koen zoals Black Flag. …

Zijn jullie nog even radicaal als in jullie begindagen?
We hebben onze principes zeker nog behouden, maar we gaan er tegenwoordig toch gezonder mee om. Zo grijpen we de kans om als voorprogramma van een grote groep groep als Rise Against te kunnen spelen in zalen genre Ancienne Belgique, zelfs als dat betekent dat we geboekt worden door Clear Channel. Op die manier bereiken we heel wat mensen. Maar anderzijds zorgen we ervoor dat als wij de hoofdact zijn, we niet met hen samenwerken. Als je te principieel blijft, blijf je ook gewoon spreken voor eigen volk en op die manier bereik je ook niets. Ook onze teksten zijn nu meer persoonlijke verhalen met nog steeds een inhoudelijke boodschap, maar minder direct en sloganesk.

Wat vind je van ‘Copyleft’ en ‘Creative Commons’?
Als artiesten hebben we er een dubbel gevoel over. Aan de ene kant staan we zeker achter de principes: op de manier ontrek je een stuk macht uit de handen van de grote platenfirma’s. Maar aan de andere kant laat het feit dat je eraan verdient ook de mogelijkheid om er van te kunnen leven, om creatief te kunnen zijn en dat is ook belangrijk.

Zou je eigenlijk ook andere muziek kunnen maken?
Voor ons zou het gemakkelijker zijn om folkmuziek te spelen. Verschillende van onze liedjes ontstaan eerst als folksongs of als akoestische nummers en worden nadien sneller gespeeld. En een aantal van onze groepsleden experimenteren met elektronische muziek. Maar de binding tussen muzikanten en publiek is enkel in Hardcore zo intens.

Overal ter wereld schreeuwen fans jullie teksten. Zijn zij ook bezig met de inhoud van de teksten. Zijn ook zij geëngageerd?
Zeker binnen de scene zijn jongeren zich bewust van onze teksten. Omdat het een beetje gek is om een groep goed te vinden en de teksten niet te kennen. Ik zou niet precies weten hoe betrokken de fans zijn bij onze muziek en teksten, maar het is niet enkel agressiviteit die aanspreekt, want op het podium spreken we ons ook duidelijk uit. En zeker in ons geval waar wij toch nog steeds een beperkte groep van 200 tot 300 mensen per avond trekken.

En wat verwacht een Amerikaan als jij van de nieuwe president?
Uiteraard stelt hij het kapitalistisch systeem niet in vraag. ‘Corporate wealth runs America.’ Toch inspireert hij de mensen. Meer en meer beseffen zij nu dat de banken en machtige bedrijven ons gedurende decennia misbruikt hebben. Nooit eerder trokken zoveel mensen naar de stembus: vele mensen zij nu meer met politiek betrokken. En hoewel ik niet geloof in de Democratische Partij of in onze maatschappijmodel, vind ik niet dat je te cynisch mag doen over Obama. Hij brengt mensen in vervoering. Zelfs mijn vrienden en ikzelf moesten dat durven toegeven. Er kan dus wel degelijk iets veranderen in Amerika, ook al is dat beperkt.

Tenslotte iets over jullie volgende studioalbum. Kan je er al iets over kwijt?
Voor onze volgende studioplaat ‘Iron Front’ starten de opnames op, hoe kan het ook anders, vrijdag 1 mei 2009 om te verschijnen in de maand oktober. Het wordt bovendien ook een plaat om onze tiende verjaardag te vieren, met enkele van de meest harde, maar ook meest melodieuze nummers. En nadien gaan we waarschijnlijk opnieuw op tour.