ACV03 april 2009 – 13:28

Een eerste belangrijk punt in de eindtekst is de regulering van de financiële markten. De bedoeling is dat er een wereldregulator komt. Belastingsparadijzen zullen worden weggewerkt, hedge funds gecontroleerd, ratingbureaus komen onder scherpe controle te staan. Het bankgeheim wordt afgeschaft. Uiteraard zal het nog jaren duren eer het controlesysteem op punt zal staan, maar van dergelijke maatregelen konden we een jaar geleden enkel dromen.

Het IMF krijgt 750 miljard dollar in plaats van de huidige 250 miljard om landen die moeilijkheden hebben met hun betalingsbalans te helpen. Het IMF zal leningen ook soepeler toekennen. Zo wordt het domino-effect waarbij het ene land met financiële moeilijkheden het andere meesleurt doorbroken door hulp van het IMF. Dominique Strauss-Kahn van het IMF, verzekerde de vakbonden dat de toekenning van kredieten niet gepaard zal gaan met negatieve sociale hervormingen.

De Wereldbank krijgt er 250 miljard dollar bij, een bedrag dat de volgende 3 jaar telkens nog eens verhoogd wordt met 100 miljard, allemaal extra geld dat zal geïnvesteerd worden in de wereldeconomie. Maar Europa had binnen de G20 meer kunnen doen, Europa doet zelf te weinig inzake relancebeleid. Jaren geleden hebben de Lidstaten commissievoorzitter Jacques Delors teruggestuurd met zijn plan waarbij Europa los van de Lidstaten geld zou kunnen samenbrengen, bijvoorbeeld door obligatieleningen uit te schrijven en zo middelen te verzamelen bij de Europeanen en deze te investeren in projecten die belangrijk zijn voor de toekomst. Dat was een fout waarvoor we nu de prijs betalen. Ook nu kan Europa een dergelijke beslissing niet nemen. Merkel en Sarkozy hebben geremd op de Europese investeringen.

Verder krijgt in de eindtekst de Internationale Arbeidsorganisatie een rol toegewezen in het nieuwe beheer van de wereld. Ook positief is dat het belang van werkgelegenheid expliciet aan bod komt. Maar veel hangt natuurlijk af van de verdere uitwerking van deze ideeën. Minder positief is de balans wat betreft het klimaat. Daar wordt alles afhankelijk gemaakt van het slagen van de Klimaattop eind dit jaar in Kopenhagen.

ACV-voorzitter Luc Cortebeeck is tevreden dat de aanpak van de vakbonden gewerkt heeft. “De internationale vakbond had een gemeenschappelijk standpunt over de crisis en hoe we daar uit moeten geraken, de Verklaring van Londen. Dat standpunt hebben we overal in de wereld verdedigd, t.a.v. regeringsleiders en topmensen van internationale instellingen. En we manifesteerden vorige zaterdag in Londen. Het resultaat is dat een aantal van onze bekommernissen duidelijk in de eindtekst van de G20 terug te vinden zijn. Al bij al is dit relatief goed nieuws in slechte tijden.”

Veel hangt nu natuurlijk af van de uitwerking en uitvoering van deze maatregelen. De internationale vakbeweging zal dit van nabij opvolgen, om te beginnen bij de evaluatie G20 in de herfst.