Ontslagen medewerker De Morgen klapt uit de biecht

Dog doesn't eat dog. Een journalist zal dus niet snel een boekje open doen over zijn soortgenoten. Laat staan over zijn eigen werkomgeving. Maar ontslagen journalisten zijn een hondenras apart. Plots wordt de omerta dan toch doorbroken.

Weinig of niets zinnigs gelezen in De Morgen of op de website van de krant over de staking en het conflict met de hoofdredactie en de directie? Op de blog van dit ontslagen redactielid lees (en zie!) je het wel. De teloorgang van een krant. Rauw en uncut. Curb your enthusiasm maar dan echt en niet om te lachen. Historisch materiaal. Sla het op op je harde schijf voor Van Thillo wordpress.com koopt om dit van het net te halen.

http://mensbrugghe.wordpress.com/

Enkele fragmenten:

"De sentimenten liepen bij wijlen hoog op, en ex-hoofdredacteur van De Morgen en huidig bevelvoerder op het DM Magazine Rudy Collier dacht de gemoederen te bedaren door onze standpunten nog een beetje belachelijk te maken – hoewel zijn collega-ex-hoofdredacteur Yves ‘The Chief’ Desmet hem subtiel probeerde te sussen."

"“Gij moet zwijgen”, snauwde Collier me met vonkende ogen toe. “Wat gaat ge doen? Mij ontslaan?!”, repliceerde ik meteen, wat hem van kolere bijna zijn modieuze werkmansklak deed opvreten."

"De huidige grote baas op de redactie, algemeen hoofdredacteur Klaus Van Isacker, zat tijdens de uitleg van directielid Rudy Bertels ineengedoken in een zeteltje en durfde nauwelijks iets te zeggen. Uiteindelijk stond Van Isacker het werkvolk pas te woord toen doordrong dat de stakinsdreiging te groot werd."

"Er volgde een uitleg die volgens vele aanwezigen met haken en ogen aan elkaar hing. Een van die mensen was Filip Claus, een van de beste fotografen van België en tevens een van de slachtoffers van het collectief ontslag. Hij vertelde dat hij al vele jaren 200 procent voor zijn krant leeft en zelfs overleeft. Hij wees erop dat hij al vele malen in een ver en gevaarlijk buitenland zijn leven gewaagd heeft om toch maar een prachtige foto in de gazet te krijgen. Filip, die na zijn hoogst avontuurlijke loopbaan als fotojournalist van De Morgen op 52-jarige leeftijd een nieuwe job mag gaan zoeken, besloot zijn toespraak door algemeen hoofdredacteur Klaus Van Isacker in het gezicht te werpen: “Ge moest u schamen.” Van Isacker en zijn strijdmakker Bart Van Doorne bogen deemoedig het hoofd, tot ik er nog iets uitflapte: “Als ge dat kunt.”"

déjà vu

paul b, 21/05/2009 – 10:00

Eerder iets voor Dimitri Verhulst, dacht ik, de mini-frigo met trappist onder het bureau is een van de betere passages. Er wordt wat afgezopen op krantenredacties. Misschien is dat wel noodzakelijk om je geweten het zwijgen op te leggen, dagelijks je lezers belazeren is niet niets. Bovendien is zo'n redactie een krabbenmand vol intriges en rivaliteiten. Een beetje solidariteit onder dreiging van jobverlies en zelfs dat schoorvoetend en oppervlakkig, zonder veel analyse. En merkwaardig is ook dat het cliché van de zuipende en zichzelf verwaarlozende werkloze, een uitvinding van de media, door een journalist tot leven wordt gewekt.

zuipende werkloze

johan532, 27/05/2009 – 19:04

Het spijt mij, paul b, om uw wereldbeeld aan diggelen te moeten gooien, maar ze bestaan, de zuipende en zichzelf verwaarlozende werklozen. Van één ervan, die de hele dag tv kijkt en blikjes bier leegmaakt kan ik u het adres bezorgen als u het met eigen ogen wil vaststellen.

Mensbrugghe gebruikt dat beeld enkel in zijn confrontatie met zijn vroegere werkgever en collega's. Ik denk niet dat hij op die manier een beeld van 'de werkloze' wil ophangen of anderszins clichés bevestigen.

Hehe

han, 28/05/2009 – 00:21

Ik vind dat een straffe daad inderdaad. Om 'verkleed' naar de vergadering te gaan. Ik begrijp dat ook als een manier om de confrontatie met "de baas" aan te gaan.
Wie de man zijn blogs leest weet dat het hem daarom te doen was en is.