John Nichols, Vertaling Thea04 juni 2009 – 08:32

Het probleem met de hele “Nixon-goes-to-China” theorie, die er vanuit gaat dat er grote vooruitgang kan geboekt worden wanneer een politicus op een andere manier dan verwacht een ogenschijnlijk onoplosbaar probleem aanpakt, is dat in sommige gevallen het “grote” gebaar eigenlijk meer van hetzelfde brengt.

Dit is een belangrijk gegeven om voor ogen te houden. Dat terwijl de grote media in de Verenigde Staten de hervormingen bij General Motors (GM) door de regering Obama, meer en meer als een dapper en baanbrekend “nieuw” plan bestempelen om de Amerikaanse auto-industrie te redden.

Dat is het niet.
Het faillisement van GM en de daaropvolgende reddingsoperatie zorgt voor de verderzetting van het postindustriële beleid dat tijdens de Clinton- en Bush-jaren overheerste. Dit beleid stimuleerde bedrijven om fabrieken in de V.S. te sluiten en deze te verhuizen naar landen met lagere lonen en minder arbeidsvoorwaarden. Dit systeem werd eerder uitgedokterd door speculanten in Wall Street dan door de man in de straat.

Het model voor een “gezond” Amerikaans bedrijf werd ontworpen door aandelen- en obligatiespeculanten. Zij beloonden kortetermijndenken en genadeloze kostenbesparingen. Dit bleven ze doen ook al had dit tot gevolg dat miljoenen jobs verloren gingen en honderden bruikbare fabrieken werden gesloten. Hele gemeenschappen, regio's en zelfs staten, die voordien tot de meest productieve van de wereld behoorden, vielen op deze manier zonder industrie.

Niets uit de oude manier van werken hield steek en het maakte een wrak van GM. Na tientallen jaren waarin fabrieken gesloten, werknemers ontslagen en producties gedelokaliseerd werden blijft het bedrijf achter met een schuld van 172,8 miljard dollar.

Het zou logisch zijn om radicaal van richting te veranderen maar de regering-Obama doet niets radicaals.

Ze creëren liever een “nieuw GM” dat dezelfde weg bewandelt als het oude GM.

Als alles volgens plan verloopt zal het “nieuwe GM” in totaal 20 fabrieken sluiten verspreidt over Michigan, Indiana, Ohio en Delaware. Andere werkplaatsen in Tennessee en Michigan staan momenteel op “standby”, en kunnen elk moment sluiten. Ten minste 21 000 gezinsonderhoudende jobs zullen verdwijnen als het bedrijf werk verscheept naar nieuwe fabrieken in China en andere landen.

Deze besparingen volgen op sluitingen van GM-fabrieken vorig jaar. Toen kostte dat ook tienduizenden banen en deed het verschillende gemeenschappen uiteenvallen in de 'Great Lakes States'. Dat gebeurde allemaal net op het moment dat de economie een zware dip had en er een diepe recessie zat aan te komen.

Dit gigantische deïndustrialisatieplan, waarbij delokalisatie nog steeds een grote rol speelt, zal betaald worden door de federale overheid.

Het zal de Amerikaanse belastingsbetaler heel wat kosten om het verdwijnen van al die Amerikaanse jobs op te vangen. Washington heeft ondertussen al 20 miljard dollar aan GM gegeven en er wordt verwacht om nog eens 30 miljard door te sluizen naar het bedrijf. “Of die investering ooit gerecupereerd kan worden blijft een open vraag,” wordt geschreven in een rapport van The New York Times.

Dus wat moeten belastingsbetalers denken van een plan waarbij 50 miljard dollar op het spel wordt gezet voor een project waardoor Amerikaanse arbeiders worden ontslagen, fabrieken toe gaan en werk verscheept wordt naar andere landen. Dit allemaal om speculanten tevreden te stellen die enkel 'race-to-the-bottom-strategieën' belonen?

In The Times suggereren ze dat we onder de indruk zouden moeten zijn van de “Nixon-goes-to-China” moed waarmee de president en zijn auto-industrie beleidsgroep uitpakken. “Het bedrijf zal zich moeten ontdoen van 21 000 werknemers en zal 12 tot 20 fabrieken moeten sluiten. De meeste analisten waren er van overtuigd dat een Democratische president die samenwerkt met vakbonden nooit zulke stappen zou durven ondernemen,” kweelt de krant op haar voorpagina.

Maak ons niets wijs
Het vergt maar weinig moed van een Democratische president om de kant te kiezen van multinationals. Net als zijn Democratische en Republikeinse voorgangers dat deden.

Als je echt moedig bent durf je een patroon breken, durf je stoutmoedig zijn. Dit zou bijvoorbeeld kunnen door te erkennen dat de V.S. eigen productie nodig heeft. Het zou kunnen door een engagement aan te gaan en bedrijven te moderniseren zodat geschoolde arbeiders hun job kunnen behouden. Dit heeft niets te maken met het afwijzen van globalisatie, integendeel zelfs, het is een omarming van de toekomst. Een omarming die duidelijk maakt dat de V.S. kiest om de concurrentie aan te gaan in plaats van het gewoon op te geven.

Een investering van 50 miljard dollar overheidsgeld om 20 grote fabrieken te sluiten en 21 000 jobs op de helling te zetten is geen “reddingsplan”. Laat staan dat het nieuw leven zou blazen in de Amerikaanse industrie. Het plan laat arbeiders en gemeenschappen in de steek, het versnelt alleen maar de deïndustrialisatie van de V.S. Het zet de topmannen van GM, of het nu de “oude” of de “nieuwe” zijn, aan om meer te geven om de aandelenwaarde van het bedrijf dan om de aanvaarding van slimme langetermijnstrategieën.

De originele versie van het artikel kan je terugvinden door op de volgende link te klikken: www.commondreams.org/view/2009/06/02-0