Quinten Roels07 juni 2009 – 22:55

Enerzijds is dit ongetwijfeld de overwinning van de perceptie op de inhoud, en dus van een politieke verslaggeving die dossierkennis en ideologie vervangen heeft door populariteitspolls tussen BV's. De uitspraak van de Republikeinen onder Georges Bush Jr. dat je in de VS een meerderheid kan maken zonder rekening te houden met de "reality-based community" is nu ook in Vlaanderen waarheid geworden. CD&V en NVA leggen twee jaar het land lam, maar het beeld dat bij het kiespubliek overblijft is dat van Georges Clooney + die grappige uit de Slimste Mens, versus de onhandige communicatie van Gennez over de affaire-Anciaux en de onhandige communicatie van Somers over de affaire-Vijnck. Ook sterk CD&V-gelinkte opiniemakers zoals Knack hebben er de laatste jaren hun bestaansreden van gemaakt om de tweedeling (bestaand) bestuur = CD&V versus anti-(bestaande) politiek = LDD, NVA en VB te doen ingang vinden, in plaats van al die 'paarse' sociaal-economische of andere inhoudelijke breuklijnen.

Anderzijds moet je ook inzien dat deze uitslag een 'logische' uiting is van de diepe anti-progressieve, anti-stedelijke, anti-intellectuele onderstroom die Vlaanderen al zo lang kenmerkt. In die zin is dit de ultieme weerwraak van de fermette-vlaming na 20 jaar cordon sanitaire. Zelden stond conservatief rechts zo sterk! Het is ook de ultieme nederlaag van de sp.a, die 20 jaar geleden als eerste grote partij haar kiezers zag vertrekken richting Vlaams Blok, maar dankzij het cordon al die tijd toch aan het beleid kon blijven deelnemen. Nu het VB ineenstuikt maar er geen enkele kiezer terugkomt naar de socialistische stal, blijkt dat de partij volledig mislukt is in het terugwinnen van die kiezers.

De voornaamste oorzaak is een gebrek aan strategisch leiderschap. Twee jaar geleden was het reeds duidelijk dat enkel een verharding en popularisering van het sp.a profiel een antwoord kon bieden op het wegvallen van het cordon sanitaire. En dan heb ik het niet over een oudbakken vakbondsverhaal van Erik de Bruyn, eerder over een populaire, verbeten opstelling, gekoppeld aan een hernieuwde leden- en militantenwerking, zoals de SP in Nederland brengt. Patrick Janssens vond in Antwerpen een populair antwoord op rechts zonder te verharden, maar dat was vanuit de burgemeesterszetel; op Vlaams niveau heeft sp.a die kans niet. Deze strategische noodzaak werd eerst totaal gemist door de minzame professor Van de Lanotte en vervolgens door brave positiva Gennez.

Even mezelf citeren, Humo 13 november 2007:

" ook de SP.A heeft (voor het cordon sanitaire) een hoge prijs betaald. In de gegeven omstandigheden kon de SP.A niet anders dan evolueren naar een beleids-, ja zelfs managementspartij, die constant het rechtse kiespubliek moest geruststellen en verzoenen met het cordon. (..)
wat écht van belang is voor de strategie van de linkse partijen, is dat deze situatie de komende jaren totaal zal veranderen. Door de te verwachten geleidelijke aftakeling van het Vlaams Belang (dankzij het cordon!) zal de komende tien jaar wellicht 10 à 15% van de Vlaamse stemmen vrijkomen. Tegelijk zijn er nu met Lijst Dedecker en de N-VA twee partijen die een populistisch rechts discours houden en toch buiten het cordon vallen.
Als links niet oppast en zich niet heel snel opnieuw profileert richting 'misnoegde onderklasse', gaan alle Vlaams Belang-stemmen verloren en sluit de partij zich voor lange tijd af van het beleid."

Vandaag halen sp.a + Groen + SLP + PVDA samen in Vlaanderen niet eens een kwart van de stemmen...
Quod erat demonstrandum, zegt men dan..