Maleisië belooft al sinds 1997 de minimumleeftijd (om te werken) op 15 jaar te brengen. Dat is de algemene regel in de conventie 138. Maar van die belofte komt niets in huis.

Voor “gevaarlijk werk” legt de overeenkomst de lat op 18 jaar. Ook daar faalt de regering. Voor “licht werk”, de derde categorie in de overeenkomst, heeft ze ook al geen maatregelen genomen om de wet en de praktijk in overeenstemming te brengen met conventie 138.

De wet schrijven is één. Ze doen toepassen twee. De regering verschuilt zich achter het gebrek aan statistieken en ziet dus niet waar ze in de fout zou gaan. Maar dat argument pikken ze niet in “Genève”!

De regering heeft het snel begrepen en belooft de leeftijd van 14 jaar, zoals nu van toepassing, op te trekken naar 15jaar en dit in overleg met de sociale partners. Ze wil zich ook schikken in de andere bepalingen van de conventie.

Werkgevers en werknemers vinden zich gemakkelijk in het debat en nagelen de regering vakkundig tegen de muur. “Children are sacred” bezweren ze.

En zo hoort het ook, overal ter wereld. Wij, de kinderen van gisteren, moeten kunnen waarborgen dat kinderen kind kunnen zijn. De IAO-conventies 182 over de ergste vormen van kinderarbeid (zie cases Rusland en Congo op deze conferentie) en 138 over de minimumleeftijd zijn de twee belangrijkst instrumenten tegen kinderarbeid.

Bijzondere aandacht moet gaan naar kinderen van migranten en asielzoekers en de huisarbeid.

De commissie concludeert dat de regering van Maleisië de capaciteit van de arbeidsinspectie moet opvoeren en onaangekondigde bezoeken organiseren. Ze zal met de hulp van de IAO een tripartiete overleg opzetten en gedetailleerd rapporteren hoe in de praktijk de conventie zal worden toegepast.

Verslag van René Geybels, ABVV vertegenwoordiger in de normencommissie