“ Het is voor mij een voorrecht tot u het woord te mogen richten, in naam van de werknemersafgevaardigden van België.

De IAO was een antwoord op de gruwel van WO I. De oprichting ervan was gebaseerd op de idee dat duurzame vrede alleen kan verwezenlijkt worden als ze gebaseerd is op sociale rechtvaardigheid. En hoewel de wereld ingrijpend veranderd is sedert 1919, heeft dit idee nog niet aan actualiteitswaarde ingeboet.

In een geglobaliseerde wereld neemt de rol van de IAO niet af, wel integendeel. De huidige financiële, economische en sociale crisis toont het belang aan van internationale samenwerking. Deze crisis is mondiaal, geen enkel land kan ze alleen bestrijden. Nationale maatregelen zullen contraproductief zijn als ze niet op elkaar worden afgestemd.

We moeten samenwerken via multilaterale organisaties. De unieke positie van de IAO uit zich in haar gehechtheid aan sociaal overleg en tripartisme. De resultaten van deze Conferentie maken duidelijk dat overleg werkt, ook in tijden van crisis. Overleg tussen regeringen, werknemers- en werkgeversorganisaties schept het kader voor evenwichtige compromissen en sociale vrede. Dat sommige werkgevers die herstructureren, het collectief overleg niet respecteren, kunnen we niet aanvaarden.

De werkzaamheden in het “Committee of the Whole” tonen aan dat internationale samenwerking tot resultaten kan leiden. Het “Global Jobs Pact” bevat veelbelovende principes. Het mag echter geen eindpunt zijn. Het moet het begin zijn van een coherent beleid voor de bestrijding van de crisis.

Het belang van de IAO-conventies en het toezicht op de naleving ervan kan niet genoeg worden beklemtoond. Tijdens deze 98ste sessie behandelde de Commissie voor de Normen 25 grove inbreuken. Vaak gaat het om inbreuken op de syndicale vrijheid. Ik verwijs hierbij in het bijzonder naar de moorden op vakbondsmensen in Colombia die door de Commissie voor de Normen nogmaals – en terecht – scherp werden veroordeeld.

Ik wil ook wijzen gewezen op het belang van “decent work en fair globalization” (waardig werk en andersglobalisering). Het siert de IAO-conferentie dat niet toegegeven werd aan sommige pogingen om - onder voorwendsel van de crisis - de werknemersrechten af te bouwen.

Ondanks de crisis bleef ook de gelijke behandeling van vrouwen en mannen hoog op de agenda staan. En ook AIDS/HIV kreeg de nodige aandacht. Ik betreur het evenwel dat er over AIDS/HIV slechts een aanbeveling werd uitgewerkt en geen echte conventie.

Er rest mij nog te benadrukken, dat ons werk niet stopt nadat de banken werden gered. Terugkeren naar de situatie voor de crisis is geen optie. Werkloosheid, ongelijkheid en armoede bestonden ook voor de crisis. Om waardig werk en andersglobalisering te garanderen, is meer nodig: regulering van de markt, fiscale rechtvaardigheid, duurzame tewerkstelling, solidariteit tussen ontwikkelde en ontwikkelingslanden. Daarom ondersteun ik ook het streven naar een internationaal minimumloon en een universele sociale bescherming.

Laten we ook de solidariteit tussen landen niet vergeten. Op de G 20 in Londen waren het Brazilië en Zuid-Afrika die hun onvoorwaardelijke steun betuigden aan de werknemers uit de geïndustrialiseerde landen. Wederzijdse solidariteit tussen de werknemers van Noord en Zuid is onontbeerlijk.

Ons werk stopt hier niet. De resultaten van deze Conferentie moeten nu geconcretiseerd worden. Zodra we in ons eigen land, in ons eigen continent terug keren begint ook daar het tripartite overleg. Ook daarbij is het respect voor werknemersrechten van groot belang. Echt overleg kan immers niet  zonder autonome onderhandelaars!

We zullen er ook moeten voor ijveren dat de IAO voluit zijn rol kan spelen tav. organisaties zoals BrettonWoord en de WHO, de wereldhandelsorganisatie.

Laten we de woorden die Mary Robinson hier een paar dagen geleden uitsprak, indachtig blijven: Laten we blijven vooruit gaan!