Het water is wereldberoemd, het stadje iets minder & het festival is bij ons in Vlaanderen totaal onbekend. Nochtans gaan “Les Francofolies de Spa” dit jaar voor de 16e keer door.

Na 25 jaar Gentse Feesten werd het hoog tijd om in deze periode van het jaar eens andere horizonten te verkennen & dus op naar Spa.

Dag 4 – 20 juli

Drie dagen Francofolies zijn achter de rug. Een mens wordt al eens een jaartje ouder en bijgevolg tijd om het vandaag ietsje rustiger aan te doen. Ook het programma laat dit toe.
Stéphanie Blanchoud opent het grote podium; Met haar korte haren doet ze me denken aan de jeugdige versie van Sinnaed O Connor. Gelukkig is haar muziek een stuk minder melig & weet deze dame wat Rocken is.
Salvatore Adamo vervolgt het programma met overzicht van zijn grootste successen. De man is al jaar en dag ambassadeur van Unicef. Iets dat hij met volle overgave doet en hij is dan ook niet te beroerd om het publiek op te roepen hun steentje bij te dragen zodat vele kindertjes kunnen beschikken over drinkbaar water.
Haal Chanson & Rock door een blender en je krijgt Bénabar. Deze man sluit het hoofdpodium af. Ondanks de mindere weergoden blijft het plein goed gevuld & heeft het publiek er duidelijk zin in.
De persverantwoordelijke van Sony Music houdt de touwtjes strak in handen. Katia Mahieu is een dame die steeds glimlachend alle problemen probeert op te lossen en waar mogelijk wil tegemoet komen aan de vragen van de pers. Het is leuk werken op deze manier. Vooral omdat je merkt dat het ook op deze manier kan in plaats van het botte neen die je vaak te horen krijgt bij andere verantwoordelijken bij platenfirma’s.
We gingen het kalmpjes aan doen maar dat was buiten de Wampas gerekend. Wat de Sex Pistols lange tijd geleden deden doen de Wampas nu. Het publiek wordt constant op het verkeerde been gezet & de zanger is niet te beroerd om halsbrekende toeren uit te halen of te gaan crowdsurfen om zijn publiek te amuseren. Pure fun.
Zowat elke sponsor wil op dit ogenblik zijn naam vereeuwigd zien in dat van een podium. Dus in plaats van bv podium Rouge is het op het Proximus podium na de Wampas de beurt aan de manen van Front 242 om de boel op stelten te zetten. De mannen zien er niet meer zo jong uit en de muziek is al jaren lang onveranderd. Toch geven ze hier een van hun beste optredens die ik de voorbije jaren van ze gezien heb.
Nog 1 dag te gaan & de Francofolies zitten er op. Snel nog even wat nachtrust inhalen want de laatste loodjes wegen nog steeds het zwaarst. Tot morgen.

Dag 5 – 21 juli

Dat inhalen van de slaap is niet al te goed gelukt. De collegialiteit onder de fotografen is hier duidelijk groter dan in Vlaanderen. Komt die door de ‘god schept de dag & moeder de soep’ mentaliteit of gewoon omdat er niemand een ego probleem heeft of omdat we hier met amper 15 man rondlopen en elkaar niet steeds voor de voeten lopen? Dat wordt soms een glaasje op gedronken en nog eentje en…
Laatste dag. Zoals steeds met een dubbel gevoel. Blij dat het er op zit, beetje teleurgesteld omdat je een aantal mensen beter hebt leren kennen, bent gaan waarderen en de wegen zich na vanavond onherroepelijk scheiden.
Wat voor mij tot vorige week een zo goed als onbekend festival was is er nu eentje waarvan ik ontzettend blij ben dat ik het heb mogen ontdekken. Francofolies is totaal onbekend in Vlaanderen en eigenlijk verdient dit festival een even grote naambekendheid als Dour. Het is een van de best georganiseerde en kwalitatiefste festivals in Wallonië. Dat het festival zich vooral toe spitst op het Franstalige lied is misschien een probleem maar personen die houden van nieuwe zaken ontdekken & horizonten verruimen zijn hier echter op het goede adres. Vreemd dat een klein landje als het onze zo ontzettend kan verschillen en dat we amper de rijkdom van België kennen.
Op deze laatste zijn het de mooie maar vooral sterke madammen die de meeste indruk maken.
Rokia Traoré uit Mali deed me even denken dat ik op het sfinx festival zat, La Grande Sophie is inderdaad ‘Grande’ als zangeres en beslist een aanraden. Ze is binnenkort op het Brussels Summer Festival te zien. Olivia Ruiz lijkt zowat weggelopen uit een modeblaadje maar is zowat de Tina Turner van ooit lang, lang geleden. Carmen Maria Vega is duidelijk de Els De Schepper van Frankrijk. Geen enkel heilig huisje is tegen haar bestand, schelden doet ze als de beste en ze heeft er ook geen problemen mee om haar levensloop van keukenhulpje tot cabaretière op een spottende manier te benaderen.
Afsluiter of het grote podium was Tryo. Na een aantal passages in Vorst Nationaal wordt België stilaan een 2e thuis voor hen. Binnenkort zijn ze eveneens te zien in Brussel.
En om de Francofolies te beëindigen is er niets beters dan uit de bol gaan met een onvervalste slapstick band die gesteund wordt door Sandra Kim & Morgan nl Les Gauff.
Het was vroeg in de ochtend … maar hoog tijd voor het opnieuw opladen van de batterijen.