Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer twijfels ik krijg bij de goede bedoelingen van het masterplan ‘daklozen’ van Bloomberg, en bijgevolg ook bij mijn eigen job. De tien dollar die we telkens aan de dakloze geven lijkt plots meer en meer op een manier om mensen om te kopen en verplicht te laten voelen om een boel persoonlijke informatie prijs te geven. Ik besluit om vanaf vandaag nadrukkelijk iedere dakloze erop te wijzen dat het niet verplicht is om alle vragen te beantwoorden. Aan de andere kant: die informatie is natuurlijk ook cruciaal om uit te maken wie er het dringendst nood heeft aan een woonst. Ik heb wel het gevoel dat de non-profit-organisaties die de taak hebben om zoveel mogelijk daklozen permanent onderdak te geven, het wel goed menen en heel begaan zijn met hun ‘cliënten’, zoals ze de daklozen noemen. Maar die organisaties zijn natuurlijk ook maar een kleine pion in het grote New Yorkse monopoliespel van Bloomberg, waar rijke investeerders aan de winnende hand zijn.

De eerste daklozen van vandaag liggen te slapen in een portiek. Het blijft vreemd om erop af te stappen en hen wakker te maken. Ik ondervind wel dat de meesten daar redelijk rustig op reageren en zich ofwel omdraaien en een afwerend gebaar maken, ofwel rustig wakker worden en braafjes de vragen beantwoorden. James behoort tot de laatste categorie. Nadat hij de vragen over zijn gezondheid beantwoordde [Heb je een leverziekte? Nee. Heb je een hartziekte? Nee. Heb je last van stuipen? Nee. Enz.], vertelde hij dat hij even geleden bij het ziekenhuis aanklopte omdat hij vermoedde dat er iets met zijn maag was. Hij werd noch behandeld, noch onderzocht omdat hij geen geld kon neertellen. Een ziekteverzekering heeft hij niet. Ik vraag hem of hij denkt dat Obama iets zal kunnen veranderen aan de zieke gezondheidszorg in Amerika. Hij denkt van niet. ‘Obama communiceert heel goed, maar hij maakt te weinig gebruik van zijn macht. Hij onderhandelt te véél en drukt te weinig zijn wil door.’

Ik maak de bedenking dat hij waarschijnlijk onder immense druk staat van de farmaceutische en verzekeringsindustrie, die tenslotte zijn campagne mee gesponsord hebben, maar dit gaat te ver voor James. Dit gelooft hij niet. Later vertel ik mijn teammate Ella over de scene in het ziekenhuis en ze zegt meteen: ‘dit land is verschrikkelijk. Ik begrijp niet waarom hier niet zou lukken wat in Europa en zelfs Canada mogelijk is [een nationaal georganiseerde ziekteverzekering]. Die landen geven procentueel gezien zelfs een pak minder geld aan gezondheidszorg. Het is een schande. De geboortesterfte is hier zelfs hoger dan in Cuba!’

Een eind verder liggen een jongen en een meisje te slapen op stukken karton onder een stelling. Op het bovenlijf van de gast staan tatoeages als ‘Appetite for destruction’ en ‘Born wierd’ [altijd zielig, verkeerd gespelde tattoos]. Hij blijkt erg enthousiast over de tien dollar en port zijn slaperige vriendin aan om ook mee te doen. Die is eerst weigerachtig en wil enkel maar slapen, maar de vrachwagen met werklui arriveert, dus ze moeten toch opkrassen. Uiteindelijk doet ze toch mee en blijkt ze als twaalfjarige voor het eerst op straat beland ‘’cause my mom beat the shit out of me’. *slik* Volgende vraag. Voor een seconde denk ik terug aan mijn eigen onbezorgde, overbeschermde twaalfjarige wereld en wenste dat iedereen het goed zou hebben, maar back to reality. Op haar armen staan vreemde littekens: dikke paarse ingedeukte strepen. Haar gezicht is verweerd en ze vecht tegen de slaap. Ze is 21 jaar, maar lijkt er minstens 38. Dit is echt zwaar.