leogargouille16 oktober 2009 – 21:26

De ganse wereld kijkt vol verwachtingen uit naar de VN-klimaatconferentie in Kopenhagen. Bent u hoopvol dat het tot een goed akkoord komt?
BERNADITAS MULLER: “Natuurlijk ben ik hoopvol, ik ben onderhandelaar. Maar je mag niet vergeten dat Kopenhagen maar een onderdeel is van een jarenlang proces, de vijftiende conferentie van het klimaatverdrag. Binnen dat verdrag hebben de industrielanden zich ertoe verbonden de concentratie van broeikasgassen in de atmosfeer terug te dringen en de negatieve gevolgen van klimaatverandering te bedwingen met de overdracht van geld en technologie. Die afspraken zijn ze nooit nagekomen. Het akkoord is er al lang en is goed. Waarom wil men er dan opnieuw over onderhandelen? Het zal alleen maar ten koste zijn van de ontwikkelingslanden, de eerste slachtoffers van de klimaatverandering.”

Waarom zijn ontwikkelingslanden altijd de grootste klimaatslachtoffers?
BERNADITAS MULLER: “Omdat ze de negatieve impact van de klimaatverandering het minst kunnen overwinnen. Ook rijke landen worden getroffen door klimaatverandering, kijk maar hoe orkaan Katrina New Orleans verwoest heeft. Maar de VS beschikken over de financiële middelen en over de technologie om de effecten van klimaatrampen te verzachten. En die middelen en technologie hebben rijke landen verworven dankzij de industrialisering die de klimaatverandering veroorzaakt heeft.”

Toch is klimaatverandering een globaal probleem. Moeten ontwikkelingslanden ook geen inspanningen leveren?
BERNADITAS MULLER: “Welke inspanningen? Hoe wil je dat wij minder broeikasgassen uitstoten? Moeten we onze ontwikkeling stoppen, infrastructuurwerken stilleggen en de landbouw opgeven? De emissies van rijke landen weerspiegelen consumptie, bij ons basisontwikkeling. Het Kyotoprotocol bepaalt dat industrielanden hun broeikasgasemissies moeten reduceren, omdat zij vanuit historisch perspectief verantwoordelijk zijn voor de klimaatverandering. Ontwikkelingslanden hebben die verplichting niet, omdat hun schuld aan het probleem miniem is. Tot 2004 was 80% van de broeikasgassen in de atmosfeer afkomstig van 20% van de bevolking.”

Maar daar komt verandering in. Sinds 2006 stoot China meer broeikasgassen uit dan de VS.
BERNADITAS MULLER: (verontwaardigd) “Dat is niet waar. China stoot veel minder CO2 uit dan om het even welk industrieland. Je moet de emissie per capita beschouwen en die van China ligt vier keer lager dan die van de VS. Desondanks levert China de meeste inspanningen van alle ontwikkelingslanden. En China is daar slechts toe in staat dankzij de recente groei.”

Hebt u het gevoel dat de industrielanden bereid zijn om te luisteren naar de argumenten van de ontwikkelingslanden?
BERNADITAS MULLER: “Ik hoop het, anders heeft onderhandelen geen enkele zin. Maar of ze begrijpen wat wij zeggen, is nog iets anders. Wij willen dat het klimaatverdrag volledig uitgevoerd wordt zoals we overeengekomen zijn vijftien jaar geleden en we hebben voorstellen om dat te realiseren met financiële middelen en technologie van de industrielanden.”

En waartoe moeten ontwikkelingslanden zich verbinden?
BERNADITAS MULLER: “De eerste prioriteit van ontwikkelingslanden is armoedebestrijding en adaptatie aan klimaatsveranderingen.Vervolgens moeten we vermijden dat we dezelfde fouten maken als de industrielanden die niet bekommerd waren om het milieu tijdens hun industrialisering. Wij hebben de plicht om duurzame ontwikkeling na te streven en industrielanden hebben de plicht ons daarbij te ondersteunen. Een transfer van financiële middelen en technologie is een cruciaal onderdeel van het klimaatverdrag en mag niet gezien worden als ontwikkelingshulp. Dat moet je goed voor ogen houden, want nogmaals: ontwikkelingslanden dragen de negatieve gevolgen van de klimaatsverandering op dagelijkse basis, hoewel ze nauwelijks hebben bijgedragen tot het probleem.”

Toch zegt men dat ontwikkelingslanden ook meer inspanningen moeten leveren?
BERNADITAS MULLER: “In de voorstellen van de industrielanden wordt de verantwoordelijkheid doorgeschoven naar de ontwikkelingslanden. En de media doen het uitschijnen alsof wij het proces blokkeren. Maar waarom zouden wij het proces willen blokkeren als we op de frontlinie staan van de klimaatverandering. In Manila, de hoofdstad van de Filipijnen waar ik vandaan kom, heeft onlangs een storm honderdduizenden woningen vernietigd. Daarbij zijn mensen om het leven gekomen. De wederopbouw zal nog jaren duren. Waarom moeten wij hiervoor opdraaien?”