50 jaar Cubaanse revolutie. Wat betekent dat vandaag? Het gaat niet zozeer over Fidel Castro, over Che Guevara of over Barack Obama. Zij zijn de pionnen op het speelbord van de wereldmacht, de iconen die een leidende rol hebben gespeeld en de koers uitzetten voor de komende tijd. Het gaat volgens mij ook niet over wie ooit de Nobelprijs heeft verdiend en wie hem nooit zal krijgen. We moeten het gewoon samen doen. Uiteraard, zo gewoon is dat niet. Het is revolutionair! Maar het is wel de waarheid. We kunnen elkaar niet uitroeien, we kunnen onze planeet niet ruïneren, want we zijn van elkaar en van de natuur afhankelijk! Dus zullen we wegen moeten vinden om samen te werken, om oude vetes te begraven en onverwachte maar noodzakelijke vriendschappen te smeden. Daarover gaan de volgende 50 jaar revolutie. En over armoedebestrijding en klimaatopwarming.

“De volgende 50 dagen zijn bepalend voor de volgende 50 jaar.” Dat zei de Britse primier Brown om zijn plaatsje in de geschiedenis in de schaduw van Nobelprijswinnaar Barack Obama te verwerven. Die 50 dagen duiden op de tijd die er nog rest tot de klimaatonderhandelingen in Kopenhagen die op ... december dit jaar beginnen. Maar zoals dat meestal gaat bij grote wereldtoppen waar leiders handen schudden en duur schrijfgerief uittestesten voor het oog van de verzamelde pers, moeten de beslissingen al vóór de aanvang vastliggen. Daarom waren deze week de leiders van de twintig rijkste en meest vervuilende industrielanden samen om te bespreken hoe ver ze zouden gaan in hun engagement voor een nieuwe, bindende klimaatnorm. Een maximale stijging van de gemiddelde temperatuur van 2 °C over de volgende honderd jaar, een limiet van 350 dpm (deeltjes per miljoen) CO2 in de lucht, dat zijn de normen en waarden waar actiegroepen voor ijveren.

Wat als we met z'n allen die normen niet in de praktijk omzetten en deze door wetenschappers 'gevaarlijk' geheten drempelwaarden overschrijden, welke gevaren zijn er dan? De nieuwe klimaatfilm 'the Age of Stupid' geeft ons een idee van wat ons dan de volgende 50 jaren te wachten staat. Geen 'worst case scenario's' van enkele zonderlinge doemdenkers, maar bikkelharde realiteit, volgens de honderden klimaatwetenschappers die meewerkten aan de rapporten van het IPCC (internationaal instituut voor studie van klimaatverandering).

We hoeven echter geen 50 jaar te wachten om nu reeds overal ter wereld de gevolgen van de klimaatopwarming waar te nemen. Daarover gaat een Belgische productie: “Klimaatchaos: de stem van het Zuiden” van de Wereldmediatheek, die volgende donderdag in primière gaat in de Roma in Antwerpen. Boeren in Centraal Afrika wachten tevergeefs op het regenseizoen, dat steeds langer op zich laat wachten en elk jaar korter wordt. Problemen in de landbouw en voedseltekorten zijn de gevolgen.
In Zuid Azië, Indonesië en de Filipijnen zijn het dan weer overstromingen die bijna dagelijkse kost worden. Voormalig VN secretaris Kofi Aman waarschuwde aan het eind van zijn ambtstermijn dat als we de klimaatopwarming niet ernstig nemen, alle tot op heden geleverde inspanning om de extreme armoede te halveren tegen 2015 in het kader de Milleniumdoelen, teniet zullen gedaan worden. Op zo'n crusciaal moment mogen we de ontwikkelingslanden niet aan hun lot overlaten.

Maar ook voor de kusten van Europa worden tropische stormen, zij het voorlopig in mini-formaat, waargenomen, iets dat in het recente verleden gold als een uiterst zeldzaam voorkomend fenomeen. We zullen ons in het Rijke Westen misschien gemakkelijker kunnen beschermen tegen de eerste gevolgen van de klimaatopwarming. Maar al gauw zullen ook wij geconfronteerd worden met een vermindering van onze biodiversiteit, mislukte oogsten en aggressieve ziekten.

Het klinkt als een donderslag bij heldere hemel, maar er was toch al langer méér dan één vuiltje aan en vooral in de lucht. Waarom doen we er dan niks aan als we dat weten? Of waarom gaan onze gedragsveranderingen, gewoontedieren als we zijn, zo tergend traag? Zitten we nog steeds in onze ontkenningsfase, onderschatten we de werkelijke gevaren of is er kwaad opzet mee gemoeid? Vragen waarvoor we geen tijd meer hebben om er lang over na te denken. Wetenschappers berekenen dat we absoluut vóór het jaar 2012 de piek in de CO2-uitstoot moeten gemaakt hebben. Dat wil zeggen dat een bijkomende stijging vanaf dan CATASTROFAAL is en LEVENSBEDREIGEND voor het leven op aarde zoals we het kennen.

Hebben we dan een nieuwe, industriële of technische revolutie nodig? Hebben we meer aan een nieuwe Che Guevara of Fidel Castro, een Don Kyoto als het ware? Of zullen Barack Obama, Gordon Brown en Angela Merckel zich gedragen als superhelden die onze planeet met een zwierige handtekening en een stevige handdruk zullen redden van de klimaatchaos? Big question mark.

To be continued ...
The End
Never!!!
So Don't Be Stupid
and ACT NOW!