Bleri Lleshi04 december 2009 – 13:33

Tijdens het aanschuiven voor de theatervoorstelling heb ik even getwijfeld of ik mij op de juiste plek bevond of niet. Langs mij stonden een heleboel jongeren ongeduldig te wachten vol enthousiasme. Dit was bovendien ook een zeer diverse groep. Het deed me deugd. Meestal ben ik net iets anders gewoon. Je verstikt op al die culturele activiteiten tussen midden-klasse-sociaal-cultureel kapitaal blanke Vlamingen. Trouwens deze laatste waren ook talrijk aanwezig en maar goed ook.

De scène was simpel in elkaar gestoken: Een piano en een uitgebrande auto. Twee jonge acteurs verschenen op het podium in een hilarisch smurfkostuum , vervolgens richtten ze zich tot Allah in deze aparte outfit. Voor sommige ongetwijfeld confronterend. Dit toont eveneens de kenmerken van dit theaterstuk: confronterend en ruw. Dat een aantal mensen in het publiek het daar moeilijk mee had is meer dan begrijpelijk denk ik. Maar zoals één van de auteurs zelf verwoordde tijdens de nabespreking met het publiek: “is de realiteit vandaag ook niet hard en confronterend?”
Gedurende het hele stuk blijft religie een centrale rol spelen, aanwezig van begin tot het einde. Hoe in dit toneelstuk met de Islam wordt omgegaan is toch anders dan wij in onze stereotypes gewoon zijn. Deze theatermakers durven hun eigen interpretatie te geven, want iedereen mag zijn eigen invulling geven, ook aan Islam.

Dit toneelstuk is een mooie confrontatie met de stereotypes en beelden die we hebben over de situatie van jongeren in ‘banlieues’. De menselijkheid van de personages wordt weergegeven op een oprechte manier. Op een manier die we niet willen inzien omdat het zo ver lijkt van ons eigen nette definities. Onbegrip dat steeds onbereikbaar blijft. Door cliché vooroordelen naar boven te laten komen en zichzelf te ontbloten proberen de acteurs de toeschouwers mee te nemen naar het ongrijpbare onbegrip. Het onbegrijpelijke begrijpen is de uitdaging van een diverse samenleving. Om dit te bereiken heb je niet alleen een volwassen theaterstuk nodig maar ook een publiek dat daarvoor openstaat, als ook voor een moment waarin alles in vraag wordt gesteld en men zich in de ander verplaatst. De toeschouwer moet zichzelf even overstijgen en het theater laten spreken. Dit toneelstuk slaagt daar mooi in.
Gelukkig komt aan We people een vervolg. Het verhaal stroomt verder. Begin volgend jaar herbeginnen de voorstellingen van They eat people. Ik kijk er naar uit.