Victoria09 december 2009 – 22:35

Hoe bent u uw carrière als acteur van start gegaan in België?
Eerst begon ik als tiener, als amateur toneelspeler, via een vriend van mijn vader. Ik vond het leuk en ik denk dat ik op het juiste moment op juiste plek was. De aanbiedingen hebben gevolgd, gezien ik de enige Marokkaanse acteur van mijn leeftijd was. De projecten zijn zich snel opeengevolgd.

Momenteel bent u actief in de toneelgroep Union Suspecte. Hoe bent u bij deze toneelgroep beland?
Eerst ontmoette ik Zuhair (Zouzou) Ben Chikha in het theater met een project met als titel "Alle Marokkanen zijn geen dieven," het was in Gent. Na twee jaar wisten we niet of we verder zouden gaan. Wij hebben voorgesteld om "Les Glandeurs" (1999) op te richten. We hebben twee toneelvoorstellingen gedaan. We beseften dat de broer van Zouzou, Chokri Ben Chikha dezelfde projecten in Gent had. We hebben gezegd, in plaats van elk ons eigen weg te gaan, waarom niet we samen te werken. Zo verzamelden we de toneelgroepen en zijn we van start gegaan met Union Suspecte in 2004. Een tweetalig toneelgezelschap, franstalig, nederlandstalig, brussels en gents. Het is op een zeer organische wijze ontstaan.

Voor een film als die met Jean-Claude Van Damme (JCVD), heeft u iets speciaals gedaan om gekozen te worden?
De regisseur Mabrouk El Mechri had "Dikkenek" gezien en over mij horen spreken. Hij nodigde me uit om auditie. In die tijd speelde ik "We people". Men moest iets voorbereiden voor de film en ik had niets voorbereid, dus ik speelde ik een stuk uit de voorstelling. Voilà, toen verstonden we elkaar goed, en nam hij me aan voor zijn film. Ik heb eigenlijk veel geluk. Ik heb tot nu toe nooit veel moeite moeten doen.

We merken dat je vaak in films bizarre kapsels hebt.
Ah, het is een merk, iets wat ik graag doe want het grote probleem is dat ik altijd een Arabier speel. Daarom heb ik er in Dikkenek en in het theater ervoor gekozen van kapsel te veranderen. Het is interessanter om een Arabier te zien die je niet steeds op dezelfde manier ziet. De mensen vertrouwen me, dus doe ik het. Zolang het duurt, zal ik doen.

Dus uw voorstel voor die kapsels werd aanvaard?
Ja, ze hebben het aanvaard, want uiteindelijk wanneer je ze op deze manier aanspreekt, dan vinden ze fijn. We kunnen scenaristen overtuigen, hen doen lachen en in vertrouwen nemen, zo kom je altijd tot compromissen. Ik heb geluk gehad om met mensen te werken die relatief open zijn, want andere collega’s hebben dat geluk niet. Sommige scenaristen zijn zeer gesloten. Mensen denken dat in België er geen Arabische of "allochtone" professionals zijn. En dat is jammer.

U voegt er eigenlijk uw eigen toets aan toe.
Ik vind dit leuk, want buiten het feit Marokkaan te zijn, ben ik voornamelijk acteur. Het is beter om elke keer iets verschillends te doen, hoewel de rollen op dezelfde manier geschreven zijn. Ik tracht dit met kapsels te doen of met een manier van spreken of lopen, of door te verdikken of te vermageren, telkens dat men me zien in een film ziet, zie ik er anders uit. In het theater is dit ingewikkelder. Met Ben Chikha hebben we onze fantasieën kunnen neerpennen en interessante rollen kunnen spelen, echte rollen. In film is het vaak de man die in de wijk moppen tapt. Dat zijn makkelijke rollen. Het klinkt een beetje arrogant, maar het is de waarheid. Vaak zijn het "de Arabieren van dienst”, dus wanneer we zo’n rollen toegeween krijgen dan proberen we het op een andere wijze te interpreteren, of op een manier waar niemand zich aan verwacht. We willen tonen dat we ook kunnen spelen.