*Uit: Le Monde, 19 januari 2010. Vertaling: Johny Lenaerts.19 januari 2010 – 22:27

Het is nog niet zo lang geleden – maar dat was vóór de crisis – dat economisten en bedrijven verklaarden dat de Franse arbeidsmarkt niet flexibel genoeg was en dat het veel te hoge niveau van de uitkeringen de werklozen niet stimuleerde om werk te gaan zoeken.
De hervormingen hebben dus, via lastenverlagingen, arbeidscontracten voor beperkte duur bevorderd. De toekenningscriteria voor sociale steun werden, net zoals die voor de werkloosheidsvergoeding, verstrakt. De duur van deze vergoeding is momenteel rechtevenredig aan de duur waarin een bijdrage geleverd werd, dus aan het aantal gewerkte uren vóór de inschrijving bij de tewerkstellingsdienst. Niet zonder gevolg: vóór de crisis ging haast drievierde van de nieuwe jobs naar tijdelijke arbeidscontracten. Zij vertegenwoordigden 11 % van het totaal van de Franse werkgelegenheid.
Toen de crisis uitbrak hebben deze maatregelen, die bedoeld waren om een snellere doorstroming van de loontrekkenden naar de arbeidsmarkt te bevorderen, zich tegen de werklozen gekeerd. De werknemers met een tijdelijk arbeidscontract, die als eersten afgedankt worden, vinden geen werk meer op een slabakkende arbeidsmarkt. Zij zijn momenteel de eersten die hun recht op een uitkering zien vervallen, omdat ze minder lang gewerkt hebben.
Resultaat: 1 miljoen werklozen verliezen in 2010 hun recht op uitkering, waarvan 600 000 geen enkele sociale steun meer zullen ontvangen, omwille van nieuwe toekenningscriteria.
De vakbonden noemen deze situatie een ‘sociale bom’, dat de oppositie graag wil gebruiken als belangrijk argument in de regionale verkiezingen die over drie maanden zullen plaatsvinden. Wat zal de regering doen? Voor het ogenblik bestaat het officiële standpunt erin de bal door te spelen naar de sociale partners die traditioneel de werkloosheidsverzekering binnen de ‘Unedic’ beheren (‘Unedic’ = overkoepelend orgaan van werkgevers en werknemers dat toezicht houdt op de diverse bedrijfsverenigingen, JL). Maar, indien men de uitkeringen voor de werklozen die hun recht op uitkering verliezen met drie maanden zou verlengen, dan zou dit 1,3 miljard euro méér kosten voor de ‘Unedic’, die eind 2009 reeds een gecumuleerd deficiet van 5,6 miljard euro vertoonde.
De vakbonden verkiezen het een beroep te doen op de ‘nationale solidariteit’, dit wil zeggen op de staatskas. Deze vraag staat haaks op de wens van de regering om de ontsporingen van de openbare uitgaven een halt toe te roepen. Terzelfder tijd heeft de staat in 2009 haast 40 miljard euro uitgegeven voor de redding van de banken, voor het relanceplan, alsook voor diverse en gevarieerde subsidiëringen aan bedrijven in moeilijkheden, zoals de schrootpremie voor de autosector.
Nà de bedrijven geholpen te hebben de klip van de crisis te omzeilen, zou het niet onbillijk zijn de werklozen te helpen de sociale gevolgen van deze crisis te boven te komen.