Diana Müller23 augustus 2006 – 18:56

De Eerste Dag- donderdag 17 augustus 2006

Om 12.00 u. bereikte ik (Stefan) de Grote Markt in Antwerpen, alwaar ik Tony vond op een zitbank. We zijn toen verheugd en blij vertrokken en wandelden in de richting van de metro op de Groenplaats. Daar begonnen we pamfletten uit te delen aan voorbijgangers om hen in te lichten over onze geplande voettocht van zes dagen, die nu een aanvang had genomen. Ook al hebben we op geen enkele wijze gebedeld, toch verzamelden we zo op een uurtje tijd het bedrag van 11 euro, waardoor de kosten van de pamfletten al volledig terugverdiend waren. Nog belangrijker was dat veel mensen spontaan uitleg vroegen en dat we dus in staat waren om onze visies uiteen te zetten en het VWS enige bekendheid te geven.
Daarna zijn we richting Deurne gewandeld en een paar uur op bezoek geweest bij een plaatselijke vriendin die ons koffie inschonk en waar we een zeer gezellige babbel hadden. Maar de avontuurlijke geest en de vraag wat er zich achter de horizon bevindt dreef ons verder, richting Borsbeek.
Op geringe afstand van Fort III, waar de kaalkap begonnen is van een aangenaam stuk bosgebied, kropen wij in een maïsveld. Plots begon het echter te regenen en aangezien wij vreesden om helemaal nat te worden, besloten we onze dekens snel terug in te pakken en het veld te verlaten. Tien minuten later stopte de regen en waren wij op weg naar Lier. Een plaatselijke cafébaas vond onze actie sympathiek en gaf ons elk twee gratis drankjes. En zo stapten we verder, de hele nacht, om uiteindelijk met zere voeten en vermoeide benen om zes uur ’s ochtends in Lier te arriveren. Ditmaal vonden we wel een toffe en droge plaats onder een dikke boom in een stadpark, naast het standbeeld van een zekere JB David. Daar sliepen wij de slaap der onschuldigen, zo tot de middag van de volgende dag.

De Tweede Dag- vrijdag 18 augustus

We werden wakker te Lier rond de middag en zijn onmiddellijk weer vertrokken, ditmaal richting Aarschot. Na een kilometer wandelen verdwijnt opnieuw de stramheid en de pijn in onze spieren en welgemoed stappen wij verder langs een nogal vervelende autoweg met veel verkeer en voor ons is er alleen maar een smal fietspaadje. We zijn uit veiligheidsoverwegingen verplicht om de hele tijd achter elkaar te lopen, wat natuurlijk niet zo plezierig is als naast elkaar. Gisteren hebben we de hele dag en nacht gepraat, vandaag wordt er weinig gezegd.
De weg van Lier naar Aarschot is eindeloos en vervelend, en ook met de kilometerafstanden op de borden klopt er zeker iets niet. Uiteindelijk blijken we halverwege te zijn terwijl we dachten al dicht in de buurt van Aarschot te staan. Uitgeput leggen wij ons neer bij een verlaten huisje langs de weg, een huisje met een prachtige verwilderde tuin. Voor de zekerheid kloppen we toch even aan, maar niemand antwoordt. Deze tuin is dus de ideale plek om een uurtje uit te rusten.
Daarna gaat het weer verder, totdat we helemaal afgepeigerd zijn. Tony is even in slaap gevallen tegen één van de vele (overigens lege) broodautomaten langs de weg, denkelijk oververmoeid. We staan op ongeveer 9 km van Aarschot, het einde van deze ellendig lange tweebaansweg zonder uitwijkmogelijkheden is nog lang niet in zicht. Liefst zouden we een andere, alternatieve route nemen, die minder druk is en meer mogelijkheden biedt.
We kruipen oververmoeid tussen een paar stallingen en bomen. Toen de eigenaar van het stukje land er met zijn auto stopte, vroeg ik hem onmiddellijk of hij het goed vond dat wij daar lagen en hij was direct akkoord !! We zijn blij dat de mensen ons idee om zo’n voettocht te houden uit solidariteit met armen en daklozen zo onverdeeld positief vinden, we hadden eigenlijk wel wat tegenwind verwacht, maar gelukkig is dat niet zo gelopen. Wel was deze dag een dorstige, een fles van anderhalve liter water was er gemakkelijk door op tijd van een paar uur.

De Derde Dag- zaterdag 19 augustus

Om zeven uur ’s morgens gaan we verder richting Aarschot langs dezelfde oninteressante weg. Na het afleggen van de resterende kilometers bereiken we dan uiteindelijk toch deze stad en eten er een broodje bij een ontevreden zelfstandige die zich beklaagt over het gebrek aan sociale zekerheid voor mensen als haar. Wij hebben daar wel begrip voor omdat het niet de eerste keer is dat we horen over de discriminatie van kleine zelfstandigen waar het werkloosheidsvergoedingen en ziekteverzekeringen betreft. Daarna trekken we verder naar Scherpenheuvel, alwaar wij een fles water kochten in de LIDL.

Wonder te Scherpenheuvel !!! – We kopen water en willen vijf minuten uitrusten omdat we zo’n zere voeten hebben dat we ieder steentje voelen waar we op stappen. Ineens komt de politie op ons af en vraagt wat wij daar doen. We leggen uit dat we op trektocht zijn. “Het is toch niet omdat we hier zitten zeker?”, vraag ik. “Jawel”, was het antwoord, “er heeft iemand gebeld voor jullie die zich zorgen maakte”. “Zorgen? Dat is wel een beetje flauw hè, we zitten hier hoogstens 10 minuten, we komen zelf juist aan”. De flikken kijken begrijpend en hebben in de gaten dat ze verkeerd zijn. “Doe maar rustig verder op uw gemak, ge moogt wel eventjes rusten”, was het antwoord en toen vertrokken ze weer. Zo zie je maar weer dat mensen puur op uiterlijkheden beoordeeld worden en dat we er schijnbaar uitzagen als echte landlopers zonder dat we dat eigenlijk eerst beseft hadden.

In Scherpenheuvel besluiten we, na de beklimming van de ‘scherpe heuvel’ een kaars te branden voor al degenen die we kennen. Niet omdat we katholieken zouden zijn, wel verre van, maar omdat we op deze spirituele plek een positieve gedachte willen overmaken aan al degenen die ons nauw aan het hart liggen.

Verder richting Diest dan maar, en vlak achter deze stad worden we overvallen door een onweer. Ook eerder op de dag moesten we al schuilen in een buskot, nu was het weer zover. Daarna zijn we verheugd en blijk geweest toen we het bord “De Limburgers heten U welkom” zagen staan. Maar onze slaapplaats, tussen een aantal rijken appelboompjes, was helaas veel te nat. En daardoor zijn onze spullen en kleren nu klam en vochtig, onze schoenen doorweekt. “Sjloep sjloep sjloep”, zo ging het verder over onze wegen, totdat we weer wat opgedroogd waren.

De Vierde Dag - zondag 20 augustus

We vorderen nu stilaan richting Hasselt, de weg waar we langs lopen is echter in goede staat voor ons. We waren kletsnat wakker geworden en we begonnen ons nu echt wel smerig te voelen. Van Herk-De-Stad naar Kermt, en verder door.
In Hasselt aangekomen zoeken we na een korte rustpauze het adres van een lieve vriendin, een goede kunstenaressenziel die ons zeer genegen is en we vragen of we ons even mogen omkleden op de badkamer. Dat vond ze wel in orde. Daarna trokken we verder naar Runkst, waar er een vrije ruimte is, een huis ingenomen door activisten. Helaas zit het daar schijnbaar al zo vol dat er voor ons ‘geen plaats meer is in de herberg’. We tonen daar echter begrip voor, er worden al zoveel mensen daar opgevangen die op doortocht zijn of die nergens anders heen kunnen, dat we niet teveel aandringen. Dus zoeken we nog een andere kameraad op wiens adres we gelukkig bijhebben en ditmaal komen we goed terecht. Vol bewondering voor onze inspanningen laat hij ons slapen in zijn huis. Voor ons wordt het een droge en verkwikkende nachtrust, dat mag wel na een paar nachtjes buiten slapen. Verder bleef het een rustige dag zonder veel turbulentie.

De Vijfde Dag- maandag 21 augustus

We worden wakker, en vertrekken na een boterham zo rond 10 uur opnieuw, ditmaal richting Diepenbeek. Ik hoop deze voettocht eigenlijk vandaag nog te kunnen beëindigen, aangezien we een dag voorlopen op de aanvankelijke planning dat we zes dagen nodig zouden hebben. Door grote vermoeidheid en pijn aan de voeten moeten we nu ook al eens vaker even stoppen.
Bij het verlaten van de stad Hasselt stopten we voor een koffie van 50 cent in het Volkstehuis van de stad, een opvangplaats voor mensen die dakloos zijn en niet weten waarheen. We praten er met een paar mensen die ons hun verhaal vertellen, hoe ze hun hele leven gewerkt hadden en nu ineens, door gezondheidsproblemen of door scheiding, in de penarie zijn gekomen en in een opvangtehuis als dit terechtgekomen zijn.
Na dan eerst bij het verlaten van Hasselt nog eens verkeerd gelopen te zijn zaten we dan uiteindelijk op de goede weg. Maar toen, ergens tussen Diepenbeek en Beverst, begon het pas goed te regenen en te onweren. De dag voorsprong die we hadden opgebouwd ging zo grotendeels verloren. We probeerden heel hard om wat vooruit te komen, maar het mocht niet baten. We schuilden in bushokjes, in portieken, onder afdaken,…en probeerden zo stukje bij beetje te vorderen. Om 19.00 u. ’s avonds zaten we nog steeds in Beverst (Bilzen), we hebben tien uur gedaan over drie of vier kilometer. In één café kregen we ook gratis koffie toen de mensen hoorden wat de inzet was van onze actie.
Gelukkig kostten de flessen water in de Aldi maar 32 cent, waar we dan bijna een dag mee toekomen. En door al die regen hadden we minder dorst dan de vorige dagen, die nogal warm en zonnig waren over het algemeen. In de voorbije dagen kwamen we tot de ontdekking dat het voor arme en dakloze mensen die geen toegang hebben tot zuiver drinkbaar water geen pretje is in de zomer. Om bij drinkbaar water te geraken dienen zij zich soms ver te verplaatsen, maar door je te verplaatsen verlies je weer vocht en krijg je meer dorst.

De Zesde Dag- dinsdag 22 augustus

We hebben door al het tijdverlies dat optrad met de regen maar besloten om niet te slapen, het was trouwens onmogelijk om op de natte grond te liggen. We hebben dus de hele nacht doorgelopen, liepen nog eens verkeerd in Bilzen zelf, maar geraakten dan uiteindelijk toch tot in Munsterbilzen. Van daaruit hebben we rustig gewandeld tot in Gellik en toen naar Lanaken. Tegen de morgen waren we eindelijk aan de grens van de gemeente. We hebben toen wat uitgerust op het overwoekerde treinspoor in de buurt van het Sappi Papierfabriek en zijn vervolgens naar huis gegaan, zodat we tegen 14.00 u. de thuishaven eindelijk bereikt hadden.
Nog nooit waren we zo moe. Toch besloot Tony nog dezelfde dag terug naar Antwerpen te vertrekken, maar ditmaal met de trein uiteraard.

Natuurlijk werden er onderweg heel wat gesprekken tussen ons beide gevoerd, en hebben we ook besloten dat we ieder jaar zo’n tocht zullen maken, maar dan liefst met wat meer publiciteit en wat meer mensen. Dit soort voettochten is een uitgelezen gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen.

BESLUITEN

Er werd onafgebroken gediscussieerd onderweg, over allerlei uiteenlopende onderwerpen. Enkele daarvan zijn de volgende:

- Een huursubsidie kan alleen overwogen worden mits er ook een bevriezing van de huurprijzen wordt doorgevoerd. Anders zullen de huisbazen, wanneer zij vernemen dat arme mensen een subsidie zullen ontvangen, de huurprijzen met hetzelfde bedrag verhogen. En dan haalt het niets uit, integendeel, en wordt er alleen maar geld van de belastingbetaler overgeheveld naar de zakken van IMMO’s en huisbazen, via de bankrekeningen van de armen om.
- Bij affichering van ‘appartement te huur’ moet dit vanaf de eerste dag kenbaar gemaakt worden en dient ook de juiste prijs duidelijk zichtbaar vermeld te worden.
- Geef iedereen met een minimumuitkering recht op een pas om gratis met het openbaar vervoer te kunnen reizen, of desnoods aan halve prijs, zoals nu met het WIGW-statuut mogelijk is. Nu zijn er allerlei discriminaties waardoor bijvoorbeeld werklozen met minimumuitkeringen hier geen recht op hebben.
- Over internationale arbeiderssolidariteit : er dient op Europees niveau een slagkrachtige vakbond tot stand te komen. Het EVV is wat dat betreft nogal tekortgeschoten en is niet slagkrachtig genoeg. Alleen internationale solidariteit kan de neoliberale opmars een halt toeroepen. Momenteel worden vakbonden tegen elkaar uitgespeeld, er is nood aan een beter begrip van het belang van solidariteit tussen Europese bonden onderling, en zelfs mondiaal.
- Over de wrevelpunten die de bevolking extreem-rechts doen stemmen: indien men de opgang van extreem-rechts wil stoppen dan dient men eerst de wrevelpunten van de mensen vast te stellen en vervolgens op te lossen. Dat is belangrijker dan men denkt.
- Een nieuw politiek project dient vooral ook verstaanbare taal te gebruiken, geen ingewikkeld jargon. Er dient echter een onderscheid gemaakt te worden tussen ‘eenvoud’ en ‘kinderlijkheid’.

Tekst: Stefan Roumen.