han26 september 2006 – 15:23

Dag van de ontmoeting met een allochtoon
Ik loop in de schaduw van de dreef kastanjebomen in het Domein van het dorp, de blaren zijn al uitgedund, maar het is aangenaam om me over te geven aan de koele warmte en aan het voorbijgaan van de tijd en aan de idee dat de kastanjes één dezer dagen zullen vallen. Mijn gedachten worden onderbroken door een allochtone wandelaar die ik van ver zie aankomen. Ik ben al druk bezig om me een goede houding aan te meten, een rechte rug, een moedig stappen, een opgericht hoofd, een verwelkomende glimlach. Ik vraag me af, zal ik een woordje van bonhomie tot deze vreemde heer richten en zo hem helpen zich minder verlaten te voelen? Zal ik iets zeggen over de behaaglijke schaduw? Terwijl ik knik trap ik in een diepe plas. De allochtone heer glimlacht en knikt op zijn beurt. Ik heb een natte voet, maar ik weet zeker dat hij me niet uitlachte, dat hij minzaam lachte, dat overkomt ons allemaal wel eens, ons mensen onder elkaar, we knikken en stappen in plassen uit broederlijkheid.

Dag van de tweede ontmoeting met een allochtoon
Ik loop lichtvoetig door de straten van mijn geboortestad. Lichtvoetig en lankmoedig, zo loop ik, en mijn jaspanden zwaaien naar links en naar rechts, breeduit. Er is weinig volk in de straten van het oude begijnhof, en de kleine huizen lachen me vriendelijk toe vanonder de lage zon. Een oude man met een wandelstok, hij is een Marokkaan of Turk, stopt zijn tokkelgang, en beduidt met zijn stok dat ik voor mag gaan op het smalle trottoir. Maar neen, neen toch, oude Turkse gast, u eerst, denk ik en ik loop naast het trottoir. Ga toch uw tokkelgang, oude Turkse man, ik moet u de eer. En zo zijn we daar, de stokstijf staande tokkelturk en ik die met een brede boog omloop; en als we elkaar kruisen knikken we vriendelijk naar elkaar, omwille van de open ruimte van het lege trottoir.

Dirk Verbruggen