han26 september 2006 – 20:25

Aten wij allen de pap van hetzelfde ruisende
koren, hetzelfde grondigste land, het zout
van de eendere leigrijze zee. Kregen wij
tot op mondhoogte geheven de lepels
en gaven wij mee.

Zo leerden wij u spreken.

De luchten hingen laag en nog lager
hingen de mensen in hun doorweekte vel
— en hangen nog, een ingelepeld dromen van een
altijd eender lot, een zak vol pek of veren.

Erbarm u onzer toch.

Er is te veel gegeten. Er is te weinig
dat daarbuiten rest. Er is ondeelbaar heden
in het zwarte bloed dat aan ons trekt.

Leer ons dat wij u zwijgen.

Marc Reugebrink