han26 september 2006 – 21:38

Het leven zoals het is en was, in Antwerpen. Ik zit in de wachtkamer van de CM, waarvan de C staat voor Christelijke, jawel! Twaalf stoelen in een kring, twee lege. Een heer van stand komt binnen, kijkt rond, en verkondigt met luide stem dat hij daar zeker niet gaat zitten, naast de uitbundig geklede Afrikaanse. Zij daar, ja! Hij knijpt met twee vingers zijn neus dicht en rolt met zijn ogen. Naast mij wil hij wel. Maar ik niet naast hem. Ik sta op en neem plaats op de lege stoel naast de donkere vrouw. Ze ruikt naar Patchouli en zegt 'merci madame'. De loser in maatpak steekt zijn middelvinger naar me op.
Niemand zegt een woord. Niemand schreeuwt publiekelijk zijn plaastvervangende schaamte uit. Tolerantie? Maar dan wel van het verkeerde soort.
Tientallen van deze onopgemerkte incidenten later wordt het kwaad in hoofdletters geschreven en krijgt het een naam. Veel namen. Ik wens ze hier niet uit te spreken. Ik zwijg ze dood.
De slachtoffers wonen om onze hoek. Ze sterven in stations en op straat. Ze zitten te lezen op een bank. Joe. Luna. Oulemata. Songul. En vele anderen. Ze zijn jong. Heel jong. Blank. Licht- of donkerbruin. Onschuldig. En zo verschrikkelijk dichtbij.
In hun naam en die van hun geliefden, in naam van mijn bruine dochter en mijn blanke zonen, in naam van mijn getinte én bleke kleinkinderen, in uw en mijn naam zou ik willen vragen om racisme, intolerantie en geweld (dat altijd en per definitie zinloos is) uit uw leven te bannen, in welke minimale vorm dan ook. Vanaf nu.
Laten we elkaar op zijn minst verdragen, elkaar loslaten en elkaar af en toe stevig vasthouden. Laten we elkaar met vriendelijkheid en zachtheid bejegenen. Laten we de liefde niet beletten te stromen. We verdienen het. Allemaal!

Diane Broeckhoven