Chloe Lahousse Juarez02 oktober 2006 – 16:59

Gisteren, zondag, hadden een honderdtal artiesten afspraak in hun stad om de grond te doen daveren tegen het Vlaams Belang. Tegen het Vlaams Belang of voor de tolerantie? ‘Het komt op hetzelfde neer’, heeft organisator Tom Barman ooit laten vallen in een interview.

Na maanden plannen, interviews, tegenwind en doorzetting, komt het project van een handvol geëngageerde artiesten eindelijk tot uitvoering. En wát voor een uitvoering: het succes was overweldigend. En de verwachtingen overstegen.

Stilletjes aan stroomt het Brussels Paleizenplein vol. Geen 20.000 man, zoals verwacht, maar wel 40.000 mensen besloten deze zondagnamiddag door te brengen in centrum Brussel. Maar ze komen niet zomaar naar concerten luisteren. Vandaag heeft hun aanwezigheid, net als de aanwezigheid van de mensen op het podium, een bijzondere noot. Een heldere noot. Een positieve noot: elk van deze 40.000 mensen is tegen het Vlaams Belang, tegen de discriminatie van vreemdelingen omwille van kleur of afkomst. Dát is nog nooit gebeurd op Belgische grond.

Toeval of niet, het Brussels programma zat goed in elkaar: de liedjes volgden elkaar goed op, en iedereen genoot van de muziek. Zoals toen onze nationale trots Salvatore Adamo een vleugje romantiek inzong. Naast ons begonnen de vrouwen van de oudere generatie meteen uit volle borst te zingen. Bij de eerste noten van de overbekende Cubaanse hit ‘Chan chan’ waren de Spaanssprekende op het plein niet te stillen. Maar twee artiesten kregen al die 40.000 mensen aan het zongen en dansen: Rocco Granata, met de door allen gekende ‘Marina, Marina, Marina...’, en dan onze nationale café animator Lange JoJo met ‘Jeff, un petit verre, on a soif!’. Het ging er van links naar recht, van op en neer totdat.... Marie Daulne op het podium verscheen. Met haar krachtige stem en présence kreeg iedereen bijna tranen in de ogen. ‘Wat een madam!’, zegt Jo, een twintiger die speciaal van Hoeilaart zijn steun is komen betogen aan de actie... en er uiteraard ook is om te genieten van een fantastisch concert en ‘toffe madammen’ onder een stralend zonnetje.

Maar dat ‘stralend zonnetje’ kon het niet op tegen onze Belgische regentraditie. Als snel floepten overal paraplu’s open. Even was het thema ‘tolerantie’ vergeten, en begonnen de scheldwoorden omdat ‘we niks meer zien met uw paraplu!!’. Gelukkig stopte de regen gauw, en hiermee de hostiliteiten, en maakte de regen plaats voor een prachtige regenboog. De regenboog leek deel uit te maken van de set. ‘Het is net of de natuur de actie steunt’, zucht Ingrid, enthousiaste toeschouwer. Want de regenvlaag was toen al lang vergeten.

Buiten artiesten, sloten ook enkele politici zich aan bij de actie. Zo was Marie Arena, Waals Minister-Presidente van de Franse Gemeenschap, te bespeuren tussen het volk.

Het was alleszins een enorm gezellige zondagnamiddag, en alle mensen waren zo ‘chill en vriendelijk, da’s ook zeldzaam!!’, zegt Mohammad, jonge Marrokkaanse Brusselaar die het meestal harder te verduren krijgt. ‘Meestal zijn er die blikken, die soms meer zeggen dan een scheldwoord’, zegt hij, ‘maar vandaag kreeg ik precies alleen maar blikken die zeiden van: hé man, hou je sterk, we zijn er voor jullie. Niemand zet jullie buiten. Het is leuk om zich door zoveel mensen gesteund te voelen. Mocht ik dat gevoel alle dagen krijgen...’

En bij deze woorden haalde Mohammad de kern van de zaak aan. Het gaat niet enkel om Vlaams Belang. Weinig Brusselaars stemmen immers voor Vlaams Belang. Dat wil niet zeggen dat hun houding tegenover allochtonen de juiste is.
Het is belangrijk geen vooroordelen te hebben. Of met z’n buitenlandse buren een band scheppen. Meer weten van hun cultuur. Niet te veralgemenen. Beseffen wat Ramaddam is, etc... .

Naar een leuk concert gaan is één ding. De rest is huiswerk.