Klein filmpje van Robert Guedigian. Bejaarde Fransman moet zware operatie ondergaan maar gaat liever, voor het te laat is, een laatste keer terug naar zijn geboorteland Armenië. Zijn dochter, ongerust, reist hem achterna en ontdekt de roots van haar voorgeslacht. Ze treft een gestoord land aan, waar een Franse trafikant mafia-methodes hanteert, meisjes hun eer verkopen voor een ticket naar het Westen en een krijgsheer opgeklommen is tot de rang van generaal en in duistere zaakjes verwikkeld is, en ga maar door. Banale toestanden allemaal, maar wel – als je de Française ziet kijken – abnormaal.

Nu zet dit filmpje mij als volgt aan het denken. In het internationale forum Armenië draagt waarschijnlijk een letterlabel dat beduidt dat het 'emerging' of 'herstellend' is. Volgens dat label loopt alles er voorlopig nog mis. Maar wie zegt wat mis is en wat normaal? Het gros van de naties op deze planeet is ten behoeve van de Nieuwe Wereldorde op de knieën gedwongen en ziet zich, zoals Armenië, genoodzaakt zichzelf met grijze en zwarte circuits te behelpen. Alleen, bij Guedigian lijkt niemand zich daar hartsgrondig aan te storen.
Zou het soms kunnen dat de uitzonderingen de regel bepalen? dat de rijke landen waar alles in het wit gebeurt, vinden dat al de rest er pas bijhoort als daar ook alles wit is? en dat die rijken zich daarom ook het recht aanmeten om overal elders tussen te komen om er de toestand te normaliseren? Met hoeveel zijn die uitzonderingen dan: een stuk of 20 en nog wat satellieten erbij?