Interview met Adriana Pérez, echtgenote van één van de 'Cuban five'

Chloe Lahousse03 november 2006 – 13:47

BRUSSEL -- Vijf Cubanen werden in 1998 onrechtmatig aangehouden in de VS. Ze werden beschuldigd van spionage. Acht jaar na de feiten vechten hun familieleden nog steeds voor hun vrijheid. Adriana Pérez, de vrouw van Gerardo Pérez één van de vijf gevangen was aanwezig op Che Presente, het solidariteitsfeest voor Cuba. Ze getuigde over haar strijd om de ‘de vijf’ terug in Cuba te krijgen.

(foto Keltoum) Adriana Pérez

Gerardo, Antonio, Fernando, Ramon y René. Vijf namen die in Cuba niemand onbewogen laten. Vijf mannen die hun leven op het spel hebben gezet om nog meer doden te voorkomen. Vijf mannen die hiervoor levenslang moeten boeten.

Het gebeurde in 1998. Na jarenlang geteisterd te zijn door terroristenacties vanwege de VS, besloot Fidel Castro de koe bij de horens te vatten. Hij stuurde vijf mannen naar Miami, om de terroristenorganisatie te infiltreren. Hun opdracht was de radicale terreurgroepen van de VS die aanslagen tegen Cuba financieren in de gaten te houden.

Maar kort na hun aankomst werden ze aangehouden. In een oneerlijk proces werden ze veroordeeld tot gevangenisstraffen van 15 jaar cel tot tweemaal levenslang. "Ze werden beschuldigd van samenzwering", legt Adriana Pérez uit, "een woord dat vaak genoeg verward wordt met ‘spionage’. Maar samenzweren staat voor de mogelijkheid van intentie om te spioneren. Gerardo Pérez, de man van Adriana kreeg de zwaarste straf: tweemaal levenslang met 75 jaar extra erbij.

Een oneerlijk proces

In de bijna 50 jaar die op de revolutie volgden zijn de aanslagen tegen Cuba en Fidel Castro ontelbaar. Het gaat van bacteriële aanvallen tot vliegtuigcrashes. Daarbij vielen al honderden slachtoffers waaronder veel kinderen.

"Al deze aanslagen werden doorgegeven aan de FBI, opdat deze tussen zou komen. Maar tot op de dag van vandaag leven de daders van deze tragedies ongestraft in de VS (zie voetnoot, nvdr)", aldus Adriana.

"Het werk dat de vijf in de VS verrichtten was eerlijk werk, ze werden er trouwens niet voor betaald!", zegt Adriana Pérez, "het ging hen vooral om het sparen van Cubaanse levens, die blijkbaar voor de Amerikaanse regering weinig of geen waarde hebben." Volgens haar verwittigden de vijf ook de Amerikaanse regering indien ze het slachtoffer dreigden te worden van die terreurgroepen. Maar niets mocht baten, en de vijf kregen de volle laag op hun proces. Gerardo Pérez kreeg zelfs tweemaal levenslang: hij werd beschuldigd van een aanslag op Amerikaanse vliegtuigen in 1995.

In die periode stuurde de VS dagelijks vliegtuigen die het Cubaans territorium overvlogen. Zogezegd om vluchtelingen uit de zee te plukken tussen Cuba en Miami. Maar in de plaats daarvan strooiden ze anti-Castro propaganda vanuit hun vliegtuigen. Fidel Castro stuurde de VS 26 nota’s met de dringende vraag om de vliegtuigen huiswaarts te sturen maar zijn vragen vielen in dovemansoren. Toen verwittigde hij de VS dat indien ze tegen 26 februari 1995 hun vliegtuigen niet wegstuurden, hij ze ging neerschieten. En dat gebeurde ook. En Gerardo moet daar nu voor boeten.

"Cuba reageerde uit zelfverdediging!", zegt Adriana Pérez, "Cuba verwittigde verschillende landen, onder andere de VS zelf. Ze kunnen mijn man toch niet kwalijk nemen zijn land te verdedigen?" Dit bewijst volgens Adriana Pérez het politieke karakter van de zaak. "De VS zijn uit op wraak, en willen een voorbeeld stellen voor andere Cubaanse acties."

Het proces is verre van eerlijk. In augustus 2005 verklaarden zelfs vijf experten van de Verenigde Naties het proces ongeldig. Maar de overwinning was van korte duur, want in augustus 2006 besloot een Amerikaanse rechter de zaak toch te behandelen. "De druk van hogerop heeft het gehaald op eerlijkheid en gerechtigheid", zegt Adriana. " Het hoeft niet bewezen te worden dat het proces alles behalve onpartijdig is. Cuba is een doorn in het oog van de VS. En alle middelen zijn goed om Cuba aan te pakken. Terwijl de VS zelf wel vrijuit gaat met haar terroristenactiviteiten. Tijdens het proces sprak geen enkele rechter over het feit dat Cuba zich moet beschermen tegen de acties van de VS. De Verenigde Staten vallen zélf voor veel minder een land aan", aldus Adriana.

"De vijf Cubanen waren enkel uit op informatie die een aanval tegen Cuba zou vermijden, of tenminste schadebeperkend zou zijn. En tijdens hun verblijf in de VS verkreeg geen enkele van de vijf enig nuttige informatie. Dus men kan hen weinig concreet verwijten. Maar wat kan men beginnen tegen terreurorganisaties als deze tot de overheid behoren", jammert Adriana, "Als de overheid haar eigen wetten verwaarloost, hoe kan gerechtigheid zegevieren?"

De vijf hebben natuurlijk de wet overtreden door een valse identiteit aan te nemen en door zich als geheim agent niet aan te geven, maar de jaren die ze al in de cel hebben gespendeerd overtreffen nu al de straf die ze voor de feiten zouden moeten krijgen.

Publieke opinie

Er heerst in de VS een doodse stilte omtrent ‘de vijf’. "Maar indien de mensen een beetje op de hoogte gebracht worden," zegt Adriana, "voelt de VS zich zeker iets minder onschendbaar! Daarom is het van groot belang om zoveel mogelijk mensen te informeren. Enkel zo kunnen we de Amerikaanse regering onder druk zetten. Het is onze taak, moeders, vrouwen en zussen van de vijf om alles in het werk te stellen om de steun van de publieke opinie te krijgen", aldus Adriana.

Adriana vecht samen met vele anderen voor de vrijheid van deze mannen. Ze is samen met Irma Sehwerert, moeder van René al twee maanden op reis, van de ene persconferentie naar de andere, telkens op uitnodiging van steungroepen aan Cuba en de vijf. Ze komt net uit Madrid waar een steunbetoging voor de bevrijding van de vijf een 5.000 mensen verzamelde. Ze passeerde ook in Straatsburg waar ze enkele toonaangevende politici ontmoette die haar openlijk steunden. Haar reis stopt hier niet: morgen vertrekt ze naar Italië, gevolgd door Zwitserland. De vrouwen van de andere gedetineerden zijn naar Mexico en Canada gevlogen met hetzelfde doel: hemel en aarde bewegen voor de vrijheid voor hun helden.

‘El comandante’

Adriana Pérez is een kind van de revolutie, en ze bewondert Castro, die ze ‘el comandante’ noemt. "In Cuba zijn we erg gelukkig met Fidel Castro", zegt ze overtuigd. "De economische problemen waarmee we kampen zijn een direct gevolg van de economische blokkage opgelegd door de VS. Alles kost hierdoor drie keer meer."

"Toen Fidel Castro een aanval kreeg, zond de VS beelden uit van juichende Cubanen in Miami. Ik heb me enorm kwaad gemaakt. Op 11 september was geen enkele Cubaan aan het feesten. Wij gaan ons nooit verheugen op menselijk leed. Toen el comandante ziek was, waren de straatmuzikanten in Havana stil, en het publiek leefde enorm mee met Castro. Niet enkel was onze leider ziek, maar er lag ook een man te sterven", vertelt Adriana.

"Trouwens,", vervolgt ze, "die mensen van Miami denken dat onze economie plots vooruit zal gaan bij de dood van el comandante". Adriana vreest dat de economische situatie na zijn dood zal verslechteren. "Alle Cubanen hebben onder Castro recht op gratis onderwijs, en gratis gezondheidszorg. Ik ben zelf chemisch ingenieur, zonder één peso te hebben uitgegeven."

"De jongeren zijn de toekomst van Cuba. Ze staan klaar om de fakkel van de revolutie over te nemen. Die revolutie gaat zeker niet over bij de dood van één man," aldus Adriana. Ze heeft haar man al 8 jaar niet gezien, maar bij de vraag hoe ze haar toekomst ziet, antwoordt ze plechtig: "In Cuba oud wordend met Gerardo aan mijn zijde".

In 2001 verklaarde Fidel Castro de vijf ‘helden van de Cubaanse republiek’. Hij schreef hen zelfs een boodschap: ‘Samen zullen we dit onrecht bestrijden.’

Noot:Luis Posada Carriles (15 februari 1928 te Cuba -) woonde in de VS. Hij vochtte actief mee tegen de Cubaanse regering, en werkte voor de CIA van 1965 tot 1976. Luis Posada Carriles is verantwoordelijk voor de aanslag tegen de vlucht Cubana 455, een vliegtuig van Cubana de Aviación, die op 6 oktober 1976 73 doden veroorzaakte.
Op 17 mei 2005 betogen meer dan één milioen mensen in Havana om het terrorisme van de VS te veroordelen, en om een proces voor Posada te eisen.
In mei 2005 vraagt Venezuela formeel om zijn uitlevering, en beschuldigd de VS ervan niet onpartijdig te handelen in hun ‘war on terror’.