Steven Marchand & Denis De Meulemeester (ABVV)06 november 2006 – 18:49

De hoofdverantwoordelijkheid voor dit sociale drama ligt bij beide aandeelhouders, de Belgische overheid en Swissair.

Opeenvolgende regeringen hebben nagelaten Sabena voldoende te kapitaliseren.
Bovendien blijkt dat de politieke klasse in de jaren 90 reeds mentaal afscheid had genomen van Sabena. De toenmalige regering Dehaene ging in 95 zelfs akkoord dat Swissair, niettegenstaande met 49.5 % minderheidsaandeelhouder, de volledige operationele leiding kreeg.

De megalomanie van de Zwitsers en de desinteresse van de Belgische bewindslui deden de rest. Swissair kon zijn financiële engagementen niet meer nakomen en in 2001 luidde de doodsklok.

Te elfder ure onderhandelden de vakbonden van Sabena een sociaal plan met de regering.

Buiten een aantal brugpensioenregelingen, was het in de Belgische sociale geschiedenis nog nooit voorgekomen dat er na faillissement over een sociaal plan kon onderhandeld worden. Immers, bij faillissement bestaat de werkgever niet meer en geven aandeelhouders en overheid steevast niet thuis. Was het uit een soort schuldgevoel dat de regering, als hoofdaandeelhouder van Sabena, dan toch wou onderhandelen, wie weet ?

Uiteindelijk voorzag het sociaal plan voor alle (ex) Sabena – werknemers in bijkomende premies, bovenop de sluitingspremie en de contractuele vergoedingen (verbrekingsvergoeding, vertrekvakantiegeld, …). In tegenstelling tot de andere vakbonden verdedigde ABVV gelijke premies voor iedereen, ongeacht hun salaris. Dit werd ook bekomen. Deze premies werden tijdig en volledig uitbetaald, net als de sluitingspremie en de contractuele vergoedingen.

Vooral de Sabena bruggepensioneerden lijden financieel verlies.

Bruggepensioneerden ontvangen maandelijks naast de werkloosheidsvergoeding ook een aanvullende vergoeding. Het wettelijke minimum van deze aanvullende vergoeding wordt voorzien in CAO 17. In heel wat ondernemingen weten vakbonden hogere aanvullende vergoedingen af te dwingen. Dit was ook het geval bij Sabena.
Het brugpensioen lag er gemiddeld 100 à 200 euro bruto per maand hoger dan het wettelijke minimum.

In geval van faling neemt het Fonds voor Sluiting van Ondernemingen de betaling van de aanvullende vergoeding over, evenwel begrensd tot het wettelijk minimum, voorzien in CAO 17. Zo ook voor de Sabena bruggepensioneerden.

Het resterende gedeelte werd als schuldvordering ingediend. In tegenstelling tot loon en verbrekingsvergoeding waren aanvullende vergoedingen brugpensioen niet bevoorrecht.

Opdat bij uitkering van een dividend ook de bruggepensioneerden zouden kunnen vergoed worden voor het verlies dat zij maandelijks lijden, ondernam ABVV stappen bij de toenmalige Minister van Werk, Laurette Onkelinx. Zij beloofde ons een wetswijziging die deze discriminatie zou wegwerken, ook voor de Sabena bruggepensioneerden.

De wetswijziging, waardoor aanvullende vergoedingen brugpensioen bij een faillissement ook als bevoorrechte schuldvordering beschouwd worden, kwam er op 8 april 2003, doch niet met terugwerkende kracht zoals beloofd door de Minister. Hierdoor blijven de Sabena bruggepensioneerden in de kou staan.

Een ABVV voorstel om een gedeelte van dit verlies te compenseren wordt geblokkeerd door verantwoordelijken van ACV en ACLVB.

Om de reserves van de vroegere bijzondere sociale fondsen, die instonden om syndicale premies te betalen, sociaal te besteden, deed ABVV een voorstel om deze aan te wenden om voor een stukje de verliezen, die de Sabena bruggepensioneerden lijden, te compenseren.

Dit voorstel werd echter weggewuifd door de betrokken verantwoordelijken van ACV en ACLVB.