Geldinzameling is er altijd al geweest. Hoe ging dat vroeger?
Marie-Paule: ‘Veertig jaar geleden werd er vooral via enthousiaste jongeren in Chriro en Scouts geld ingezameld met de verkoop van kaarten. Dat was het zowat. In de begindagen bestonden er geen comités. Geleidelijk aan zijn die er gekomen, maar de bekendmaking naar het grote publiek, zo’n 20 jaar geleden, is er pas gekomen op het moment dat we met politieke thema’s begonnen zijn en er dus een langetermijnvisie kwam.’

Manuel, wat doet een jonge vrijwilliger als jij tijdens deze drukke dagen?
Manuel: ‘Toen ik in de Scouts zat, werd ik aangesproken door mensen van 11.11.11. Na mijn stage ben ik actief geworden in een plaatselijk comité en hielp ik ook mee op muziekfestivals zoals Mano Mundo en Couleur Café. In Overijse houd ik me bezig met de organisatie van de kaartenverkoop en het verkopen zelf in de winkelstraten. Dat gaat me erg goed af!’

Is er een verschil te merken met de vrijwilligers van toen en nu?
Marie-Paule: ‘De inzet van vrijwilligers verschilt in mijn ogen niet veel met die van vroeger. Alleen is de manier van aanpakken doorheen de jaren sterk veranderd. Vroeger waren er in Brussel bijvoorbeeld ook straatacties, met de deur-aan-deur geldinzameling. Zeer tijdrovend en het bracht in feite weinig op. Dat is verschoven naar plaatsen waar veel volk samenkomt, zoals grootwarenhuizen en kerken. Later zijn allerlei andere initiatieven ontstaan: solidariteitsmaaltijden, fuiven, een wafelenbak, optredens en quizzen. In Vlaanderen, en dan vooral in de kleine steden en dorpen, loont een huis-aan-huis toch nog meer.’

Hoe staat het vandaag de dag met het engagement van de jongeren?
Manuel: ‘Voor zover ik er een zicht op heb over hoe het vroeger was … Jongeren zullen altijd geëngageerd blijven, maar vroeger waren ze toch radicaler in hun engagement. De huidige generatie heeft het goed en is minder bezig met de wereld rondom hen of weten vaak niet hoe ze iets kunnen veranderen. Ik vind het vreemd dat de mensen het vroeger minder goed hadden, maar meer geëngageerd waren en dat ze het nu beter hebben en minder engagement tonen. Een spijtige evolutie.’

Marie-Paule: ‘De jongeren van vandaag zijn op een andere manier geëngageerd: vaak hebben ze geen zin om in een comité te zitten, maar werken ze wel mee aan concrete initiatieven zoals een wereldquiz, een solidariteitsmaaltijd en weekends, zoals vorig jaar in Ganshoren. De jeugdbewegingen waren daar massaal aanwezig.’

Tot slot een verhaal van toen en nu: de fameuze 0,7%-norm, die veertig jaar geleden ook al op de agenda stond en die vandaag nog steeds niet gehaald wordt. Jullie bedenkingen?
Manuel: ‘Die moet absoluut gehaald worden! Niet door een schuldkwijtschelding, maar via investeringen zal men de armoede overwinnen! België en de andere westerse landen kunnen die norm gemakkelijk halen en dienen gewoon hun reeds lange tijd gemaakte beloftes na te komen.’

Marie-Paule: ‘Beloftes nakomen … Ik vind de Millennium-doelstellingen, die vorig jaar gestart zijn en die nog tot 2015 lopen, daarvoor een uitstekend middel! Als ontwikkelingsorganisaties hebben we de kans om politici op hun gemaakte beloften af te rekenen, want uiteindelijk hebben zij ze ondertekend. Voor mij geeft dat een concreter zicht op een duurzame ontwikkeling voor iedereen. Ook om activiteiten en acties naar het grote publiek te doen, leent zich dat uitstekend, omdat het concreet een aantal doelstellingen inhoudt.’

Manuel: ‘Beloftes doen is te gemakkelijk, ze moeten uitgevoerd worden! Dat is toch normaal.’

Marie-Paule: ‘Toch mogen we niet vergeten dat de steun vanuit de politiek voor ons werk toegenomen is. Misschien niet onmiddellijk in daden, maar er is toch een zekere solidariteit. Dat is zeker een verdienste van zoveel jaren 11.11.11.’

Een mooie afsluiter. Bedankt Manuel en Marie-Paule.