‘Roselyne Grace Osoo en Roselyn Ndula Mbugua (rechts)’

Ik heb het onmiddellijk begrepen… Die vrouwen en jongeren hebben natuurlijk geen zin om te komen… Ze zijn niet gemotiveerd… Ze zien er bij gebrek aan politiek bewustzijn het nut niet van in… En dus vraag ik: hoe probeer je hen te overtuigen? Het antwoord van de dames leert me dat ik mij grondig vergis.

It’s the money, stupid
Want de problemen die ze ondervinden hebben niks te maken met één of andere ‘armoedementaliteit’. “Het is gewoon te duur”, zegt Roselyne Grace Osoo. “De vrouwen van Kasarani wíllen niets liever dan hun stem te laten horen, te praten over hun problemen, te leren van andermans oplossingen. Ze snakken echt naar uitwisseling, en dat is ten slotte waar het hele WSF om draait. Maar eerst moet je natuurlijk binnen geraken…” Afrikanen moeten 500 Keniaanse Schilling toegang betalen – zo’n 7 euro. “Dat staat gelijk aan drie dagen eten. Of aan drie maal heen en terug naar het centrum van Nairobi met de bus. Als je vier kinderen hebt en je kan de eindjes amper of niet aan elkaar knopen, is dat echt teveel.”

“Het is en blijft in laatste instantie een geldprobleem,” bevestigt Roselyn Ndula Mbugua. “Want ja, het is waar dat de jongeren niet goed geïnformeerd zijn. Maar dat komt omdat het WSF haar informatie bijna uitsluitend verspreidt via het internet. Toegang tot internet is nu eenmaal niet gratis. Ik probeer in Buru Buru dat gat te vullen door die informatie zelf verder te verspreiden.”

“Geen uitzonderingen”
Ik ontmoet deze dames aan het Kenyatta International Conference Centre (KICC), in het centrum van Nairobi. Hier kunnen de mensen die willen deelnemen aan het WSF zich aanbieden… en betalen.

Roselyn Ndula Mbugua wil zich voor het WSF laten registeren als ‘individuele deelnemer’. “Ik vertegenwoordig niemand en organiseer geen workshops. Ik wil gewoon dingen zien en leren, voorbeelden die me kunnen inspireren. De onderwerpen die me interesseren? Vooral ‘Youth Organizing’ en ‘Poverty Eradication’.” Haar missie: zich samen met de andere jongeren van Buru Buru uit de armoede tillen. “Daar ben ik constant mee bezig. Niet alleen, we zijn een groep – maar we zijn ook niet echt georganiseerd”

Roselyne Grace Osoo is wel georganiseerd. Ze noemt zichzelf ‘grassroots women’s leader’. Ze is actief in de Liberal Democratic Party (LDP) – “de partij die eigenlijk de eerste minister had moeten leveren” – en zetelt als verkozene in de lokale raad van Kasarani. Dat is het deel van de stad waar het WSF doorgaat. “Daarom zijn de vrouwen van Kasarani zo kwaad dat ze er zelf niet bij kunnen zijn.”

Zelf zullen ze op het WSF wél van de partij zijn – dat willen ze kost wat kost. Maar de boodschap die ze van de WSF-medewerkers meekrijgen voor hun achterban is duidelijk: “We kunnen voor de bewoners van Buru Buru en Kasarani geen uitzondering maken”.

Help de reportage over het Wereld Sociaal Forum in Nairobi mogelijk te maken

Roselyne Grace Osoo samen met twee medestanders: “Het is niet omdat we lachen dat we niet kwaad zijn!"