De Assemblee der Sociale Bewegingen is het moment waarop een aantal algemene lijnen worden uitgezet - een poging dus om éénheid te brengen in de verscheidenheid die zo kenmerkend is voor het WSF. Eerst wordt een voorlopige verklaring voorgelezen. Daarna krijgen alle aanwezigen de kans om aanpassingen te suggereren. Ten slotte maken vertegenwoordigers van elk van de 21 thematische assemblees hun actieagenda bekend.

Maar de Assemblee der Sociale Bewegingen is ook een eerste moment van evaluatie van het voorbije WSF-gebeuren zelf. Die kans lieten de aanwezige activisten niet voorbijgaan. Ze grepen haar aan om felle kritiek te geven op de mankementen van deze editie, én om daaruit lessen te trekken voor de toekomst. Het WSF is óók een leerproces.

"Red het WSF van privatisering en commercialisering!"
"We uitten onze bezorgdheid over de aanwezigheid op dit Forum van groeperingen die op het WSF niet op hun plaats zijn – groeperingen met name die geen partners zijn in de strijd voor een wereld van gendergelijkheid en seksuele diversiteit," klonk het uit de mond van Wahu Kaara. Ze nam ook de rol van sommige grote NGO’s op de korrel.
Maar de meeste pijlen waren gericht op de manier waarop dit WSF was georganiseerd.

Spreker na spreker nam het feit op de korrel dat het WSF voor Keniaanse activisten niet gratis was. Vijf euro is voor velen teveel. Onder druk van dagelijkse protesten gingen de poorten op de derde dag dan toch open. "Het bewijs dat strijd loont!"

Ook de commercialisering van de WSF-ruimte zette kwaad bloed. Symbolisch dieptepunt was de prijs van een flesje water: meer dan het dubbele van de prijs in de supermarkt. "En dat terwijl we vechten voor de toegang tot water als een fundamenteel mensenrecht!" – aldus een activist uit India.

Met al deze tussenkomsten gaf de Assemblee een duidelijk signaal aan de organisatoren van het volgende WSF: de tendensen tot privatisering en commercialisering moeten worden omgebogen.

"De strijd tegen het neoliberalisme moet offensief worden"
Tot zover de kritiek, want er werden natuurlijk ook en vooral plannen gemaakt voor het komende jaar. Hoog op de agenda staat de mobilisatie tegen de G8-top in juni 2007 in Rostock. Andere prioriteiten zijn de strijd tegen de bezetting van Irak en Palestina (40 jaar in 2008) en een wereldwijde campagne voor de kwijtschelding van de illegitieme schulden van het Zuiden.

Op een bepaald moment nam ook Samir Amin het woord. Hij vroeg dat aan de eindverklaring een paragraaf zou worden toegevoegd. "Die zou kunnen luiden als volgt. ‘De strijd tegen het neoliberalisme wint aan kracht. We slagen erin zand te strooien in de machine van het imperialisme. Maar het globale verzet blijft defensief. Het verdedigt zich tegen de aanvallen van het systeem. Het moet offensief worden! De verkiezingsoverwinningen van links in Zuid-Amerika bewijzen dat het kan." Hij kreeg een daverend applaus.