AEL15 december 2005 – 12:17

Bij het zien van deze reportage was ‘verbazing’ echter niet aan de orde. Als basisbeweging zijn we goed op de hoogte van de systematische en structurele discriminatie waarmee etnische minderheden worden geconfronteerd, dit zowel op de arbeidsmarkt, in de huisvesting, in het onderwijs en eveneens in het ontspannings- en uitgaansleven.

Discriminatie is uitdrukkelijk geen verhaal van een enkel fitnesscentrum in hartje Kiel (waarbij een zeer groot deel van de burgers van Marokkaanse en Turkse afkomst is) maar is ingebed in heel de ‘Vlaamse samenleving’. Een ‘samenleving’ die de traditie met de bordjes van de jaren ’80 met ‘verboden voor Noord-Afrikanen’ koudweg verderzet en toch belachelijk pretendeert democratisch en pluralistisch te zijn.

Sinds onze start als eerste Arabische Europese onafhankelijke antiracistische politieke beweging in Vlaanderen, hebben we het racisme en de discriminatie van etnische minderheden als structureel omschreven, dat door alle partijen, links én rechts, in stand wordt gehouden.

Discriminaties zijn niet het werk van extreme nazi-aanhangers, maar van gewone burgers. Van Jan modaal die wel eens couscous lust en Mohammed als goede buurman zegt te hebben én niet noodzakelijk Vlaams Belang militant is. Discriminatie in Vlaanderen is zo banaal geworden dat het een normale manier van werken is. Hoeveel reportages waarbij racisme bij interimbureaus, werkgevers, discotheken etc wordt aangetoond liggen wel niet in de archieven van de grote Vlaamse televisiezenders. Hoeveel klachten heeft het CGKR door de jaren heen niet ontvangen? En hoeveel het Comité P nav racistisch politieoptreden? Wat gebeurde er tot dusver met die klachten? Slachtoffers klagen ondertussen dat er geen straffen worden uitgesproken maar dat integendeel zijzelf het risico lopen aangeklaagd te worden wegens laster.

AEL militanten ervaren dagelijks discriminatie. In Antwerpen, Mechelen, Leuven, Brussel, Boom, Lier, Kortrijk etc Neem de proef op de som en bel voor een verse vacante vacature naar een werkgever en solliciteer als Ahmed en laat bij negatief antwoord een ander meteen erna bellen als Janneke. U zal verstelt staan van de schaamteloosheid en de door en door verrotte mentaliteit die stilaan de absolute bovenhand neemt in Vlaanderenland. Klassiek is ook het excuus na ontmaskering, opeens kennen ze de allochtoon in kwestie als een bekende lastpost. Een dankbaar excuus en meermaals gebruikt door portiers, agenten, werkgevers en ga zo maar verder.

Vlaanderen wast haar handen echter in onschuld en troost zichzelf met het heel af en toe berichten over ‘schandalen’ rond privé én publieke bedrijven die aantonen dat er nog discriminatie en racisme bestaat. Herinnert u de Adecco interim ‘affaire’ die er een aparte registratie op nahield, of houdt, voor allochtone kandidaten? Of het ‘geïntegreerd plan Marokkanen’ van het Antwerps politiekorps? Ondertussen heeft zelfs onze eigenste minister van inburgering Keulen gesteld dat alle personen die het Nederlands niet machtig zijn geen recht op een sociale woning hebben. Al kloppen de linkse partijen zich trots op de borst over de termaanpassing van taalvereiste naar taalbereidheid, de maatregel institualiseert racisme en discriminatie waar de overheid net haar verantwoordelijkheid zou moeten opnemen racisme uit de samenleving te bannen. De inburgeringsmaatregel kan echter op zeer veel begrip kon rekenen in racistisch Vlaanderen, gevaarlijk sein dat de Vlaamse overheid geeft als je het ons vraagt!

Het ‘antiracistisch front’of wat daarvoor moet doorgaan heeft het bij het verkeerde eind als ze denkt via de antiracisme wet en haar successieve Vlaams Blok/Belang processen een oplossing voor discriminatie te hebben. Wat vandaag nodig is een grootschalig tegenoffensief dat de antidiscriminatiestrijd als prioritair neemt. Naast de afschaffing van de nutteloze antiracismewet door een omkering van de bewijslast bij discriminatiefeiten dienen quota’s snel ingevoerd om de scheve arbeidsverhoudingen recht te trekken. Het maatschappelijk middenveld, de politieke wereld en anderen dienen hierover nù kleur te bekennen. Ofwel is men voor een democratisch Vlaanderen dat al haar burgers erkent, betrekt en op gelijke voet behandelt, ofwel is men tegen een democratisch Vlaanderen en worden de systematische uitsluitingen en marginalisering van een groot deel van de burgers getolereerd. Een middenweg is niet langer mogelijk.

http://www.arabeuropean.org/belgNL/